EP 56
1087 คำ
“แหม ป้าอรคะ ก็คนมันกลัวนี่คะ เลิกเล่าเถอะค่ะ พูดแล้วขิมยังจำเหตุการณ์นั้นติดตาเลยค่ะ”
เธอพูดพร้อมเดินมาโอบกอดบังอร เพื่อเป็นการหนีจากวงแขนของเขาที่ยังคงโอบไหล่เธอเอาไว้เพื่อแสร้งให้ปัญญาเห็นว่าเขานั้นรักน้องมากแค่ไหน
“ไม่น่าเชื่อนะครับ ว่าขิมจะกลัวงูขนาดนี้” ปัญญาพูด
“ฉันก็เพิ่งจะรู้พร้อมๆ กับแกนี่ล่ะ ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่ายัยขิมจะกลัวงูมากอย่างนี้”
เขาทวนคำของปัญญาและแววตานั้นฉายแววบางอย่างที่ทั้งปัญญาและเธอนั้นไม่มีวันจะรู้ความนัยเลย
“งั้นเรากลับไปหาคุณย่าเถอะค่ะ”
“เอ่อ! ตายจริงป้าว่าจะมาถามคุณท่านว่าจะทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า พอดีเจอคุณปลายเข้าก็เลยชวนกันแวะมาหาคุณหมอก่อน งั้นเราไปเถอะค่ะ” บังอรพูดพร้อมทั้งเดินนำหน้ากลุ่มไป
“ว่าไงเจ้าปลาย แหมพักนี้ไม่เห็นมาเที่ยวเรือนย่าเลยนะ”
คุณพร้อมทักหลานชายหลังจากที่เห็นเดินรวมกลุ่มมากับเขาด้วย
“ก็ช่วงนี้งานยุ่งครับคุณย่า”
“แต่ผมก็ยังคิดถึงคุณย่าเสมอครับ เห็นมั้ย ยังเจียดเวลามาหาคุณย่าเลย” เขาพูดพร้อมเข้าไปกอดคุณพร้อมด้วยอาการรัก
“จ้ะพ่อคุณของย่า ไม่ต้องมาทำประจบคนแก่หรอก แค่นี้ย่าก็รักเราจะแย่อยู่แล้วล่ะ” คุณพร้อมพูดพร้อมเอามือลูบหัวหลานรักอย่างมีความสุข
“นี่คุณดูแลลูกน้องยังไงห๊าเทียมหทัย ถึงได้ปล่อยให้ลูกค้ารายใหญ่หลุดมือไปได้ ช่วยบอกผมให้เข้าใจหน่อยได้มั้ย”
เขาพูดด้วยอาการฉุนเฉียว เมื่อชาญชัยถูกลูกค้าต่อว่าเรื่องบริการไม่ดี จนทำให้ลูกค้ายกเลิกห้องพัก และห้องจัดเลี้ยงที่จองเอาไว้ทั้งปี
“เป็นความผิดของผมเองครับคุณปลาย คุณขิมไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยครับ ผมผิดเองที่ไปช้า เพราะมันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ครับ ผมว่าลูกค้าอยากจะไปใช้บริการที่โรงแรมอื่นอยู่แล้ว ก็เลยหาเหตุมาอ้างครับ ผมไปตามนัดสายแค่สิบนาทีเองนะครับคุณปลาย” ชาญชัยอธิบาย
“นั่นไม่ใช่ประเด็นนะคุณชาญชัย และที่ผมต่อว่าคุณเทียมหทัยนั้น เพราะเป็นงานในส่วนที่เขารับผิดชอบไม่ใช่คุณ” เขาพูดเสียงดุ ทำให้ทั้งชาญชัยและเทียมหทัยนั้นรู้สึกหวาดไปตามๆ กัน
“ว่าไง! คุณจะแสดงความรับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้นยังไงเทียมหทัย”
“ดิฉันจะลองไปขอโทษลูกค้าอีกครั้งค่ะ แล้วถ้ามันมีความจำเป็นที่จะต้องมีส่วนลดให้เพื่อให้เขากลับมาใช้บริการของเราดิฉันก็จะทำค่ะ” เธอตอบเพราะรู้สึกผิดจริงๆ
“แล้วไอ้ส่วนลดที่ว่านั้นใครจะรับผิดชอบ”
“ก็ในเมื่อมันเป็นความผิดของดิฉันๆ ก็ยินดีที่จะรับผิดชอบค่ะ”
“ผมด้วยครับคุณปลาย” ชาญชัยรีบสมทบ
“งั้นก็อ่านแฟ็กส์นี่ซะ” เขาหยิบกระดาษที่เก็บไว้ในลิ้นชัก แล้วโยนออกไปให้ทั้งสองคนดู
