หัวใจนายซาดิสม์

ลงโทษNCเล็กๆ

“ป้าขอโทษแทนพี่เขาด้วยนะลูก พี่เขาคงไม่ได้ตั้งใจทำหนูหรอกนะ จริงไหมท๊อป?” แม่พูดกับยัยเด็กอ้วน แล้วหันมาดุผม แต่จังหวะที่แม่หันหน้ามาทางผม ผมเห็นยัยเด็กอ้วนมันแอบหัวเราะผมด้วย แสบจริงๆยัยเด็กคนนี้

“ลุกไหวหรือเปล่าลูก?”

หงึกๆ

“แล้วยังเจ็บยังตรงไหนอีกหรือเปล่าจ๊ะ?” แม่ผมเข้าไปประคองยัยเด็กอ้วนให้ลุกขึ้นยืน แต่ด้วยเสื้อผ้าที่เปียกของยัยเด็กนั่นมันแนบไปกับตัว จนเผยให้เห็นหน้าอกขนาดใหญ่ของเธอ เล่นทำเอาผมเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่

แต่เอ๊ะ!ที่ผมเห็นอยู่นี่แสดงว่า ไอ้เอกแล้วก็ไอ้คนที่จับยัยเด็กอ้วนไว้ตอนแรก ก็ต้องเห็นน่ะสิแล้ว...ก็ใช่ มันสองคนมองอยู่จริงๆ ไม่รอช้าที่ผมจะตวัดสายตามองไอ้สองคนนั้นเขม็ง จนมันสองคนต้องก้มหน้าหลบสายตาของผม

“ไม่แล้วค่ะ”

“ถ้ายังงั้นไปอาบน้ำในบ้านป้าก่อนนะลูก แล้วเดี๋ยวมากินข้าวกลางวันกับป้านะ ป้าจะได้ถือโอกาสเลี้ยงขอบใจหนูที่ช่วยป้าไว้ครั้งที่แล้วด้วย”

“จะดีเหรอค่ะคุณป้า แล้วไอ้โบ้” ยัยเด็กอ้วนนั่นทำสีหน้าลังเลแล้วมองไปที่ไอ้หมาตัวนั้น

“ดีสิจ๊ะ ส่วนเจ้านั่นก็ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ เดี๋ยวป้าให้คนเอาอาหารกับน้ำมาให้มันเอง หนูไม่ต้องห่วงมันนะ” แม่ผมพูดพร้อมกับยกมือลูบหัวเด็กนั่น

“ค่ะคุณป้า ขอบคุณนะคะ” ยัยเด็กอ้วนพูดจบแล้วฉีกยิ้มจนเห็นลักยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปาก แล้วเดินตามแม่ของผมไปแบบติดๆ แต่เรื่องนี้ผมจะไม่รู้สึกอะไรเลย ถ้ามันไม่หันหลังกลับมา แล้วแลบลิ้นใส่ผมในตอนนี้

เหอะ!แม่คงรู้จักยัยเด็กอ้วนนี่น้อยไปซะแล้ว

“ยิ้มอะไรครับแม่ หรือว่าหน้าผมมีอะไรติด? ” ผมถามแม่หลังจากที่ท่านเดินมานั่งลง ตรงข้ามกับผมภายในห้องนั่งเล่น หลังจากพายัยเด็กอ้วนขึ้นไป อาบน้ำที่ชั้นสองของบ้าน

“ไม่มีหรอกจ๊ะ แม่แค่ดีใจที่อยู่ๆ น้องก็แอบเข้ามาในบ้านของเรา ท๊อปรู้ไหม?เด็กคนนี้แหละ ที่แม่เคยโทรไปเล่าให้ท๊อปฟังเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ท๊อปจำได้หรือเปล่าลูก?”

