พสวัตก้าวตามผู้เป็นเพื่อนเข้าไปนั่งพับเพียบตรงหน้าที่ตั้งศพ กลิ่นธูปที่ลอยอบอวลอยู่ในอากาศชวนให้อดเศร้าสลดตามไม่ได้ ชายหนุ่มมองไปยังรูปถ่ายของหญิงวัยกลางคนที่ตั้งอยู่ทางขวามือ ซึ่งตรงกรอบรูปด้านบนนั้นมีผ้าชีฟองสีดำผูกเป็นโบอันใหญ่ ดวงหน้าที่เห็นไม่ค่อยคล้ายกับผู้เป็นบุตรสาวนัก...คนเป็นลูกคงหน้าตาเหมือนบิดามากกว่ากระมัง เพราะจำได้ว่าน้าชายของผู้เป็นเพื่อนนั้นหน้าตาหล่อเหลามาก
ชายหนุ่มรีบสลัดความคิดออกไป...นั่งอยู่หน้ารูปแม่ดันไพล่ไปคิดถึงหน้าตาของลูกซะงั้น ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“เอ้า...ธูป”
ชายหนุ่มรับธูปจากมือของเจนภพที่เวลานี้ดวงตาแดงก่ำ จึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายคงรักและผูกพันกับคนตายไม่น้อย เพราะนานๆ ครั้งเขาจะเห็นผู้เป็นเพื่อนร้องไห้สักหน
‘ขอให้คุณน้าไปสู่สุคตินะครับ’
พสวัตอธิษฐานในใจก่อนจะส่งธูปให้เพื่อนไปปักในกระถาง และไม่รู้ว่าเขาตาฝาดไปหรือเปล่า เมื่อเหลือบมองไปยังรูปถ่ายของคนตา
