คนพูดพูดแล้วก็ทำท่าจะร้องไห้ จนชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหลังเอามือสะกิดยิกๆ
“พี่โจ้จะร้องไห้อีกแล้วเหรอ เมื่อเช้าตอนกินเหล้าพี่ก็ร้องไห้ไปกินไป รู้ตัวบ้างหรือเปล่า”
คนทำท่าจะร้องไห้หยุดร้องทันทีราวกับสั่งได้ ก่อนจะหันไปตวาดแว้ด
“ไอ้เวรแจ๊ค มึงก็รู้ว่าน้าพิมพ์เป็นยิ่งกว่าแม่กูอีกจะไม่ให้ร้องไห้ได้ยังไง” พูดจบก็หันไปมองพิมพกานต์ที่ยืนจ้องอยู่แล้วถามอย่างไม่แน่ใจ “แล้วสาวสวยที่ยืนอยู่นี่...อย่าบอกนะว่าคือเจ๊แพง”
คนถูกถามพยักหน้ารับแบบงงๆ เริ่มเห็นเค้ารางๆ มาแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นใครจากคำทักทาย เพราะจะมีใครเรียกเธอว่าเจ๊แพงนอกจาก...
“โจ้?”
คนถูกเรียกยิ้มรับ “ถูกต้องคร้าบ โจ้ลูกยายจิตกับตาจวบ แม่เคยเล่าให้ฟังว่าตอนเด็กๆ ติดเจ๊แพงมาก ดีใจจังที่เจ๊แพงยังจำไอ้โจ้ได้อยู่”
พิมพกานต์มองโจ้หรือชื่อจริงคือสมบูรณ์ แล้วพลันภาพเหตุการณ์สมัยเด็กก็ปรากฏขึ้นในห้วงความคิด เธอจำได้แล้วว่าอีกฝ่ายคือเด็
