ร้ายรักปรเมศวร์

ตอนที่ 4 มีอะไรกันหรือยัง

"เอยมีแฟนแล้ว?" ปรเมศวร์ถามหญิงสาว

พัทธมนไม่ตอบเป็นปรมที่ตอบแทน

"มีแล้วครับ แฟนเอยคงไม่สบายใจแน่หากเอยต้องไปกับใคร แฟนเอยไม่ได้รู้จักพี่ใหญ่แต่แฟนเอยรู้จักเล็ก ให้เอยไปกับเล็กก็ได้ครับพี่ใหญ่"

"เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง" มีแฟนแล้วไง ให้มันรู้ไปว่าแฟนกับคนในครอบครัวใครสำคัญกว่ากัน!

ปรเมศวร์เดินผ่านหน้าคนทั้งสองออกไปขึ้นรถ และเขาหวังว่าพัทธมนคงไม่ให้เขารอนาน

และนั่น ร่างเล็กรีบเดินลิ่วออกมา เขาไม่รู้ไปทำอิท่าไหนถึงออกมาได้ แต่เขาไม่สนว่าจะใช้วิธีอะไรเพราะเขาบอกว่าจะไปส่งก็คือจะไปส่ง

"เจอกันที่คลาสนะคะคุณเล็ก" พัทธมนร่ำลาก่อนจะเปิดประตูฝั่งข้างคนขับออกแล้วเข้ามานั่ง หญิงสาวปาดเหงื่อเพราะร้อนที่โดนกดดันเมื่อกี้

'เอยชอบพี่ใหญ่เหรอ' ถามแบบนี้เธอไม่หัวใจวายก็บุญ

'ใครจะไปชอบคะคุณใหญ่ดุขนาดนั้น'

'แล้วทำไมต้องอยากไปนั่งรถกับพี่ใหญ่' ปรมจ้องจับผิด

'แค่เอยคิดว่าบางทีแฟนคุณเล็กอาจจะอยากนั่งรถกับคุณเล็กสองคนบ้าง เอยเป็นผู้หญิงนะคะ เข้าใจหัวอกผู้หญิงด้วยกัน ถึงเราจะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ยังเด็กแต่ตอนนี้เราทั้งคู่มีแฟนแล้วนะคะ'

ข้อนี้เลยทำให้เธอรอดออกมาได้เพราะดูเหมือนปรมก็ยอมอ่อนลงให้เธอเหมือนกัน

หญิงสาวดึงสายคาดเข็มขัดนิรภัยมาคาดเสร็จคนข้างๆ จึงออกรถ มหาวิทยาลัยอยู่ห่างจากบ้านสามสิบกิโลเมตรใช้เวลาอยู่ที่ครึ่งชั่วโมง หรือหากวันไหนรถติดก็ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงพอดี

"มีแฟนเมื่อไหร่" ความเงียบในรถถูกทำลายลงไปเมื่อมีประโยคที่ดูจะแฝงมาด้วยความดุดันถามออกมา

"เราแค่..คุยกันน่ะค่ะ" ถ้าการตอบแบบนี้ทำให้เขาไม่สงสัยต่อก็ดี

"ฉันถามว่ามีเมื่อไหร่ นานแค่ไหนแล้ว" ตอบไม่ตรงคำถามแบบนี้บ่ายเบี่ยงชัวร์ แต่เขาไม่ใช่คนโง่ที่เด็กอย่างพัทธมนจะมาโกหกได้

หญิงสาวเม้มปาก คงเพราะเธอตอบไม่ตรงคำถาม ประโยคที่สองถึงได้ดูหงุดหงิดขึ้นมา

"สามเดือนค่ะ"

"มีอะไรกันหรือยัง"

!!! พัทธมนชะงักก่อนจะมองหน้าเขา เรื่องแบบนี้มันถามกันได้ด้วยเหรอ ไม่ใช่ว่าเรื่องส่วนตัวของเธอหรือไง

"ถามก็ตอบเอย"

"เรื่องส่วนตัวของเอยไหมคะคุณใหญ่"

ปรเมศวร์เหยียบเบรกเอี๊ยดจนควันขึ้นล้อรถ ได้กลิ่นยางไหม้

คนตัวเล็กแทบหัวคะมำก่อนจะหันไปมองเขาที่ขับอะไรแบบนี้

"ถ้าอยากไปเรียนก็ตอบมา!" ชายหนุ่มบอกเสียงเข้ม ไม่คิดว่าเด็กในบ้านตัวเองจะพูดจาไม่น่าฟังเช่นนี้

ความลับงั้นเหรอ? เรื่องส่วนตัว? คิดว่าตัวเองเก่งแค่ไหนกันเชียว

"ยังไม่มีค่ะ"

รถค่อยๆ เคลื่อนตัวอีกครั้งหลังจากที่ได้คำตอบ แต่ทิศทางที่เขาขับไปกลับไม่ใช่ทางที่จะไปมหาวิทยาลัยทำเอาใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ

"เราจะไปไหนกันเหรอคะคุณใหญ่" พัทธมนถามด้วยความกังวล

ปรเมศวร์ไม่ตอบ กระทั่งรถมาหยุดที่คอนโด

ชายหนุ่มเดินลงจากรถ ส่วนพัทธมนไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรที่คอนโดแห่งนี้ แล้วเป็นคอนโดของใคร

"ลงมา" เขาเปิดประตูฝั่งของหญิงสาวออกแล้วเรียกอีกคนลงมา พัทธมนจำต้องลงแล้วถามในสิ่งที่สงสัยอีกครั้ง"

"เราจะไปไหนกันเหรอคะ"

"ฉันแวะเอาของที่ห้องก่อน"

