Chapter 4
1079 คำ
หลายวันผ่านไป.......
"คุณฟิวเจอร์คะรบกวนสรุปรายงานการประชุมของเมื่อวานให้หน่อยค่ะ พอดีคุณพริมลาอาทิตย์หนึ่งค่ะคงจะกลับบ้านต่างจังหวัด"
ฉันเอ่ยบอกเขายิ้มๆ ตอนนี้ฉันเริ่มมองหน้าเขาได้บ้างแล้วหละ แต่ความรู้สึกของฉันสายตาที่มองมันยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง ถึงตอนนี้เขาจะไม่รู้สึกแบบนั้นกับฉันแล้วก็ตาม
" ผมทำเสร็จแล้วครับ พอดีว่าอยู่ว่างๆผมก็เลยนั่งทำให้เสร็จแล้ว"
ฉันใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรทำได้เพียงแต่ชมเชยเขาแล้วกล่าวขอบคุณเบาๆ
"ขอบคุณค่ะ คุณฟิวเจอร์นี่รอบคอบดีนะคะ"
เขาหยิบแฟ้มรายงานการประชุมมาให้ฉันที่โต๊ะ
"ก็ตอนนี้คุณลดาไม่มีเลขาชั่วคราวนี่ครับ ผมในฐานะนักศึกษาฝึกงานก็ต้องทำแทนทุกอย่างครับ"
ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะรับแฟ้มเอกสารมาไว้ในมือ
"ไม่มีอะไรแล้วค่ะ นี่ก็พักเที่ยงแล้วคุณไปพักทานข้าวเถอะ ตามสบาย"
ฉันบอกออกไปยิ้มๆ เขายืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหนจนฉันต้องเอ่ยถาม
" มีอะไรคะ"
" ถ้าไม่รังเกียจไปนั่งทานข้าวด้วยกันไหมครับ"
ฉันชะงักไปทันทีก่อนที่หัวใจจะเต้นรัวๆเหมือนกลองชุด ทำไมแค่เขาชวนทานข้าวฉันต้องดีใจขนาดนี้ด้วยทั้งๆที่เรื่องของเราสองคนมันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วแท้ๆ แต่ฉันก็ยังแอบหวัง หวังว่าเขาจะจำฉันได้ หวังว่าเขาจะจำได้ว่าเขากับฉันเราสองคนเคยรู้สึกดีๆต่อกัน
"เอ่อ คือว่า"
"ไปนะครับ "
ฉันพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์มาไว้ในมือ
"ไปก็ได้ค่ะ คุณคงหิวแล้ว"
เขาเปิดประตูหันหน้ามาส่งยิ้มให้กับฉัน ผายมือเชิญให้ฉันเดินออกจากห้องไปก่อน ฉันเดินออกไปสักพักเขาก็ปิดประตูห้องแล้วเดินตามฉันมา
" คุณอยากทานที่นี่หรืออยากจะไปทานข้างนอกคะ"
เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มหวานให้กับฉัน
"ตามใจคุณลดาครับ แต่ถ้าเบื่อๆอาหารในนี้ก็ข้างนอกดีไหมครับ"
ฉันพนักหน้าน้อยๆก่อนจะเดินนำเขาไปที่รถของฉันแล้วส่งกุญแจรถฉันไปให้เขา
"นี่ค่ะ คุณขับแล้วกัน"
เขายื่นมือมารับกุญแจรถแล้วเปิดประตูฝั่งข้างๆคนขับให้ฉันขึ้นไปนั่งก่อน
"เชิญครับเจ้านาย "
"ขอบคุณค่ะ"
ฉันเข้าไปนั่งในรถเขาปิดประตูรถแล้วก็เดินอ้อมมาทางฝั่งคนขับก่อนจะขับรถออกไปแล้วตรงไปตามท้องถนน
"ทานอะไรดีครับ"
"ร้าน Beach ดีไหมคะ คุณชอบนี่ อ๊ะ"
ฉันเผลอหลุดปากออกไปก่อนจะยกมือมาปิดปากตัวเองไว้ทันที เขาหันมามองหน้าฉันเหมือนจะมีคำถามเต็มไปหมด
" ทำไมรู้ครับว่าผมชอบทานร้านนี้"