“ใช่ที่แม่บอกว่า มีคนช่วยดึงแม่ขึ้นมาจากถนน ตอนที่จะมีรถวิ่งมาชนหรือเปล่าครับ?” อาทิตย์ที่แล้วแม่โทรไปเล่าให้ผมฟังจริง

ตอนนั้นผมยังนึกขอบคุณเธอคนนั้นอยู่เลย ที่ช่วยแม่ผมเอาไว้ ถ้าไม่ได้เธอไม่รู้ว่าแม่ของผมจะเป็นยังไงบ้าง

“ใช่น้องแก้มนี่แหละจ๊ะ น้องน่ารักไหมลูก?”

“ครับ” ก็หน้าตาน่ารักอยู่หรอก แต่ก็แสบเอาเรื่องอยู่

“แม่ดีใจนะที่ลูกที่ท๊อปได้เจอน้องสักที ที่จริงแม่จะนัดให้เรามาเจอน้องแล้วครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นท๊อปไม่ว่าง”

“ครับ ดูแม่จะชอบเธอมากเลยนะครับ”

“ใช่จ๊ะ ท๊อปก็รู้ว่าแม่อยากมีลูกสาวมาตลอด ยิ่งน่ารักแบบน้องแก้มด้วย ทำไมแม่จะไม่ชอบละจ๊ะ?”

“แล้วนี่อีกนานไหมครับ? กว่าจะกินข้าวกลางวันกัน”

“คงอีกสักพักนั่นแหละลูก ท๊อปหิวหรือยัง? ถ้าหิวแม่จะให้เด็กเอาของว่างมาเสิร์ฟ”

“ยังไม่หิวครับ พอดีรู้สึกเพลียๆ ว่าจะขอไปนอนพักบนห้องก่อน”

“งั้นก็ได้ลูก ขึ้นไปพักก่อนเดี๋ยวถ้าน้องแก้มอาบน้ำเสร็จ แม่จะให้เด็กไปตาม”

“ครับ ผมขอตัวก่อน” พูดจบผมก็เดินออกจากห้องนั่งเล่น ตรงขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ผมรู้สึกเพลียๆอย่างที่บอกแม่ไปจริงๆ อยากจะไปนอนพักสายตาในห้องสักพัก

ถ้าไม่บังเอิญไปเห็นประตูห้องรับแขก ที่ปิดไม่สนิทอยู่ตรงหน้า ผมยกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุกแล้วค่อยๆ เปิดประตูด้วยความเบามือและแทรกตัวเองเข้าไปในห้อง พร้อมกับกดล็อคกลอนประตูห้อง

“คุณป้าขา...รอหนูแป๊บหนึ่งนะคะใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ” ทันทีที่ผมกดล็อคกลอนประตู ก็ได้ยินเสียงยัยเด็กนั่นตะโกนเสียงดังออกมาจากห้องน้ำ นี่มันคงคิดว่าแม่ผมสินะ

“หึหึ มึงเสร็จกูแน่ยัยเด็กแสบ” ผมพูดกับตัวเองในใจ พร้อมกับเดินไปนั่งอยู่บนเตียงนอน ที่ตรงกับประตูห้องน้ำ

ใช้เวลาผ่านไปไม่นาน ผมก็ได้ยินเสียงมันตะโกนออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับเสียงลูกบิดประตู

แกร๊ก!

แอด…

“คุณป้าขาหนูขอโทษที่ทำให้ระ…ลุงมึงเข้ามาได้ไงวะ? ออกไปเลยนะเว้ย” มันก้มหน้าก้มตาเดินเช็ดผม ที่เปียกของมันออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับพูด มันยังคงคิดว่าผมเป็นแม่อยู่สินะ

ยัยเด็กอ้วนนี่ตลกชะมัด แล้วยิ่งมันเห็นว่าผมไม่ใช่แม่น่ะ ตอนนั้นหน้ามันตลกเป็นบ้า ผมนี่อยากจะขำ แต่ก็ต้องเก๊กดุเอาไว้ให้เด็กมันกลัว

