บทที่ 9
ยิ่งได้เห็นสายตาของอาจารย์ของเธอที่มองมาอย่างเคียดแค้นแล้วหลงเหยียนก็รู้ชะตากรรมของตน
เธอทำความเคารพทุกคนในห้อง ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้บอดีการ์ดสาวที่ไปส่งเธอที่ห้องพักเมื่อวาน
“นั่งสิ” ศาสตราจารย์จางเอ่ยบอกลูกศิษย์อันดับหนึ่งเสียงห้วน น้ำเสียงที่ไม่เคยใช้ยิ่งทำให้หลงเหยียนเดาไปในทางที่ดีไม่ได้เลย
หลงเหยียนนั่งลงตามที่ศาสตราจารย์จางสั่ง เธอพยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ
แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ศาสตราจารย์จางที่เคยเมตตาและชื่นชมในผลงานของเธอ บัดนี้มองเธอด้วยสายตาแข็งกร้าวและเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าชะตากรรมของเธอถูกกำหนดไว้แล้ว
เมื่อเธอนั่งลง บรรยากาศในห้องกลับเงียบงันอย่างไม่สบายใจ หลงเหยียนได้แต่รอคอยอย่างประหม่า รู้ดีว่าคำพูดที่จะหลุดออกจากปากของศาสตราจารย์จางต่อจากนี้จะเป็นสิ่งที่ตัดสินอนาคตของเธอในวงการนี้ ความรู้สึกกดดันหนักอึ้งแทบจะทำให้เธอหา
