บทที่8
796 คำ
บทที่ 8
ระหว่างก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับเอกสาร แม้จะเกิดเหตุการณ์มากมาย ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป ไม่ทำงานจะเอาอะไรกิน แม้จะต้องปั้นสีหน้าว่าไม่เป็นอะไรกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ
คืนงานเลี้ยงที่หลงเหยียนหายไปจากงาน ไม่มีใครถามถึงและกล่าวถึง เพราะคิดว่าเธอคงเสียใจที่ถูกแย่งผลงานไป จึงปลีกตัวออกไปจากงาน พอมาวันนี้กลับมาทำงาน ทุกคนจึงทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่กล่าวถึง ไม่พูดถึง เกรงว่าจะกระทบใจหลงเหยียน เพราะทุกคนก็ไม่อาจทำอะไรได้ ศาสตราจารย์จางเส้นใหญ่ในวงการขนาดไหนทุกคนรู้ดี หากไปทำอะไรให้ไม่พอใจ เตรียมตัวหางานใหม่ได้เลย ทุกคนจึงทำเพียงหลับหูหลับตาทำงานของตนเอง
“หลงเหยียน ดูนั่นสิ” เฉิงหยวนเรียกเพื่อนร่วมงานให้เงยหน้าขึ้นจากเอกสาร
หลงเหยียนเอียงคอมองราวกับถามว่ามีอะไร ปกติก็ต่างคนต่างทำงาน ไม่ค่อยมีใครคุยกันสักเท่าไร
“เธอรู้ไหมนั่นใคร คุณหวงไง ประธานบริษัท หวงอินดัสตรี จำกัด เจ้าของหุบเขาลูกนี้” เฉิงหยวนหวีดร้องมองตามกลุ่มคนขนาดใหญ่ที่เดินตรงไปยังห้องพักของอาจารย์เธอ
“เฉิงหยวนเธอรู้ได้ไงว่านั่นคือคุณหวง” หลงเหยียนมองตามการชี้ชวนของเพื่อนร่วมงาน แม้ตอนนี้เธอจะรู้ว่าชายหนุ่มผู้รวยล้นฟ้าหน้าตาเป็นเช่นไร แต่เฉิงหยวนรู้ได้อย่างไร “หรือคุณหวงไปร่วมงานเลี้ยง”
“ตายล่ะ ใครจะไปเคยเห็นคุณหวงครั้งแรกที่งานเลี้ยงล่ะยะ คุณหวงมาที่ไซต์ออกจะบ่อย มีแต่เธอเท่านั้นล่ะหลงเหยียนที่วัน ๆ ก้มหน้าทำงานไม่เงยหน้ามามองสิ่งรอบข้างเลย แบบนี้ไงถึงได้ถูกว่านหนิงฉกงานไป” เฉิงหยวนรีบยกมือขึ้นปิดปากเมื่อรู้ว่าพูดสะกิดใจดำคนตรงหน้า ก่อนจะทำสีหน้าลุแก่โทษ
หลงเหยียนพยายามกลั้นอารมณ์ไว้ ไม่อยากให้เฉิงหยวนรู้ว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหนกับคำพูดนั้น เธอสูดหายใจลึกก่อนจะส่งยิ้มบาง ๆ ให้เพื่อนร่วมงาน
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้คิดอะไรแล้ว” หลงเหยียนเอ่ยเบา ๆ ทั้งที่ในใจยังรู้สึกหน่วง ๆ ไม่น้อยกับเรื่องของว่านหนิง
เธอพยายามทำใจให้สงบและมองตามกลุ่มคนที่เดินไปยังห้องพักของศาสตราจารย์จาง คุณหวงปรากฏตัวที่ไซต์งานแบบนี้
“คุณหวงมาบ่อยจริง ๆ เหรอ” หลงเหยียนถามต่ออย่างตั้งใจ พยายามเก็บข้อมูลเพิ่มเติม เธอไม่ได้สังเกตว่ามีอะไรพิเศษเกิดขึ้นบ่อยครั้งที่ไซต์งาน เพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับงาน
เฉิงหยวนพยักหน้าแรง ๆ “ใช่สิ เขามาดูการทำงานบ่อย ๆ เพราะหุบเขานี้มีมูลค่าทางประวัติศาสตร์และธุรกิจมากมาย เธอไม่รู้จริง ๆ เหรอ เขาเป็นคนสำคัญที่นี่นะ”
หลงเหยียนครุ่นคิด เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณหวงถึงมาที่นี่ แต่ตอนนี้ เธอจำเป็นต้องฝืนทำงานต่อไป ทำตัวให้ปกติที่สุด ไม่ให้ใครรู้ว่าในใจของเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“ขอบคุณนะ เฉิงหยวน เดี๋ยวฉันต้องกลับไปทำงานต่อแล้วล่ะ” หลงเหยียนบอกลาเพื่อนร่วมงานด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ ก่อนจะหันกลับไปตั้งใจกับเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้า แม้จะยังรู้สึกหนักใจ แต่เธอก็พยายามรวบรวมสมาธิไว้กับงานในมือ ขณะที่ในใจยังคงเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป
“ศาสตราจารย์ให้มาตาม”
ว่านหนิงเอ่ยเสียงเรียบแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มให้กับเพื่อนสนิทเช่นทุกครั้ง หลงเหยียนเพียงส่งยิ้มตอบไปจาง ๆ ละมือจากเอกสาร
หลงเหยียนเดินไปยังห้องพักของศาสตราจารย์จาง ความกังวลและความไม่แน่นอนกัดกินจิตใจเธอทุกย่างก้าว เธอพยายามเตรียมใจสำหรับทุกสิ่งที่อาจเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการถูกตำหนิหรือตัดสินใจที่จะไล่เธอออกจากงาน ความคิดเรื่องเงินเก็บและอนาคตของเธอวิ่งวนอยู่ในหัว แต่เธอก็พยายามรักษาสีหน้าที่สงบนิ่งไว้
เมื่อมาถึงหน้าห้อง เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเคาะประตูเบา ๆ รอให้เสียงจากภายในตอบรับก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่กำลังรอเธออยู่
- ผู้เขียน
