EP 41
1140 คำ
“ชุไม่ได้ตั้งใจจะมารบกวนเวลาของพี่ธรรหรอกนะคะ เพียงแต่ชุอยากจะบอกว่าคุณป้าท่านเสียใจจนช๊อกและตอนนี้ก็อยู่ที่โรงพยาบาล เอาแต่ร้องเรียกหาพี่ คุณกรณ์และคุณป้าสายชลกำลังเฝ้าอาการอยู่ค่ะ ชุจะไม่ขอเรียกร้องอะไรจากพี่ธรรหรอกนะคะ จนถึงเวลานี้ชุก็ยังไม่ได้เป็นภรรยาของพี่ธรร ชุจะให้เวลาพี่ธรรคิด และเป็นคนเลือกค่ะ ชุจะไม่เสียใจหรือเรียกร้องอะไรทั้งนั้น เพราะชุรู้ดีว่า การที่ต้องอยู่กับคนที่เขาไม่รักเรานั้นมันเจ็บแค่ไหน” ชุติมาพูดได้แค่นั้นก็ลาทุกคนกลับ
“ยัยขิมขึ้นไปข้างบนก่อนเถอะลูก คุณพ่อกำลังโกรธ แล้วค่อยมาคุยกันนะลูก”
พรรณีรีบบอก แล้วเธอก็มีอาการลังเล จนทั้งคุณพร้อมและธรรทรนั้นให้สัญญาณให้ทำตาม เธอก็เดินขึ้นชั้นบนไป โดยมีธรรทรมองตามด้วยความอาลัยยิ่งนัก
“ผมขอรับรองกับคุณย่า คุณลุง และคุณป้าอีกครั้งนะครับ ว่าระหว่างขิมกับผมไม่มีอะไรที่ไม่ดีงามเกิดขึ้น ผมรู้ดีว่าเราสองคนนั้นควรจะทำอะไร หากคุณลุงจะโกรธก็โกรธผมเถอะครับ แต่เราทั้งสองไม่ได้นัดหมายไปเจอกันเลย หากเป็นเพียงแต่ใจของเราทั้งสองคนนั้นตรงกัน จึงทำให้เราทั้งสองไปเจอกันครับ แล้วเราก็เพียงแค่ต้องการอยากจะใช้เวลาที่เหลืออันน้อยนิดอยู่ด้วยกันตามลำพัง เป็นครั้งสุดท้ายก็เท่านั้นครับ ขอคุณลุงได้โปรดจงเห็นใจผมกับขิมด้วยครับ” เขาพูดด้วยความอ่อนน้อม
“คุณมาพูดเอาตอนนี้แล้วผมจะทำอะไรได้คุณธรรทร ความจริงผมน่าจะตัดขาดจากพวกคุณได้แล้วนะ เพราะผมก็คงจะทนทำธุรกิจร่วมกับคนที่รังเกียจชาติกำเนิดลูกสาวผมไม่ได้ เพราะมันก็เหมือนรังเกียจผมด้วย” กรรชัยต่อว่าเขา
“ได้โปรดอย่าทำอย่างนั้นเลยนะครับคุณลุง หากคุณลุงจะโกรธก็โกรธผมคนเดียวเถอะนะครับ อย่าได้ไปลงที่คุณแม่เลย ท่านก็เพียงทำหน้าที่ของแม่ที่หวังดีกับลูกเท่านั้นเอง” เขาอ้อนวอนกรรชัย
“แม่ว่าพอแค่นี้เถอะตากรร พ่อธรรก็ยืนยันด้วยเกียรติของเขาแล้ว ว่าไม่ได้มีอะไรเกินเลย ให้พ่อธรรเขากลับไปดูอาการแม่เขาเถอะ ผู้ชายที่หนีการส่งตัวมาหาคนรัก ในความรู้สึกของแกๆ คิดว่าเขาเป็นคนยังไง แล้วรู้สึกกับยัยขิมยังไง! คิดเอาเองก็แล้วกันนะ” คุณพร้อมรีบออกความเห็นเพื่อเตือนสติลูกชาย
“ณีเห็นด้วยกับคุณแม่ค่ะคุณ” พรรณีสมทบด้วย
“ผมขอยืนยันอีกครั้งครับ ว่าขิมคือผู้หญิงที่ผมรัก และคิดจะเลือกมาเป็นคู่ครอง แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ ทางเลือกของผมก็ไม่มีเลย ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ คุณย่า คุณลุง คุณป้า และคุณอาทั้งสอง” เขายืนยันอีกครั้ง
“งั้นคุณก็ควรจะรีบกลับไปทำหน้าที่ลูกที่ดีเถอะ ขอบคุณที่ไม่ได้ทำให้ยัยขิมมัวหมอง” กรรชัยบอกเขาในที่สุด แล้วก็ทำให้ทุกคนนั้นมีสีหน้าที่ดีขึ้น