ฉันอ้ำๆอึ้งๆอย่างไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไรดีที่จะทำให้เขาไม่ต้องสงสัยในตัวฉัน
" เอ่อ คือว่า อ๊ะ! ก็ใครๆก็ชอบทานร้านนี้ไม่ใช่เหรอคะ"
ฉันถามกลับเขาไปก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ หวังว่าเขาจะไม่สงสัยอะไรอีกนะ
"ก็คงจะชอบทานกันทุกคนแหละมั่งครับก็มันอร่อยดีนี่"
ฉันยิ้มแห้งๆให้กับเขาก่อนจะหันไปทางหน้าต่างแล้วลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
@Beach
" รับอะไรดีคะ"
พนักงานเดินมารับออเดอร์ที่โต๊ะฉัน ฉันนั่งมองเมนูเปิดไปเปิดมาคือมันเลือกไม่ได้นะ ฉันมองหน้าเขาเล็กน้อยคือมันมีเมนูเยอะมากจนเลือกไม่ถูกอ่ะ
" เอาสเต๊กปลาแซลมอนครับ/เอาสเต๊กปลาแซลมอนค่ะ"
ฉันกับเขามองหน้ากันทันที ต่างฝ่ายต่างมองสบตากันโดยไม่มีใครพูดอะไรจนพนักงานต้องเรียกให้เราสองคนได้สติ
"เอ่อ ตกลงเอาเหมือนกันนะคะ"
ฉันได้สติสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"ค่ะ เหมือนกันก็ได้ น้ำขอชามะนาวแล้วกันค่ะ"
" เหมือนกันครับ "
เขาพูดจบก็มองหน้าฉันแต่ไม่ได้พูดอะไรอีก เราสองคนเงียบกันตลอดเวลาที่รับประทานอาหาร รู้สึกถึงความอึดอัดปกคลุมอีกครั้งหลังจากที่ฉันเริ่มจะมองหน้าเขาได้บ้าง แต่ตอนนี้มันเริ่มอีกแล้วมันอึดอัดไปหมดเลย ผ่านไปยี่สิบนาทีทานจนจะหมดแล้วก็ยังไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา จนเป็นฉันเองที่ทนไม่ไหวก่อนจะเงยหน้ามองสบตาเขาที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว
"เอ่ออออ/เอ่อออ"
"ฉันอิ่มแล้วค่ะกลับกันเถอะ"
่ฉันลุกขึ้นก่อนจะหยิบเงินแล้วไปชำระที่เคาน์เตอร์แต่เขาเดินมาแล้ววางแบงค์พันไว้ตรงเคาน์เตอร์
"ผมขอเลี้ยงนะ"
ฉันอยากจะขัดเขาเหลือเกินถึงแม้ว่าฉันจะรู้ว่าที่บ้านเขานั้นรวยแต่ว่าตอนนี้ฉันอยู่ในสถานะที่เป็นเจ้านายฉันควรเลี้ยงเขาถูกป่ะ
" แต่ว่า"
" งั้นพรุ่งนี้มาเลี้ยงผมคืนนะ"
ฉันถึงกับหลบสายตาเขา สถานการณ์น่าอึดอัดขนาดนี้ยังจะอยากมาทานข้าวกับฉันอีกเหรอเนี้ย
"ป่ะกลับบริษัทกันครับ"
"อื้ม"
@บริษัท
"เข้าห้องไปก่อนเลยก็ได้ค่ะ ฉันขอไปห้องน้ำแปปหนึ่ง"
"ครับ"
ผมมาถึงบริษัทเดินเข้ามาแปปเดียวคุณลดาก็บอกจะไปเข้าห้องน้ำ ทั้งๆที่ชั้นผู้บริหารก็มีห้องน้ำ เหมือนว่าเธอกำลังหลบหน้าผมอีกแล้ว เห้อออ
" โอ๊ยยยย"
ผมรู้สึกว่ามีใครวิ่งมาชนผม ผมก้มหน้าลงไปมองก็เจอเด็กผู้ชายคนหนึ่งวัยกำลังน่ารักลูบแขนตัวเองป้อยๆ สงสัยจะเจ็บ ผมนั่งยองๆก่อนจะดึงเจ้าตัวเล็กให้ยืนขึ้น
"เจ็บมากไหมครับ"
เด็กน้อยเงยหน้ามองหน้าผมก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมต้องชะงักไป
"ปะป๊า ปะป๊ามาหาฟิวชั่นเหรอครับ"
"ปะป๊าเหรอ"
- ผู้เขียน
