“เป็นห่วงแล้วเป็นแฟนกันได้ยัง” ผมถามขึ้นอีกครั้ง ผมอยากมีสถานะอยากมีสิทธิ์ในการหวงข้าวเจ้าแบบเต็มที่
“ใช่เวลาไหมเถื่อน” เธอตอบกลับมาแต่ก็ไม่ได้หันมามองหน้าผมหรืออะไรหรอกนะครับมันเลยทำให้ผมไม่รู้ว่าสีหน้าของข้าวเจ้าตอนนี้รู้สึกอะไร
“ได้หมดทุกเวลาตกลงจะเป็นแฟนกับกูได้ยัง” ผมถามย้ำอีกครั้งเพื่อต้องการคำตอบที่ชัดเจน
“ไว้เถื่อนเลิกมีเรื่องเมื่อไหร่ค่อยมาเป็นแฟนกันนะ” ให้ตายสิ ขออะไรก็ขอได้แต่ตราบใดที่ผมยังไม่จบจากสถาบันนี้การมีเรื่องของผมมันก็ไม่หยุดหรอก
ถ้าผมไม่ทำมัน มันก็ทำผมและคนอย่างผมก็ยอมปล่อยใครมาทำอะไรฝ่ายเดียวด้วย
“ลงได้แล้วถึงแล้ว” ผมเงยหน้ามาอีกครั้งเมื่อข้าวเจ้าพูดขึ้น เธอพาผมมาโรงพยาบาลสงสัยเธอจะเชื่อคำพูดของไอ้หมอหน้าหมาคนนั้น
“ไม่ลงจนกว่าจะตอบตกลงเป็นแฟนกับกู” ผมพูดขึ้นอย่างคนต้องการเอาชนะเพราะผมต้องการคำตอบเดียวคือคำว่าตกลง
“อย่ามาทำตัวเป็นเด็กๆ ข้าวพามาโรงพยาบาลเพราะข้าว