“มึงไม่ได้ล็อคประตูห้อง เอ๊ะ!หรือว่าที่ไม่ล็อคประตูห้อง เป็นเพราะว่ามึงจะอ่อยกู” ผมพูดแล้วยันตัวลุกขึ้นยืน พร้อมกับค่อยๆ ก้าวเดินไปประชิดตัวของมัน จนตอนนี้ตัวของมันถอยไป ติดกับผนังห้องเรียบร้อยแล้ว

“ออกไปนะเว้ยไม่อย่างนั้นกูจะทุบมึงจริงด้วย”

“กูไม่กลัวหรอกอ้วนแรงเท่ามดอย่างมึงเนี่ย” พูดจบมันก็ทุบเข้าที่อกผมจริงๆ นั่นแหละครับ แต่ใครล่ะจะให้มันทุบอยู่อย่างนั้น ผมก็จัดการรวบตัวของมันมาไว้แนบอก พร้อมกับกอดมันไปด้วยตัว อีเด็กนี่มันนุ่มนิ่มไปหมด

ถึงตอนนี้ผมพึ่งจะสังเกตว่า เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงที่มันใส่เป็นของผม นี่แม่คงจะเอาของผมมาให้มันใส่สินะ

“ปล่อยกูนะเว้ย ถ้าไม่ปล่อยกูจะฟ้องป้ากานดาแน่ ว่ามึงทำอะไรกับกูบ้าง”

“ถ้ามึงฟ้องแม่กูแม้แต่นิดเดียวกูจะจับมึงทำเมีย ถ้าอยากได้กูเป็นผัวก็เชิญไปฟ้องได้เลย” ผมพูดแล้วก้มไปขบเม้มที่หูของมัน

“ปล่อยกูไอ้...เหี้ย” มันพูดพร้อมกับดิ้นแรงขึ้น จนหน้าอกของผมสีกับอกของมัน ตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าตัวเองมีอาการผิดปกติ ผมหายใจแรงขึ้น

ยิ่งมันดิ้นแรงเท่าไร หน้าอกของมันก็เสียดสีกับอกผมเพิ่มขึ้น ผมต้องรีบปล่อยออกจากตัวของมัน ไม่อย่างนั้นปีศาจในตัวผมมันจะกำเริบออกมาแน่

ผมพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ หลังจากผละออกจากตัวของมัน แล้วก็มานั่งอยู่ที่เตียง ซึ่งมันก็มองผมด้วยสายตาโกรธพร้อมกับทำท่าไม่พอใจ เดินมาหาผมหวังจะตีผมคืนที่แกล้งมันเมื่อกี้

แต่ด้วยอารมณ์ดิบเถื่อนในตัวผมที่เริ่มจะคุมไม่อยู่ ผมจับตัวของมันพลิกขึ้นไปบนเตียงนอน แล้วยันตัวขึ้นไปคร่อมบนตัวมัน พร้อมกับซุกไซ้ซอกคอและดึงเสื้อมันลงมาจนเห็นเนินอก ก่อนที่ผมจะใช้ฟันคมกัดไปที่เนินอกขาวของมัน

“ไอ้บ้านี้...มึงจะทำอะไรของมึงว่ะ โอ๊ย!เจ็บ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะเว้ย ฮือ ฮือ…” มันดิ้นพร้อมกับยกมือมาทุบหลังของผมอย่างแรง แต่เสียงร้องของมันทำให้ผมได้สติ ผมจึงผละตัวออกจากมัน แล้วยันตัวลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกจากห้อง

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว กูก็แค่ลงโทษเด็กดื้ออย่างมึง รีบเช็ดผมให้แห้งแล้วลงไปหาแม่กูซะ แล้วก็ทำตัวปกติด้วย ไม่อย่างนั้นมึงจะเจอแบบเมื่อกี้นี้อีก” ผมบังคับเสียงพูดของตัวเองให้เป็นปกติ แล้วรีบเดินออกจากห้องตรงมาที่ห้องพักของตัวเอง