“เออ...กูรู้อยู่น่า” คนไม่อยากรนหาที่ตายกระซิบบอกเพื่อนพลางชำเลืองมองไปยังพิมพกานต์ คำพูดที่ว่ารักฉันต้องรักหมาฉันด้วยยังใช้ได้อยู่เสมอ เพียงแต่ตอนนี้คงต้องเพิ่มคำว่า...รักหลานสาวก็ต้องรักย่ากับยายของเจ้าตัวให้เท่ากันด้วย
เมื่อคิดไปแล้วพสวัตก็รู้สึกตกใจกับความคิดตัวเอง ตกลงตอนนี้ความรู้สึกที่เขามีต่อน้องสาวเพื่อนคือรักแล้วหรือ จากที่แค่ชอบ อยากเห็นอยู่ในสายตา ตอนนี้กลายเป็นว่าละสายตาจากอีกฝ่ายไม่ได้เสียแล้ว
“เอ้า มัวแต่คุยกันเรื่องยาเลยลืมกินข้าวต้มกันเลย กินกันได้แล้ว นานกว่านี้ข้าวต้มหายร้อนแล้วจะไม่อร่อย”
หลังกินอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็พากันไปนั่งที่ศาลาทรงไทยริมสระบัว กลิ่นหอมอ่อนๆ จากบัวหลากหลายสีสันที่ลอยอยู่ในสระโชยมากระทบจมูก บวกกับเสียงนกสารพัดชนิดที่พากันส่งเสียงร้องจากภายในสวนและบริเวณใกล้เคียง ทำให้พสวัตที่มาพักอยู่ที่นี่นานนับเดือนเริ่มคุ้นชินกับสิ่งดังกล่าว
“กูว่า
