ตอนที่ 4 อย่าหวังว่าจะรอด (2)

1051 คำ

ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก “เชิญครับ” ครั้นได้ยินเสียงอนุญาตจากภายในห้อง คุณยุวดีจึงรีบเปิดประตูก้าวเข้าไป เพื่อนำข้อความที่ได้รับฝากไว้ไปส่งต่อ “ขออนุญาตค่ะท่านรองฯ “ “ครับ คุณยุวดีมีอะไรหรือครับ” “มีคนฝากข้อความถึงท่านรองฯ ค่ะ ไม่ยอมแจ้งว่าเป็นใคร แต่เสียงในสายเป็นผู้หญิงค่ะ” “ข้อความอะไรหรือครับ” ชายหนุ่มถามก่อนจะเอื้อมมือรับกระดาษโน้ตใบน้อยที่ส่งมา เพียงแค่สายตามองปราดเดียว แววตาระริกระรี้ยินดีก็ปรากฏขึ้น แม้เขาจะยังคงปั้นหน้าเรียบเฉย ต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาอยู่ก็ตามที “ขอบคุณครับ...เดี๋ยวผมตรวจสอบเอง” เอ็ดเวิร์ดบอกเลขาสาวใหญ่ที่มีสีหน้ากังวลให้สบายใจ ครั้นคล้อยหลังหญิงมากวัยไปแล้ว จึงได้มองกระดาษใบน้อยอีกครั้ง ราวกับจะสแกนให้มันทะลุไปถึงด้านหลัง ‘ถ่ายละครเสร็จตอนสองทุ่ม กลับถึงคอนโดประมาณห้าทุ่ม’ มือหนาขยำกระดาษโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดีอีก เมื่อทุกถ้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม