ตอนที่ 5 ไม่เต็มใจจริง? NC
1605 คำ
เมื่อเข้ามาในคลาสเรียนหญิงสาวรีบเดินไปนั่งลงข้างเก้าอี้ของปรมกับแฟนทันที
"วันนี้ใครมาส่งทำไมไม่มาพร้อมเล็ก" 'นุชนาถ' แฟนสาวของปรมเป็นคนถามเนื่องจากทั้งสามคนเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน
"ก็ที่บ้านนั่นแหละ พอดีเปิดโอกาสให้สวีตกัน" พัทธมนพูดติดตลกจะไม่ได้ต้องอธิบายอะไรมาก ขณะเดียวกันอาจารย์ก็เดินเข้าคลาสมาพอดี
'นักศึกษาเคารพ'
(วันนี้ใครมาส่งครับ)
พัทธมนหลุบตาลงมองข้อความแจ้งเตือนแบบไม่ได้เปิดเสียงก็เห็นว่าเป็นคนที่เธอคุยอยู่ รุ่นพี่วิศวะปีสี่รูปหล่อหน้าตาดีเป็นที่หมายปองของสาวๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งเธอ
พัทธมนไม่ลังเลที่จะตอบกลับไป ไม่มีอะไรให้กังวลทั้งนั้นเลย
"พี่ชายของคุณเล็กค่ะ พอดีเอยอยากเปิดโอกาสให้คุณเล็กนั่งรถมากับแฟนค่ะ"
(ใจดีจังเลยนะครับ วันหลังให้พี่ไปรับบ้างสิ เอยมากับพี่นะครับ)
"เอาไว้ก่อนดีกว่านะคะเอยเกรงใจคนที่บ้านน่ะค่ะ" เธอเล่าให้เขาฟังแล้วว่าเธอเป็นใครในบ้านหลังนั้น เธอไม่อยากให้คุณหญิงกับคุณท่านต้องเสียชื่อว่ามีผู้ชายมารับมาส่งเธอถึงที่บ้าน เธอยินดีและเต็มใจอีกครั้งเมื่อเรียนจบ ตอนนั้นเธอคงจะสบายใจกว่านี้หากจะเปิดตัวแฟน
(งั้นพี่จะรอจนวันเอยพร้อม)
"ขอบคุณนะคะ พี่บอมน่ารักที่สุด" แล้วฝั่งนั้นก็ส่งสติกเกอร์รูปหัวใจให้เธอ เธอจึงส่งกลับไป
"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่" ปรมแซว เขาเห็นแล้วว่าพัทธมนกำลังคุยกับแฟน
"ทีตัวเองก็เหมือนกันแหละค่ะ" หญิงสาวแซวเขากลับคืนบ้าง
@ตอนเย็น
ปรเมศวร์เลิกประชุมและนั่งทำงานจนถึงบ่ายสี่โมงก่อนจะออกจากบริษัท รถของเขามาจอดลงที่เก่า ที่หน้าคณะของคนตัวเล็กที่มาส่งเมื่อเช้า ก็เจอหญิงสาวเรียนเสร็จเดินลงมาพอดี
ด้านปรมกำลังจะชวนพัทธมนกลับ แต่คนเป็นพี่เดินลงมาจากรถก่อนจะมายืนอยู่ตรงหน้า มาดนักธุรกิจหนุ่มหล่อของพี่ชายเขาทำเอาหลายสายตามองมา แต่แปลกนะ ปกติปรเมศวร์ไม่เคยเลิกงานเร็วสักที
"จะไปไหนกันเหรอครับ" คนเป็นน้องเอียงคอถามผู้เป็นพี่ชาย เมื่อเช้าถามพัทธมนไปแล้วไม่มีพิรุธอะไร คราวนี้ถามพี่ชายตัวเองดีกว่า
ใครจะไปคิดว่าอยู่ดีๆ พี่ชายของเขาจะอยากไปรับไปส่งเด็กในบ้านตัวเองทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยมาคลุกคลี ถ้าจะบอกว่าไม่สงสัยเลยก็ไม่ใช่
"เปล่า" คนเป็นพี่ตอบเสียงเรียบ "กลับกันเลยไหม" เขาหันไปถามพัทธมน หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ
"งั้นผมกับมายด์ไปแล้วนะ" นุชนาถก็ยกมือไหว้พี่ชายแฟน
ปรเมศวร์เดินกลับไปที่รถและพัทธมนก็ตามมา พอเข้ามานั่งในรถก็มีสายโทรเข้ามาหญิงสาวจึงกดรับ
"ค่ะ"
(คนนี้ใช่มั้ยที่ว่าพี่ชายของเล็กมัน)
พัทธมนปรายตามองรอบๆ ว่าแฟนเธออยู่ไหน
"อยู่แถวนี้เหรอคะ"
(ก็แค่มาดูครับ อยากรู้ว่านอกจากเล็กแล้วมีใครเข้าใกล้แฟนพี่บ้าง)
พัทธมนหลุดขำออกมา "หวงเหรอคะ"
ปรเมศวร์ปรายตามองคนด้านข้างเล็กน้อย ระริกระรี้มากน่าหมั่นไส้!
