หัวใจนายซาดิสม์

ยัยเด็กอ้วน

“อืม…กูจะไปดูหน้ามันสักหน่อย แล้วตอนนี้จับมันเอาไว้ที่ไหน?”

“ตอนนี้ให้ไอ้พวกนั้นมันเฝ้าเอาไว้ อยู่ตรงสระวายน้ำครับ”

“…………..” ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า ทำไมพวกมันจะต้องไปจับตัวไอ้หัวขโมยไว้ตรงสระว่ายน้ำ แทนที่จะเอาไปขังไว้ในห้องที่ไหนสักที่

“พอดีเห็นพวกมันรายงานว่าโจรมันวิ่งหนีไปทางสระวายน้ำ แล้วเกิดพลัดตกลงไปในน้ำครับ ลำบากไอ้พวกนั้นต้องลงไปช่วยอีกครับ ตอนนี้เห็นว่านั่งสำลักน้ำหน้าดำหน้าแดงอยู่ คงจะหนีไปไหนไม่ได้ครับ” ฟังจากที่ไอ้เอกเล่าดูท่าทางคงจะเป็นพวกไอ้โจรกระจอก แต่ก็ชั่งเถอะไปดูสักหน่อยแล้วกัน

ผมเดินออกจากห้องนั่งเล่นภายในบ้าน ตรงไปยังสระวายน้ำด้านหลังของบ้าน โดยที่ไอ้เอกเดินตามผมออกมา แต่ก็ต้องหยุดยืนอยู่กับที่เพราะภาพที่เห็น มันทำให้ผมแปลกใจและโจรที่ไอ้เอกมันว่าเป็นผู้หญิง ซึ่งก็คือยัยเด็กอ้วนที่ผมเจอมันก่อนจะถึงบ้านของแม่นี่นา

หึ...ยัยเด็กอ้วนเห็นแกกินอยู่ดีๆไม่ว่าดี เสือกริจะเป็นโจร

“ผมขอโทษครับนาย ผมไม่รู้ว่า…” ผมยกมือเป็นสัญญาณบอกไอ้เอกให้มันหยุดพูด เพราะผมกำลังจะฟังยัย...อ้วนมันจะพูดอะไรกับลูกน้องของผมที่เฝ้ามันอยู่

แค๊ก! แค๊ก! แค๊ก!

“พี่ปล่อยหนูไปเถอะ หนูไม่ได้เป็นโจรจริงๆนะคะ หนูแค่จะมาจับไอ้โบ้กลับบ้านเท่านั้นเอง” ยัยเด็กอ้วนนั้นไอจนหน้าดำหน้าแดงแล้วยื่นมืออ้วนๆของเธอ ไปเขย่าแขนลูกน้องของผมที่ยืนเฝ้ามันอยู่

“ไอ้โบ้อะไรของน้องล่ะเนี่ย หยุดพูดไปเลยนะ รู้แบบนี้ปล่อยให้จมน้ำตาย ไปตั้งแต่เมื่อกี้ซะก็ดี”

“ถ้าพี่อยากให้หนูหยุดพูดก็ปล่อยหนูไปสิคะ หนูจะไม่อยู่ให้พี่รำคาญหรอก” ปากเล็กของยัยเด็กอ้วนนั่นยังคงตอบโต้ลูกน้องของผม แบบไม่เกรงกลัวสักนิด ดูท่าจะแสบไม่เบา แล้วนี่กูยิ้มทำไมว่ะ?

“หยุดพูดไปเลยน้อง พี่ชักเริ่มรำคาญแล้วนะเว้ย เดี๋ยวก็ตบเลือดกลบปาก ก่อนที่เจ้านายพี่จะมาหรอก เมื่อกี้นี้ยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ ที่กัดแขนซะปวดเลย” เป็นอย่างที่ผมคิดยัยเด็กอ้วนคนนี้ คงจะแสบจริงๆนั่นแหละ

ตอนนี้มันปล่อยแขนลูกน้องผมแล้ว ทิ้งตัวนั่งไปเหมือนตอนแรกพร้อมกับทำหน้างอ หึ...น่ารักตายแหละ ยัยเด็กอ้วนเอ้ย...