“โอ้โฮ! เป็นแสนเลยเหรอครับคุณปลาย”
ชาญชัยอุทานเพราะตัวเลขที่เขาเห็นนั้นมันมากพอๆ กับเงินเดือนเขาไปอีกหลายเดือนเลย
“มันน้อยไปด้วยซ้ำ นี่ถ้าหากผมไม่มีเพื่อนที่รู้จักลูกค้ากลุ่มนี้ คุณรู้มั้ยว่าเราจะต้องเสียไปแล้ว!ยังดีที่เขายอมให้โอกาสผมอีกสักครั้ง ถ้าไม่ลดราคาให้อย่างนี้เราก็เสียลูกค้าหมดสิ ว่าไง ใครจะรับผิดชอบ ช่วยตอบผมที” เขาย้ำ
“ดิฉันจะรับผิดชอบเองค่ะ คุณตัดเงินเดือนดิฉันได้ค่ะ และคราวหน้าดิฉันจะไม่ให้เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นอีก”
“ครั้งหน้าฉันจะไล่เธอออกด้วย”
“เอาล่ะผมหมดธุระแล้ว กลับไปทำงานได้ เชิญ!” เขาไล่โดยไม่แยแส
“คุณขิมครับผมขอรับผิดชอบทั้งหมดนะครับ ผมจะให้ฝ่ายบัญชีตัดเงินเดือนผมเอง” ชาญชัยเอ่ยหลังจากเดินออกมาจากห้องทำงานของปลาย
“ไม่เป็นไรค่ะคุณชาญชัย ทีหลังคุณก็เผื่อเวลาไว้เยอะๆ ก็แล้วกัน คุณเองก็มีภาระต้องเลี้ยงดูลูกๆ เงินแค่นี้ขิมมีจ่ายค่ะไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ”
“แต่ผมไม่สบายใจเลยครับ และผมก็รู้สึกว่าคุณปลายจ้องจะเล่นงานคุณขิมอยู่ตลอดเวลา” เขาพูดตามความรู้สึก
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ คุณปลายเขาก็ต้องทำตามกฎของบริษัท ใครทำผิดก็ต้องรับผิดชอบค่ะ ถ้าคุณชาญชัยไม่สบายใจ งั้นขิมก็ขอให้เปลี่ยนมาเป็นรักบริษัทของเราให้มากๆ แทนนะคะ แค่นี้ขิมก็พอใจแล้วค่ะ”
“คุณขิมไม่ขอผมก็ทำอยู่แล้วครับ นี่ผมกับคนอื่นๆ โชคดีมากๆ เลยนะครับที่ได้มาเป็นลูกทีมคุณขิม พวกเราทำงานอย่างมีความสุขจริงๆ ครับ”
“งั้นก็แยกกันตรงนี้นะคะ ขิมต้องไปเตรียมตัวไปงานเลี้ยงค่ะ”
เธอพูดพร้อมเดินเข้าห้องทำงาน และก็ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ด้วยความอ่อนล้า
“นี่เขาจะต้องหาเรื่องเล่นงานเธอไปทุกๆ เรื่องเลยหรือยังไงนี่”
เธอครุ่นคิดและก็เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหยิบรูปของคนที่หัวใจของเธอนั้นโหยหาทุกวันคืน
“ใช่สินะ นี่ถ้าเธอแต่งงานกับเขา ป่านนี้เธอคงจะมีความสุขกับเขาไปแล้ว”
หญิงสาวดูรูปเขาพลางนึกถึงภาพวันที่เขาประทับจูบและสารภาพรักกับเธอที่บ้านริมหาด พลางน้ำตามันก็รินไหลออกมาอีกอย่างไม่รู้ตัว เมื่อนึกถึงวันที่เขาต้องเดินจากเธอเพื่อไปปฏิบัติหน้าที่ลูกที่ดี และสามีที่ดี ภาพที่เขาเดินจากบ้านของเธอ
โดยมีเธอนั้นยืนมองอยู่ที่ระเบียงห้อง มันยังคงติดตาเธอมิรู้ลืม มันเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดนั้นมันไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“เขาไม่ใช่ของๆ เรานะเทียมหทัย เธอต้องทำใจและต้องตัดใจให้ได้ เธออย่าลืมว่าเธอเป็นใคร แล้วเขาเป็นใคร” เธอพูดกับตัวเองพร้อมทั้งก้มหน้าร้องไห้ที่โต๊ะทำงานตลอดทั้งบ่าย
- ผู้เขียน