(หวงมากครับ)
"พี่ชายค่ะ"
(ครับ งั้นเดินทางปลอดภัยครับ ไว้เจอกัน)
"ค่ะ"
"ใครโทรมา" ทันทีที่พัทธมนวางสายก็โดนถามทันที เขาไม่สนว่ามันจะเป็นเรื่องส่วนตัวแค่ไหน แต่ในเมื่อเขาอยากรู้ก็คือต้องรู้ให้ได้
พัทธมนเป็นเด็กในบ้านของเขา เป็นปกติที่เขาต้องดูแล จึงได้ถามว่าเธอคุยกับใครถึงได้ออกอาการขนาดนี้
ถึงอยากบอกเหลือเกินเหมือนเมื่อเช้าว่าเรื่องส่วนตัวของเธอไหม แต่ก็โดนเขาตำหนิกลับมาอีก
"แฟนเอยค่ะ อ๊ะ!" ร่างเล็กลอยหวือขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งก่อนที่ใบหน้าจะถูกมือหนาทั้งสองข้างจับให้เงยหน้าขึ้นแล้วรับจูบ
พัทธมนเบิกตาโตที่เขาทำอะไรแบบนี้กับเธอ เขาเป็นบ้าอะไรกันถึงมาจูบเธอ แถมมันยังอยู่ในรั้วมหาลัยอีก จึงได้ยกมือขึ้นทุบตีเขา
แต่แทนที่เขาจะปล่อยเขากลับรัดตัวเธอแน่นเข้าหา วางมือลงที่หน้าอกแล้วบีบขยำ
พัทธมนพยายามจะผลักเขาออกแต่ไม่เป็นผลเมื่อเขาล็อกท้ายทอยเธอแน่น มือที่ใช้บีบหน้าอกเลื่อนลงไปยังด้านล่างแล้วสอดเข้าใต้กระโปรงตัวสั้น ลูบไล้บนเนินสามเหลี่ยม ก่อนนิ้วกลางจะกรีดกรายลงตามรอยแยกทำให้เธอรู้สึกถึงความเสียวแปลกๆ ครั้งแรกอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
เธอไม่เคยมีอะไรกับใครและไม่เคยช่วยตัวเอง ถึงบางครั้งจะมีความรู้ต้องสึกเล็กๆ ก็ตาม แต่นั่นเธอก็มองข้ามไปเมื่อมันยังไม่ถึงเวลา
เขาล้วงมือเข้าใต้กางเกงชั้นในแล้วโอบอุ้มเนินสามเหลี่ยมเนียนมือไร้เส้นขนให้ระคายเคือง ก่อนจะใช้นิ้วกลางกรีดกรายลงไปตามรอยแยกอีกครั้งจนโดนติ่งเนื้อ ใช้นิ้วคลึงจนหญิงสาวเผลอร้องออกมาเสียงหลง
"อ๊ะ อ้า" มือของพัทธมนพยายามตามจับมือเขาไม่ให้เคลื่อนไหวไปมากกว่านี้ เธอเสียวมาก เสียวจะตายอยู่แล้ว
"อะ..อื้อคุณใหญ่ปล่อย" คนตัวเล็กทั้งห้ามทั้งคราง เรียวขาสองข้างเบียดเสียดกันไปมาพยายามหนีบเข้าหากัน แต่เรี่ยวแรงที่มีกลับน้อยนักเมื่อเขากระตุ้นตรงนั้นเร็วขึ้น
"อื้อออออ" คนตัวเล็กหลับตาปี๋ ลืมตัวว่าเธออยู่ในสถานที่ไหนเพราะมันถูกแทรกเข้ามาด้วยความต้องการใดๆ แทน
เธออยากให้เขาช่วยไม่ให้ทรมาน เธอต้องการมากๆ ต้องการให้เขาทำมากกว่านี้อีก
ปรเมศวร์ค่อยๆ หยุดมือลงแล้วนิ่งท่ามกลางคนที่อ้าปากค้างเติ่ง มองเขาค่อยๆ ถอนมือออกจากน้องสาวของเธอแล้วยกให้เธอดูความฉ่ำแฉะใสๆ บนนิ้วของเขา
พัทธมนหน้าแดง
"ไม่เต็มใจจริง?" ปรเมศวร์แสยะยิ้ม
คนที่รู้ตัวว่าโดนเขาแกล้งเข้าให้แล้วรีบลงจากตักของเขาแล้วไปนั่งเบาะตัวเอง ดึงกระโปรงลงก่อนจะดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาด มองออกไปด้านนอกของรถด้วยอารมณ์คุกรุ่น