“ก็พี่มาจับหนูทำไมเล่า? ถ้าพี่ไม่จับหนู หนูก็ไม่กัดแขนพี่หรอก”

“เหอะ! เป็นโจรอย่ามาพูดมากเลยว่ะ”

“ก็บอกแล้วไงล่ะว่า...ไม่ใช่โจร” ผมฟังยัยเด็กอ้วนเถียงกับลูกน้องของผมอยู่สักพัก ก่อนที่ผมจะเก๊กหน้าขรึมเดินตรงไปที่สระวายน้ำแล้วพูดขึ้น...

“ไม่มีใครยอมรับว่าตัวเองเป็นโจรหรอกนะยัย...เด็กอ้วน” แต่เมื่อยัยเด็กอ้วนนั่นมันเห็นผม ดูมันจะตกใจมาก ดวงตากลมโตของยัยเด็กอ้วนเบิกกว้าง ก่อนที่จะปรับสีหน้าเป็นปกติ แล้วทำปากขมุบขมิบคงจะพูดอะไรสักอย่างอยู่ละมัง

“หนูมีชื่อ อย่ามาเรียกแบบนั้นนะ” ยัย...เด็กอ้วนมันโมโหฟึดฟัดใหญ่สงสัยจะโกรธจริง

“แล้วมึงอ้วนหรือเปล่าล่ะ?”

“แล้วลุงมีสิทธิ์อะไรมาเรียกคนอื่นแบบนั้นละว่ะ หน้าตาก็ดีปากหมาชะมัด” ยัย...เด็กอ้วนมันพูดแบบไม่กลัวหน้าตาดุของผมเลย แม่ง...แบบนี้ต้องสั่งสอน

พรึ่บ

หมับ

“โอ๊ย!เจ็บ ลุงปล่อยหนูนะ ปล่อยสิเว้ย” ผมตรงเข้าไปบีบปากของยัยเด็กอ้วนดื้อขี้เถียง อย่างแรงจนมันร้องออกมา

แต่มันก็ไม่ได้ปล่อยให้ผมทำมันอยู่ฝ่ายเดียวหรอก มันก็ทุบหัวไหล่ของผมเหมือนกัน แต่มันอยากทุบก็ทุบไปเถอะ ผมไม่เจ็บหรอก

“ร้องทำไมว่ะ? เมื่อกี้ยังเสือกปากเก่งอยู่เลย” ผมปล่อยมือออกจากปากของมัน แล้วยันตัวลุกขึ้นยืนหลังจากที่ผมเห็นมันมีน้ำตาคลอออกมา มันคงจะเจ็บแหละ ดูก็รู้ตอนนี้หน้าของมันเป็นร้อยนิ้วของผมเลยวะ แต่ทำไมหัวใจผมมันรู้สึกแปลกๆวะ...แม่ง

“กูไม่ได้ร้อง” มันช้อนตามองผมอย่างโกรธๆ

“พูดกับกูให้มันดีๆหน่อย ดูก็รู้ว่ากูโตกว่ามึงหลายปีนะอี...อ้วน”

“แล้วมึงล่ะ...พูดกับกูดีนักเหรอ” เหอะ...ยอกย้อนเก่งชะมัด

“นายครับ... ผมว่าจับตัวส่งตำรวจเลยดีกว่าไหมครับ?” ไอ้เอกที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น มันคงเห็นผมเถียงกับยัย...เด็กอ้วนนานแล้ว

“จะจับตัวหนูไปส่งตำรวจไม่ได้นะพี่ หนูก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่โจร ทำไมไม่ฟังกันบ้าง? ฮือ ฮือ…” สุดท้ายยัย...เด็กอ้วนมันก็ร้องไห้จนได้ ผมนี่ทำอะไรไม่ถูกเลย

“เกิดอะไรกันขึ้นท๊อป ทำไมเสียงดังเข้าไปถึงในบ้านเลย?” อยู่ๆผมก็ได้ยินเสียงของแม่ดังมาจากด้านหลัง ท่านเดินตรงมาหาผมที่ยืนบังยัย...เด็กอ้วนอยู่ “น้องแก้มลูก ทำไมสภาพหนูเป็นแบบนี้ล่ะลูก แล้วหนูมาอยู่บ้านป้าได้ยังไง?”

