EP 67
1146 คำ
นั่นก็คือภาพหญิงสาวที่ขะมักเขม้นกับการทำงานต่างๆ ที่เขาระดมกลั่นแกล้งเธอให้ทำโน่นนี่ให้เขาในเวลาที่จำกัดจำเขี่ย ที่เขาสรรหามาสั่งให้เธอทำจน ดึกดื่นค่ำคืน หรือจนรุ่งเช้าในบางครั้งที่เธอต้องอดทนทำให้เสร็จตามที่เขาสั่งการ ถ้ามันเป็นอย่างที่เขาเห็น เขาและครอบครัวก็คงจะโชคดีไม่น้อยที่ได้สมาชิกที่น่ารัก รู้จักรักษาผลประโยชน์ของธุรกิจของเขาเปรียบเสมือนของเธอเอง เขาคิดพลางแล้วก็เผลอยิ้มออกมาที่มุมปากพลางก้มจูบมือน้อยๆ อย่างไม่รู้ตัว ปลายนิ้วเรียวของเขาเผลอยกขึ้นไปแตะที่แก้มขาวเนียนของเจ้าของร่างที่หลับใหล
พลางเขาก็นึกถึงอิริยาบถต่างๆ ของเธอในยามที่เขาแกล้งยั่วให้เธอโมโห จนต้องตอบโต้เขากลับด้วยคำพูดแรงๆ อย่างไม่ลดละ ภาพสาวน้อยที่บรรจงนั่งร้อยพวงมาลัยให้คุณย่าอย่างอ่อนโยน เธอได้มารยาทที่คุณพร้อมเสี้ยมสอนมาให้แทบทั้งสิ้น เขาแนบจมูกลงไปสูดดมหาความหอมจากแก้มขาวเนียน แต่ไม่นานเขาก็ได้คิดว่า
“แล้วถ้าตัวเธอไม่ได้เป็นอย่างแบบที่เขาเห็นล่ะ ถ้าเธอเป็นอย่างที่เขาคิดไว้แต่แรกล่ะ! แล้วทำไมเขาจะต้องใจอ่อนกับเธอ ทำไมต้องออมมือให้กับผู้หญิงที่มีมารยาจริตจกร้านที่แพรวพราวอย่างเธอด้วย หรือเขาจะเป็นเหมือนพ่ออีกคนที่ลุ่มหลงความงามที่ฉาบไว้แค่เปลือกนอก เขาลืมที่เธอทำกับเขาไว้แล้วหรือ”
ไวเท่าความคิดเขาวางมือเธอไว้อย่างเดิมแล้วก็ต้องเอามือกุมขมับตัวเองเพราะสับสนในความคิดของตัวเองเหลือเกิน แต่ไม่ว่าจะด้วยอะไร หรือเธอจะคิดอะไรกับครอบครัวของเขาก็แล้วแต่ แต่เขาก็ไม่คาดคิดว่าเรื่องที่เขาทำเพียงเพื่อจะแกล้งให้เธอนั้นตกใจเล่นๆ มันจะลุกลามใหญ่โตถึงขั้นขาแข้งหักถึงขนาดนี้เลย
“แม่จ๋า พ่อจ๋าช่วยขิมด้วย อย่าทิ้งขิมไป พ่อกับแม่อยู่ที่ไหน ให้ขิมอยู่ด้วยคน อย่าทิ้งขิมไป”
เสียงเทียมหทัยละเมอออกมาพร้อมกับน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตา โดยที่เธอเองนั้นนอนไร้สติอยู่ที่เตียง เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้ไม่ให้ห่าง พลางมืออีกข้างก็เอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้วขาวเนียน
“ฉันขอโทษนะเทียมหทัย ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เขาพรึมพรำในลำคอซึ่งเขาก็คิดว่าเธอคงไม่ได้ยินสิ่งที่เขาบอกออกไปเป็นแน่
“ฉันจะทำยังไงกับเธอดี บอกฉันหน่อยได้มั้ย เธอเป็นคนยังไง ทำไมฉันถึงต้องดึงเอาเธอไปไว้ในห้วงความคิดของฉันด้วยนะ นี่มันนานนับสิบปีแล้วนะ เธอรู้มั้ยว่าเธอไม่เคยทำให้ฉันได้สุขใจแม้แต่นาทีเดียวตั้งแต่วันแรกที่ฉันได้รู้จักเธอ และเธอย่างก้าวเข้ามาในชีวิตฉัน ฉันจะทำยังไงกับเธอดี”
เขารำพึงและนั่งอยู่ข้างๆ เตียงเธอเพียงคนเดียว และก็เกิดความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมาเลยแม้แต่น้อยจนต้องรีบวางมือเธอไว้พร้อมผลุนผลันเดินออกจากห้องไปในที่สุด