ปรเมศวร์จับทิชชูเปียกออกมาเช็ดมือตัวเองพลางอมยิ้มก่อนจะออกรถด้วยท่าทางชิลๆ แต่ทิศทางที่ไปกลับไม่ใช่ที่บ้านจนพัทธมนแปลกใจ ยอมรับว่าเธอมองเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
"คุณใหญ่จะไปไหนคะ"
"ฉันแค่จะแวะเอางานไปส่ง ทำไม คิดว่าฉันจะพาไปไหนเหรอ" คนถามอมยิ้มกรุ้มกริ่ม
พัทธมนได้แต่กำมือตัวเองแน่นเมื่อรู้ว่าตกหลุมร้ายของเขาเข้าแล้ว เขาทำให้เธอคิด แต่พยายามบอกว่าเธอเข้าใจผิดไปเอง
"ทำไม ค้างเหรอ" คนห่ามถามขึ้นอย่างไม่อายปาก แต่เธอจะไม่ตกหลุมพรางเขาเป็นรอบที่สองหรอก
พัทธมนไม่ตอบ พยายามเอาเหตุการณ์เมื่อกี้ทิ้งไปให้หมดจะได้เลิกรู้สึกสักที
ด้วยความที่อยู่ในรถ ขณะนั้นแอร์เย็นฉ่ำทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไป มารู้ตัวอีกทีรถก็เข้ามาจอดในบ้านแล้ว
หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณเขาก่อนจะเดินลงจากรถแล้วเดินกลับเข้าห้อง แต่..คนร้ายกาจเขาบอกเธอเมื่อคืนว่าต้องไปทำความสะอาดห้องของเขาทำให้พัทธมนยังยืนนิ่งเพราะไม่รู้จะเอาไงดี
"เอยลูก.."
"คะป้า!" คนถูกเรียกสะดุ้งก่อนจะหันไปมองหน้าแม่บ้าน
"เป็นอะไรลูก"
"อ๋อ..เปล่าค่ะ แต่ป้าคะ"
"ว่าไงลูก"
"พอดีคุณใหญ่บอกให้เอยขึ้นไปทำความสะอาดห้องให้ แทนคนดูแลของคุณใหญ่น่ะค่ะ" เธออยากได้ความคิดเห็นว่าท่านจะว่ายังไงบ้าง คิดเหมือนเธอหรือเปล่า
ท่านอาจจะเตือนเธอว่าคุณใหญ่น่ะขี้หวงของ ไม่ต้องไปทำหรอก เดี๋ยวหาคนอื่นไปทำแทนแบบนี้
"งั้นเหรอ งั้นเอยก็ไปทำเถอะ"
".."
"เอย" หญิงสาวที่กำลังวางแผนจะหาทางเอาตัวรอดถึงกับหลับตาลงแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู ก่อนจะหันไปหาคนที่เรียกเธอมาแต่ข้างบน
"เมื่อไหร่จะขึ้นมาทำความสะอาดห้องฉันสักทีฉันอยากพักผ่อน"
พัทธมนจำต้องพยักหน้าก่อนจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง มองการแต่งตัวของตัวเองว่ามิดชิดดีไหม เสื้อยืดแขนสั้นตัวโคร่ง กับกางเกงขาสามส่วนที่เหนือเข่าขึ้นมานิดเดียว ธรรมดาๆ แบบนี้ไม่มีอะไรให้เขาพิศวาสหรอก
เดินขึ้นด้านบนของบ้านพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาดในมือ คือไม้กวาด ไม้ถู และถังปั่นครบชุดที่ยกติดมือขึ้นมาด้วย ก่อนจะวางลงที่หน้าห้องของเขาแล้วยกมือขึ้นเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา"
ได้ยินเสียงอนุญาตทันทีแล้วใจมันหวิวๆ จะหันหลังกลับก็ไม่ได้
ทั้งที่ว่าจะหาทางไม่เข้าใกล้ แต่เขามันลูกชายเจ้าของบ้านนี่นา เธอจะไปขัดอะไรได้
- ผู้เขียน
