เช้าวันต่อมา
แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามาในห้องนอนสี่เหลี่ยมกระทบกับร่างบอบบางที่ซุกตัวภายใต้ผ้าห่มผืนหนา คิ้วมนขมวดเข้าหากันพร้อมกับเปลือกตาที่ขยับไปมาก่อนจะปรากฏนัยส์ตาสีสวย
"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงนั้นทำให้คนตัวเล็กหันมองอัตโนมัติ
"บอกให้นอนข้างนอกไง"
"เพิ่งเข้ามาเมื่อเช้าดูว่าตื่นยังจะได้ไปอุ่นโจ๊กที่ไปซื้อมาให้"
"ไม่ต้องฝืนทำหรอกมันไม่ใช่ตัวมึง"
"กูไม่ได้ฝืนแต่กูอยากทำจริงๆ"
"....." เธอไม่พูดอะไรใช้มือดึงผ้าห่มออกและเหวี่ยงขาเรียวลงจากเตียงจะไปเข้าน้ำ
"เท้ามึงเจ็บอยู่ให้กูอุ้มไปไหม?"
"ไม่ต้องกูไม่ใช่เด็กสามขวบแผลแค่นี้ทำอะไรกูไม่ได้หรอก" เธอพูดขึ้นเสียงเรียบโดยไม่มองหน้ามันก่อนจะเดินผ่านไป
"งั้นเดี๋ยวกูไปอุ่นโจ๊กให้นะมึงก็ล้างหน้า แปรงฟันเสร็จก็ออกมากินนะ" เขาตะโกนบอกไล่หลังและเดินไปอุ่นโจ๊กให้มิวเรย์
เขาไม่รู้หรอกว่ามิวเรย์จะยอมให้อภัยเขาไหมกับสิ่งที่เขาทำวันนั้น ก็สมควรแล้วแหละ
