บทที่ 6
1222 คำ
15 นาทีต่อมา…
“วันนี้คนมองมาโต๊ะเราแปลกๆ นะคะ สงสัยเป็นเพราะว่าพี่เก้าหล่อเด้งโดดกว่าใครแน่เลย คิกๆ”
“…”
“เดี๋ยวหนูจะแนะนำให้พี่เก้ารู้จักกับพ่อครัวขนมที่รับงานทำเค้กวันเกิดให้พี่นะคะ~”
เสียงหวานๆ ของโกกิพูดขึ้นอย่างคนอารมณ์ดี เธอกลับมาที่ร้านตามอย่างที่ปากบอกไว้ หลังจากจบเรื่องไปเกือบสิบนาที ส่วนพวกเราทั้งหมดก็ยังทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดเรื่องจนเหมือนจะพังร้านเค้กแห่งนี้ก็ตาม
“พี่เก้าคะ เบื่อหรือเปล่า?” ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกโกกิเรียกอีกครั้ง สายตาที่เอาแต่มองทะลุกระจกใส่เข้าไปในตัวร้าน รีบลดกลับมามองหน้าเธอด้วยความสงสัย
คนตัวเล็กยู่ปาก ขมวนคิ้วคล้ายกับงอน และพูดออกมา น้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ
“พี่เก้าอ่ะ ไม่ฟังกิพูดเลย”
“อ่า… โทษที” ฉันตอบส่งๆ “เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?”
“หนูบอกว่าเดี๋ยวหนูจะแนะนำให้พี่เก้ารู้จักกับคนทำเค้กวันเกิดพี่ค่ะ” เธอละสายตาไปจากฉันเหม่อมองเข้าไปในร้านคล้ายกับมองหาใคร และพูดออกมา “หนูว่า เดี๋ยวหนูไปตามเขาดีกว่า พี่เก้ารอแป๊บนะคะ”
พูดไม่พูดเปล่าโกกิรีบลุกขึ้นจากที่นั่ง เร่งจ้ำเท้าอ้อมเดินไปยังประตูหน้าร้านทำตามอย่างที่พูด เปิดโอกาสให้พวกเราสามทหารเสือได้พูดคุยกันเหมือนๆ ปกติ
“ไอ้เก้า ตอนมีเรื่องกับไอ้เด็กนั่นอ่ะ ทำไมมึงพูดแบบนั้นวะ?” ไอ้พีมนุษย์ผู้ชายที่มีความสงสัยติดตัวมาตั้งแต่คลานออกจากท้องแม่ ถามขึ้นทันทีเมื่อสบโอกาส
“หมั่นไส้” และนั่นคือคำตอบสั้นๆ
“ไหนว่าไม่ชอบให้คนมองว่าเป็นผู้ชายไง พูดออกไปแบบนั้นเดี๋ยวคนก็เข้าใจผิดกันอีกหรอก” คราวนี้ไอ้เทาเสริมเสียงดุ
“มันก็ใช่น่ะนะ แต่กับไอ้เด็กคนนี้ข้าเว้นไว้คน”
“เพราะ??” เทากับพีถามย้อนอย่างพร้อมเพรียงกัน
และด้วยคำถามของพวกเขานั่นแหละ ที่ทำให้ฉันยิ้มออกมา
“พวกเอ็งเคยอยากล้อเล่นกับความกลัวของใครบ้างป่ะ?”
เพื่อนรักทั้งสองทำหน้างุนงงเมื่อได้คำตอบกึ่งคำถามกลับไป เมื่อเป็นเช่นนั้นฉันจึงเฉลยสิ่งที่พวกมันคงจะค้างคาใจ “เพราะไอ้เด็กนั่นมันคิดว่าข้าเป็นผู้ชาย ข้าก็เลยคิดว่าอยากจะสร้างตราบาปให้มันสักหน่อย”
“เจอของเล่นใหม่ว่างั้น?” ไอ้พีถาม ส่วนฉันก็พยักหน้าหงึกๆ ตอบกลับไป
“ระวังเถอะสุดหล่อ แกล้งมากๆ ระวังจะหลงรักไอ้อ่อนนั่นไม่รู้ตัว” ฉันแย็บหมัดใส่ต้นแขนไอ้พีเบาๆ เมื่อได้ฟัง จนมันครางซี๊ดออกมาเสียงดัง
“คนอย่างข้าถ้าจะหวั่นไหวกับผู้ชาย คงไม่ใช่ลูกเจี๊ยบแบบเด็กนั่นแน่นอน ถ้าต้องหวั่นไหว ก็ขอหวั่นไหวกับคนที่ปกป้องข้าได้…” ฉันเงียบเสียงลง เหลือบมองเพื่อนรักอีกคนที่เอาแต่นั่งเงียบ มองฉันกับไอ้พีคุยกันเล็กน้อย แล้วเสริมออกไปสั้นๆ “แบบไอ้เทายังดีกว่าเยอะ”
“ก็ว่าไป คนที่สามารถล้มหมีได้ด้วยมือเปล่าอย่างมึง กูแนะนำให้ถอนคำพูดนะเก้านะ… กูว่ามันไม่ใช่” เทาขัด
ผัวะ!
