“แล้วถ้าถูกกินตับจริงก็แปลกนะที่ตุ๊กแกไม่เห็นเป็นอะไร เอ้อ...ที่นี่มีแต่เรื่องแปลกๆ” ท้ายประโยคพสวัตพูดราวกับพึมพำกับตัวเอง เพราะเขาก็มีสิ่งแปลกๆ เกิดขึ้นด้วยเช่นกัน แต่เกิดที่หัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวกับใครง่ายๆ และสิ่งที่ว่าดูเหมือนจะทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้นทุกวัน โดยเฉพาะตอนนี้เขาอยากให้เจ้าหล่อนตกใจ แล้วกระโดดกอดเขาแบบนี้บ่อยๆ ซึ่งเขาจะยอมให้กอดโดยไม่ดีดดิ้นเลยแม้แต่น้อย พสวัตคิดอย่างครึ้มอกครึ้มใจ
“ยังมีเรื่องแปลกๆ ที่เฮียวัตจะต้องเจออีกเยอะครับ แต่ตอนนี้ผมหิวข้าวแล้ว”
“ตายจริง! มัวแต่พูดเรื่องงูกับตุ๊กแก ไปกินข้าวกันเถอะ ว่าแต่วัตกินได้หรือเปล่าจ๊ะกับข้าวพื้นๆ บ้าน” พรเพ็ญถามชายหนุ่มอีกครั้งเมื่อเดินกลับไปที่ศาลา
พสวัตมองกับข้าวในสำรับที่ประกอบไปด้วย ผัดกะเพรากุ้งที่มองดูก็รู้ว่ารสชาติคงเผ็ดไม่น้อยจากพริกที่เห็น ถัดไปเป็นต้มจืดตำลึงกับหมูสับที่แม้จะไม่ค่อยร้อน แต่กลิ่นหอมที่ลอยอยู่ใ
