วันต่อมา
"กูลงไปซื้อโจ๊กมาให้กินสักหน่อยนะจะได้กินยา"
"....." โจโฉเดินถือถ้วยโจ๊กมายืนข้างๆ ในขณะที่มิวเรย์นั่งเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
"กินสักหน่อยนะ"
"อย่ามายุ่งกับกูได้ไหม" เธอหันมาบอกเสียงเรียบแววตาที่เฉยชาทำหัวใจแกร่งกระตุกวูบขึ้น เขาไม่เคยเห็นมิวเรย์เป็นแบบนี้กับเขามาก่อนเลย พอเจอเข้ากับตัวจริงๆก็รู้สึกแปลกๆที่อกข้างซ้าย
"แต่มึงไม่สบายต้องกินยานะ"
"แล้วที่กูเป็นแบบนี้เพราะใครถ้าไม่ใช่เพราะมึง"
"กูขอโทษ..."
"กูไม่รับคำขอโทษของมึง"
"แต่กู..."
"ถ้ามึงยังยุ่งวุ่นวายกับกูอีกกูจะย้ายออกวันนี้เลย!" เธอเอ่ยออกไปอย่างเด็ดขาด เธอเกลียดจริงๆคนประเภทที่ตบหัวแล้วมาลูบหลัง ไม่ใช่เธอไม่เจ็บนะที่ทำแบบนี้กับโจโฉเธอเจ็บ...เจ็บมากแต่สิ่งที่มันทำกับเธอในวันนั้นมันเกินจะให้อภัย มันทำเหมือนเธอไม่ใช่เพื่อนแต่ทำเหมือนของเล่นของมัน
"กูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้นอยู่กับกูนะมิวเรย์" เขาวางถ้วยโจ๊กร้อนๆลงโต๊ะ
