บทที่ 7
ดวงตากลมโตปรือตาขึ้นอย่างเหนื่อยล้า เธอไม่รู้ว่าเวลานี้กี่โมงแล้ว แต่พอเห็นแสงอาทิตย์ที่มุมขอบหน้าต่าง หลงเหยียนทะลึ่งพรวดขึ้นจากเตียงนุ่มในทันที
“ตาย ตายแน่ ๆ กี่โมงแล้วเนี่ย” เธอบ่นอุบอิบรีบลุกขึ้นจากเตียงดูดวิญญาณในทันที ร่างกายเธอช่วงนี้เป็นอะไร พอได้อยู่นิ่ง ๆ ก็จะหลับเป็นตายตลอด เพราะแบบนี้อย่างไรล่ะถึงได้ถูกช่างทำผมทำสีผมสีประหลาดนี้ให้โดยไม่รู้ตัว หลงเหยียนทำได้เพียงส่ายหัวให้กับความขี้เซาของตัวเองช่วงนี้
“ตื่นแล้วหรือคะ”
เสียงคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง หลงเหยียนหันกลับไปส่งยิ้มอย่างสำนึกผิดให้
“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันหลับเพลินไปจริง ๆ” ด้วยรู้ว่างานเลี้ยงป่านนี้คงจบแล้ว ก็แน่ล่ะงานเลี้ยงถึงแค่เที่ยงคืนแต่นี่มันเช้าแล้ว หลงเหยียนนะหลงเหยียน
“ดิฉันเข้ามาดูคุณเมื่อคืนเรือจอดเทียบฝั่งเมื่อคืน แต่เห็นกำลังหลับสบาย คุณหวงเลยไม่ให้ปลุกค่ะ” บอดีการ์ดสาวบอก
“แล้วตอนนี้…”
“เรือจอดอยู