พัทธมนปรายตามองไปยังบริเวณรอบๆ ของคอนโด อีกทั้งขนาดตัวตึกที่สูงและดูสวยงาม เธอไม่คิดว่าเขาจะมีคอนโดด้วยเพราะเห็นกลับไปนอนบ้านทุกครั้ง

"มาสิ" ปรเมศวร์หันไปชวนคนที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่แล้วมองสำรวจ "ไม่รีบไปเรียนหรือไง"

พัทธมนจำยอมเดินตามเขาไป พยายามเข้าใจ เผื่อเขาจะใช้เธอไปช่วยถือของ

เธอเห็นเขากดไปยังหมายเลขชั้นสิบห้าก่อนจะยืนรอ ขณะนั้นสายตาของคนทั้งสองสบกันแว็บหนึ่ง เป็นเธอที่ยืนอยู่ข้างหลังเสมองไปทางอื่น ความสูงของเธอกับของเขาเธอสูงเพียงไหล่ของเขาเท่านั้น

ก้มลงดูนาฬิกาบนข้อมือตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงยี่สิบนาที

ติ้ง! ประตูลิฟต์เปิดออกขายาวก้าวออกไปทางขวามือ ก่อนที่คนตัวเล็กจะรีบเดินตามเขาไป แล้วไปหยุดอยู่หน้าห้องหมายเลขห้า สงสัยเขาจะชอบเลขห้าถึงได้อยู่ชั้นสิบห้าห้องห้า

ประตูห้องถูกสแกนคีย์การ์ดเข้าไปแล้วเปิดออก เจ้าของห้องรีบเดินเข้าไปในนั้นแล้วไปยังกองเอกสารที่จำเป็นต้องใช้สำหรับการประชุมวันนี้

ส่วนมากเขาไม่ค่อยได้มาพักแต่มานั่งทำงานที่นี่ และมีกิจกรรมบางอย่างก่อนกลับบ้าน

เอกสารที่เลือกถูกส่งไปยังคนด้านข้างที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างกัน พัทธมนรีบรับมันมาไว้ในมือ ก่อนสายตาจะไปประสบพบเจอกับอะไรที่คั่นอยู่ด้านในนั้นทำให้เธอหรี่ตาลงมอง ด้วยความอยากรู้ว่าอะไรหญิงสาวค่อยๆ ดึงมันออกมาดู

ถุงยางอนามัย! พัทธมนเบิกตาโต ก่อนจะได้สติกลับมาเมื่อมันถูกดึงกลับไปอยู่ในมือของเจ้าของห้อง ก่อนที่เขาจะยัดมันลงในกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วก้มหาเอกสารต่อ

พัทธมนใจเต้นตึกตัก แต่มันไม่ใช่เพราะเจอคอนด้อมเพียงอย่างเดียว แต่ตัวเลขที่แสดงอยู่ด้านบนของซองคือขนาดห้าสิบแปดที่เธอเคยได้ยินว่าหาได้ยากในชายไทย!

"ไปกัน"

ทันทีที่ได้ยินเขาชวน หญิงสาวรีบสาวเท้าเดินตาม กระทั่งเราทั้งคู่เข้ามาอยู่ในรถ จากที่เงียบอยู่แล้วตั้งแต่แรกตอนนี้ยิ่งเงียบมากกว่าเก่า

คนที่ประสบพบเจออะไรมาก็เอาแต่นั่งคิดคำนึงตั้งแต่จำความได้เธอไม่ได้ยินข่าวว่าเขามีแฟนเลย แล้วเขาจะเอาไว้ใช้กับใครกัน

หรือตามประสาผู้ชายมีซื้อกินบ้าง แสดงว่าคอนโดของเขาแห่งนี้ใช้เป็นที่ร่วมรัก แล้วที่เขากลับบ้านดึกเกือบทุกวันเขาคงจะมาแวะที่นี่ก่อนโดยพาผู้หญิงที่ซื้อมากิน

"ไม่ลง?" ประโยคของเขาทำให้พัทธมนสะดุ้งก่อนจะได้สติกลับมาแล้วมองรอบๆ ว่าที่นี่ที่ไหน ก่อนจะเห็นเป็นหน้าคณะของตัวเอง

"อะ..อ๋อ ขอบคุณนะคะคุณใหญ่" หญิงสาวทำท่าจะเปิดประตูลงไป

"เดี๋ยว!"

"คะ?"

"เย็นนี้ฉันจะมารับไม่ต้องกลับกับเจ้าเล็ก"

"ทำไมคะ?"

"บอกก็ทำตามไม่ต้องมาย้อนถาม" พัทธมนหน้ามุ่ย นิดหน่อยก็โดนตำหนิ ถามก็ว่าไม่ถามก็โดน ตอบก็ว่าไม่ตอบก็โดน เธอไม่รู้จะเอาตัวเองไปอยู่จุดไหนดีแล้ว

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวยกมือไหว้เขาอีกครั้ง จังหวะที่จะก้าวลงรถด้วยความที่กระโปรงมันสั้นแถมยังแหวกด้านหน้าให้เดินได้ถนัดจนมันร่นสูงขึ้นมา

เจ้าของรถเผลอมองแว็บเดียวเพราะมันดูล่อตาล่อใจเหลือเกิน ก่อนจะดึงสายตากลับมาเมื่ออีกคนลงไปอยู่ด้านนอกแล้วปิดประตูลงแล้ว ก่อนที่เขาจะออกรถแล้วไปที่บริษัท

จังหวะที่เขาจะลงรถจึงหยิบอะไรบางอย่างที่ยัดใส่กระเป๋ากางเกงตอนอยู่บนห้องออกแล้วเก็บลงในช่องใส่ของก่อนจะลงจากรถไป