สนามบินสุวรรณภูมิ
ร่างสูงเพรียวของพสวัตในชุดกางเกงขาสั้นแค่เข่าสีเขียวขี้ม้าสวมเสื้อยืดแขนยาวคอปกสีดำ กำลังยืนหันรีหันขวางมองไปทางโน้นทีทางนี้ทีด้วยท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์นัก โดดเด่นจนเรียกสายตาคนผ่านไปผ่านมาให้หันกลับมามองซ้ำ แม้ว่าดวงหน้าที่เห็นจะไม่ค่อยชัดเจนนัก เพราะนอกจากสวมหมวกสีเดียวกับกางเกงปิดจนเกินครึ่งหน้าแล้ว ยังถูกบดบังด้วยแว่นกันแดดสีชาอันใหญ่เข้าไปอีก ทว่าด้วยหุ่นสูงเพรียวที่มองดูด้วยตาเปล่า ก็พอจะคาดเดาได้ว่าคงผ่านการออกกำลังกายมาอย่างสม่ำเสมอ บวกกับผิวขาวจัดที่โผล่พ้นช่วงหน้าอกล่ำๆ จนมองเห็นขนหน้าอกสีดำได้ประปราย รวมทั้งท่อนขาขาวๆ ที่อุดมไปด้วยขนสีดำเป็นพืดก็มีชัยไปเกินครึ่งว่าหน้าตาคงไม่เต็มกลืนอย่างแน่นอน
“ไอ้เจนทำไมยังไม่มาเสียทีวะเนี่ย” พสวัตบ่นพึมพำด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดจนเต็มเปี่ยม นอกจากหันรีหันขวางแล้ว ยังเดินไปเดินมาราวกับเสือติดจั่น พลางก้มลงดูนาฬิกาข้อมือที่บ่งบอ