“ปลายมาเยี่ยมขิมเหรอ” ปัญญาร้องทักเขาเมื่อเจอเขาที่หน้าลิฟต์
“เอ่อ! ไปล่ะนะ”
เขาพูดแล้วรีบผละจากเพื่อนไป ปัญญาออกอาการงงเล็กน้อยกับท่าทีของเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เพราะในมือนั้นค่อนข้างจะหนักกับของเยี่ยมที่หอบมาแล้วก็เดินเข้าห้องเทียมหทัยไป แต่เขาก็ต้องค่อยๆ ย่องเข้าไปเพราะพบว่าเทียมหทัยนั้นหลับสนิท เพราะเขาไม่อยากทำให้เธอตื่น เขารู้ดีว่าเธอนั้นนอนไม่ค่อยหลับก็เลยจ่ายยานอนหลับอ่อนๆ ให้ เพื่อเธอจะได้พักผ่อนมากๆ เขาวางข้าวของลง แล้วก็มานั่งข้างๆ เตียงของเธอ และจ้องมองเจ้าของร่างที่หลับด้วยแววตาที่รักและเอ็นดูเธอยิ่งนัก
“คุณลุงคุณป้าสวัสดีครับ” เขารีบไหว้คนทั้งสองทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามา
“จ้ะ ยัยขิมเป็นยังไงบ้างจ้ะหมอ” พรรณีถามด้วยความห่วงใย ขณะที่เดินมาดูคนไข้ที่หลับสนิท
“ก็ทุกอย่างดีขึ้นมากครับคุณป้า วันนี้ผมให้ยานอนหลับเพราะอยากให้ขิมได้พักผ่อนให้มากกว่านี้ เห็นบ่นบอกห่วงเรื่องงานนอนไม่ค่อยจะหลับครับ แต่อาการแทรกซ้อนอื่นๆ ไม่มีแล้วครับ ถ้าร่างกายแข็งแรงขึ้นอีกสองสามวันก็กลับไปพักที่บ้านได้ครับ แต่ก็คงต้องหยุดเรื่องงานนะครับ เพราะเฝือกกว่าจะได้ถอดก็สองสามอาทิตย์ครับคุณป้า” เขาอธิบายยืดยาว
“เรื่องงานไม่เป็นปัญหาหรอกเจ้าหมอ เจ้าปลายมันดูแลเองได้แล้ว อีกไม่นานถ้ายัยขิมแต่งงานออกเรือนไปแล้วมันก็คงจะต้องดูแลคนเดียวอยู่ดีแล่ะ” กรรชัยบอกเพื่อเป็นการหยั่งเชิงปัญญา
“คุณลุงคุณป้าครับถ้าเกิดขิมหายดีแล้ว ผมอยากจะให้คุณแม่คุณพ่อมาสู่ขอขิมจะได้มั้ยครับ ไม่ทราบว่าคุณลุงคุณป้าจะมีความคิดเห็นยังไงบ้างครับ” เขาบอกไปในที่สุด
“ลุงกับป้าไม่มีปัญหาหรอกนะหมอ ก็สุดแท้แต่เจ้าตัวเขาก็แล้วกัน แล้วหมอได้คุยกับยัยขิมบ้างหรือยังล่ะ” กรรชัยถาม
“ก็มีพูดบ้างครับ แต่เรื่องนี้ผมเพิ่งจะบอกคุณลุงคุณป้าเป็นครั้งแรก ขิมเขายังไม่รู้ และอีกอย่างผมเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะว่ายังไง แต่ผมก็จะลองดู แต่ก็คงต้องอาศัยคุณลุงคุณป้า และคุณย่าช่วยลุ้นด้วยครับ” เขาพูดด้วยความอ่อนใจ
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะตาหมอป้าจะช่วยอีกแรง ยัยขิมเขาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรที่จะไม่ชอบเรานี่จ้ะ นี่ถ้าเป็นรายอื่นนะ ยัยขิมไล่กระเจิงไปแล้วล่ะ” พรรณีสมทบอีกแรง
“ได้ยินอย่างนี้ผมค่อยชื้นใจหน่อยครับ”
“แต่ว่าลุงต้องขอบอกก่อนนะว่า ยัยขิมน่ะ ลุงกับป้าและคุณย่ารักเหมือนลูกแท้ๆ ของเรา หมออย่าทำให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจนะ ไม่งั้นลุงจะไม่ไว้หน้าเลยนะจะบอกให้”
กรรชัยพูดทีเล่นที่จริง แต่ทำเอาคนฟังนั้นรู้สึกวูบไปทั้งตัว แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเขามั่นใจในความรักที่มีต่อเทียมหทัย ว่าเขาจะให้ความสุขกับเธอได้
- ผู้เขียน