“คุณป้ากานดาขา…ช่วยหนูด้วยลุงพวกนี้เขารังแกหนู” ยัย...เด็กอ้วนนี่คงรู้จักแม่ผมสินะ พอเห็นแม่ผมเลยถือโอกาสฟ้องใหญ่เลย

“เกิดเรื่องอะไรกันขึ้นท๊อป บอกแม่มาเดี๋ยวนี้เลยนะ” แม่พูดกับผมเสียงดุ

“ไอ้เอกมันบอกว่ามีขโมยเข้ามาในบ้าน ผมก็แค่มาดูเฉยๆครับ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ผมแอบเห็นยัยเด็กอ้วนมองค้อนมาทางผม

“หนูไม่ใช่ขโมยนะคะ...ป้ากานดา แต่หนูขอโทษที่แอบปีนเข้ามาในบ้าน ของป้ากานดาโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตก่อน แต่หนูไม่ใช่ขโมยจริงๆนะคะ” ยัย...เด็กอ้วนพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตา

“มีหลักฐานอะไรยืนยันได้ล่ะยัย...เด็กอ้วน?”

“ท๊อปอย่าพูดกับน้องแบบนั้น”

“ไอ้โบ้ไงค่ะหลักฐาน แล้วก็สายคล้องคอมันที่อยู่ในสระน้ำนั้นด้วย” ยัย...เด็กอ้วนพูดพร้อมกับชี้ไปที่สระน้ำ

“แล้วไอ้โบ้ของหนูคืออะไรล่ะลูก?”

“หมาขอป้าหนูค่ะ หนูทำมันหลุดออกจากบ้าน แล้วมันก็วิ่งมุดเข้ามาในบ้านของป้ากานดา หนูก็เลยปีนเข้ามาจับมัน แต่ก็โดนพี่คนนั้นจับได้ซะก่อน นั่นไงค่ะ...ไอ้โบ้อยู่ตรงนั่น” ยัยเด็กอ้วนชี้ไปที่ตรงพุ่มไม้ แล้วก็เห็นหมาอย่างที่มันบอกจริงๆ ไอ้ตัวนั้นมันกำลังเดินมาทางนี้พอดี แสดงว่าไม่ได้โกหกสินะ

“นี่หมาบ้านป้าของหนูเหรอ? เจ้าตัวนี้มันเคยเข้ามาบ้านป้าครั้งหนึ่งแล้ว เลิกร้องไห้ก่อนนะ ดูสิไม่สวยเลยนะคนเก่ง” แม่ผมพูดแล้วย่อตัวลงไป เช็ดน้ำตาให้กับยัย...เด็กอ้วนนั้น

“หนูเจ็บค่ะคุณป้า ดูสิค่ะ...ลุงคนนั้นบีบปากหนูแรงมากเลย” เหอะ! ยัยเด็กขี้ฟ้อง

“ป้าขอโทษแทนพี่เขาด้วยนะลูก พี่เขาคงไม่ได้ตั้งใจทำหนูหรอกนะ จริงไหมท๊อป?” แม่พูดกับยัย...เด็กอ้วนแล้วก็หันมาดุผม แต่จังหวะที่แม่หันหน้ามาทางผม ผมเห็นยัย...เด็กอ้วนมันแอบหัวเราะผมด้วย แสบจริงๆ ยัยเด็กอ้วนคนนี้