เทียมหทัยยืนอยู่ที่ระเบียงห้องนอนมองลงมาหาร่างสูงใหญ่ ที่เพิ่งจะผละจากอ้อมกอดของเขาเมื่อรุ่งสาง สูทเจ้าบ่าวถูกเขาถอดออกมาพาดไว้ที่แขน และเขาก็กำลังเดินตรงไปที่ประตูรั้ว เธออยากจะรู้เหลือเกินว่ากรรชัยนั้นพูดอะไรกับเข้าบ้าง
แต่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร สุดท้ายเขาก็คงจะต้องจากเธอไป เพื่อไปทำหน้าที่ของลูกที่ดี และสามีที่ดีต่อไป น้ำตาแห่งความเจ็บปวดมันไหลรินออกมาอย่างช่วยไม่ได้เลย และมันก็เหมือนเขาจะรู้ว่ากำลังมีสายตาของเธอยืนมองมาจากด้านบน เขาหยุดเดินและหันหลังกลับมามองเจ้าของใบหน้ารูปไข่ ที่บัดนี้มันได้เปื้อนไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด กับการจากไปของเขา
และมันก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากเขาเลย น้ำตาแห่งความเจ็บปวดมันได้ไหลรินออกมาอย่างที่เขาไม่คิดจะอายต่อสายตาที่ทุกคนในบ้านจ้องมองออกมาอีกแล้ว คราบนักธุรกิจหนุ่มที่พกความมั่นใจ ทะมัดทะแมง และคล่องแคล่วที่หลายๆ คนเห็นมันแทบจะไม่เหลืออยู่ในตัวเขาในเวลานี้เลย ทั้งคู่ยืนจ้องมองกันและกันเนิ่นนาน
ขาของเขามันไม่อาจทำตามที่หัวใจสั่งให้หันหลังกลับและเดินจากไปเลย ตรงกันข้ามมันกลับเดินเข้ามาให้มองเธอใกล้ๆ อีกครั้ง และก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ที่อยู่ด้านบนที่รีบวิ่งออกจากห้องลงมาที่หน้าบ้าน และโผเข้าไปกอดกันและกันด้วยความเจ็บปวดยิ่งนัก
ภาพของคนทั้งสอง มันช่างสร้างความเจ็บปวด และเรียกน้ำตาจาก คุณพร้อม กรรชัย และพรรณี ที่ได้พบเห็นนัก จะมีก็เพียงภัคคินีและภาวิณีนี้เท่านั้นที่มีอาการสะใจที่ได้เห็นเทียมหทัยได้เจ็บปวด
“พี่รักขิมนะจ้ะ รักมาก รักจนไม่เหลือหัวใจที่จะรักใครอีกแล้ว” เขาบอกพร้อมทั้งโอบกอดเธอเอาไว้โดยไม่ได้สนใจสายตาใครเลย
“ขิมก็รักพี่ธรรค่ะ รักมาก ขิมจะไม่มีวันรักใครอีกในชีวิตนี้ นอกจากพี่ธรรคนเดียว”
เธอตอบกลับและกอดเขาไว้อย่างแนบแน่น ทั้งคู่กอดกันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน และปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจของคนที่กำลังจะเสียของรักไปอย่างไม่มีวันได้กลับมาอีก เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในชีวิตการงาน มีพร้อมทุกๆ อย่าง ไม่ว่าอยากจะได้อะไรก็ได้
แต่พออยากจะได้สิ่งที่เขารักยิ่ง เขากลับเอามันมาไม่ได้ ทำไมนะแม่ของเขาช่างใจร้ายกับเขาเหลือเกิน แม่จะรู้มั้ยว่าระหว่างชีวิตแม่กับความรักของเขานั้น มันทำให้เขาเจ็บมากมายขนาดไหน ในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายเรียกสติกลับมา เพื่อที่จะได้ไปพบกับความเป็นจริง แล้วมือหนานุ่มก็ค่อยๆ คลายการโอบกอดเธอ
“ขิมกลับไปหาคุณลุงเถอะนะคนดีของพี่ เราจะเก็บความทรงจำดีๆ ที่เรามีต่อกันเอาไว้นานเท่านาน ถ้าหากชาติหน้ามีจริงเราจะเกิดมาเป็นคู่กันนะคนดีของพี่ กลับไปเถอะ”
- ผู้เขียน