“อย่าขัดศรัทธาข้าดิ!” มือและปากที่ไวแสดงระบบออโต้ของร่างบรรจงตบเข้าใส่กลางกระบานของเพื่อนสนิทอย่างเต็มแรง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่น้องโกกิ เดินกลับมาที่โต๊ะ พร้อมด้วยคนอีกคนที่พวกเราคุ้นตากันดี
“พี่เก้าขา นี่ไงคะ คนที่จะทำเค้กให้พี่เก้า~” โกกิเอ่ยปากแนะนำทันที เมื่อเธอพากุ๊กกลับมาเยือนที่โต๊ะของเราได้เป็นหนที่สอง
เธอรีบขยับตัวมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ฉันและปล่อยให้กุ๊กทำตามหน้าที่ของตัวเอง นั่นคือการเสิร์ฟกาแฟที่พวกเราสั่งกันไปก่อนหน้านี้ เชื่อไหม เขาไม่สบตากับฉันเลยสักนิด เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินวนเสิร์ฟกาแฟไปรอบๆ โต๊ะ จนกระทั่งหยุดคั่นกลางระหว่างฉันกับน้องโกกิในที่สุด
ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าเขาคือคนที่โกกิวานจ้างให้ทำเค้กวันเกิดให้...
“เฮ้ย!” ฉันแกล้งส่งเสียงทักทาย เพื่อให้อีกฝ่ายมอง แต่กุ๊กก็ยังเลือกที่จะก้มหน้า เลื่อนถ้วยกาแฟวางลงตรงหน้า ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังทำตามหน้าที่ของตัวเองด้วยการขานรับสั้นๆ
“ครับ?”
“มองหน้ากันหน่อยสิ” ฉันจงใจพูดแหย่อีกครั้งท่ามกลางสายตาของน้องโกกิและเพื่อนรักทั้งสอง ไม่ว่าเขาจะมองฉันด้วยความรู้สึกไหน บอกเลยว่าไม่สนใจ ที่สนใจตอนนี้มีแค่อย่างเดียวก็คือไอ้ลูกเจี๊ยบซึ่งกำลังยืนเสิร์ฟกาแฟอยู่ตรงนี้ต่างหาก
“ขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวจะเข้าไปเอาพาเฟ่มาเสิร์ฟ” ถึงเขาจะดูอ่อนหัดและไม่ค่อยสู้คน แต่อย่างหนึ่งที่ต้องยกนิ้วให้คือคำพูดที่ไว้ใช้สำหรับการหลบหลีกหรือหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่อยากพบ
พอเห็นท่าทางเกร็งๆ แบบนั้นแล้วมันก็อดรู้สึกอยากแกล้งต่อไม่ได้
กุ๊กก้มหัวลงเล็กน้อยตามหน้าที่ ก่อนจะหันหลังเพื่อเตรียมเดินกลับเข้าไปในตัวร้าน และตอนนั้นนั่นแหละที่ฉันได้โอกาส พุ่งมือไว้เข้าบีบแก้มก้นของเด็กหนุ่มคนดังกล่าวอย่างเต็มมือ
หมับ!
คนถูกกระทำสะดุ้งเฮือกรีบหันขวับ ถลึงตามองฉันคล้ายกับไม่พอใจ ขณะฉันได้แต่นั่งลอยหน้าลอยตา ลดสายตาจับจ้องไปที่ฝ่ามือของตัวเองแบบไม่สนใจ แสร้งทำสีหน้าว่าพึงพอใจมากแค่ไหนที่ได้มีโอกาสได้ลวนลามเขาแบบนี้ และพอช้อนตามองหน้ากุ๊กกลับไปอีกที ถึงได้รู้ว่าเขากำลังโกรธมากแค่ไหน
ฉันคลี่ยิ้มจนตาปิดทำเหมือนไม่รู้อารมณ์อีกฝ่าย พลางยกนิ้วโป้งให้เขาเพื่อชมเชย
แน่นอนว่า การชมเชยมันต้องมีคำพูดด้วยเช่นกัน
“ก้นเอ็งนุ่มดีนะ ข้าชอบ”
ฟึ่บ!
โครม!!
เสียงโครมดังขึ้น เมื่อกุ๊กเหวี่ยงถาดรองแก้วกาแฟในมือลงกับพื้น พุ่งมือกระชากเสื้อช็อปที่ฉันสวมอยู่อย่างแรงจนลุกจากที่นั่งตามแรง
ไอ้พีกับไอ้เทาที่เห็นเหตุการณ์รีบลุกขึ้นตามมากอย่างติดๆ ท่ามกลางเสียงตกอกตกใจของน้องโกกิที่ดูจะตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเอาเสียมากๆ
“กะ เกิดอะไรขึ้นคะ!”
“ใจเย็น ไม่มีอะไร” ฉันพูดและรีบยกมือเบรกไอ้เทาและพีก่อนที่มันจะลงมือจัดการกับกุ๊ก ขณะสายตาจับจ้องใบหน้าโกรธจัดของคนตรงหน้า
“ผมว่าเราต้องคุยกันว่ะพี่” เมื่อสบโอกาสกุ๊กก็กล่าวขึ้นเสียงเรียบ
น้ำเสียงบอกชัดว่าเขาพยายามกักเก็บอารมณ์โมโหของตัวเองมากแค่ไหน
“หลังร้านกับผม สักหน่อยป่ะพี่?”
- ผู้เขียน
