บทที่6
1061 คำ
บทที่ 6
ในขณะที่หลงเหยียนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอถูกดึงเข้าสู่ห้วงฝันอีกครั้ง ในความฝันนั้น เธอเดินผ่านม่านหมอกที่หนาทึบ ทุกย่างก้าวพาเธอเข้าใกล้แผ่นหลังของชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ท่ามกลางความมืด ร่างกายของเขาดูคุ้น ตาอย่างน่าประหลาด แต่เธอกลับไม่สามารถระบุได้ว่าเขาเป็นใคร
เห็นเพียงด้านหลัง ไหล่กว้างสั่นเทา
"ฝันเห็นหวงตี้ฮ่องเต้อีกแล้วงั้นหรือ"
หลงเหยียนพึมพำกับตัวเอง
โดยคิดว่ามันคงเป็นแค่ฝันซ้ำ ๆ ที่เธอเห็นอยู่ทุกคืน แต่ทว่าคราวนี้กลับมีบางสิ่งที่แตกต่างออกไป แผ่นหลังของชายคนนี้ดูมีความหมายและคุ้นเคยอย่างยิ่ง ไม่ใช่หวงตี้ฮ่องเต้ที่เธอเคยฝันเห็นมาก่อน แต่แล้วเขาเป็นใครกันแน่
แต่ใครล่ะ
ด้วยความสงสัย หลงเหยียนจึงก้าวเข้าไปใกล้ชายคนนั้นมากขึ้นทุกที ยิ่งเข้าใกล้ ความรู้สึกในใจของเธอก็ยิ่งปั่นป่วน แต่หมอกที่ปกคลุมอยู่ก็ทำให้เธอมองเห็นใบหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจน สัมผัสแห่งความลึกลับและความรู้สึกคุ้นเคยที่ยากจะอธิบายได้ ทำให้เธอยิ่งมุ่งมั่นที่จะเข้าใจความหมายของฝันนี้
ทันใดนั้น เธอได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย
“เหยียนเหยียน”
เสียงของชายหนุ่มคนนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าและความเจ็บปวด เธอรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนในน้ำเสียงนั้น หลงเหยียนอดคิดไม่ได้ว่าเขากำลังร้องไห้อยู่ แต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นเป็นความจริงหรือเพียงแค่ภาพในจินตนาการของเธอ
หือ เขาร้องไห้ เขาเรียกเธองั้นหรือ ไม่หรอกมั้ง คงจะเป็นแค่คนที่ชื่อคล้าย ชื่อของเธอโหลจะตาย ยิ่งหากเดินทางไปเมืองหลงเหยียน เชื่อว่า ห้าในสิบจะตั้งชื่อเล่นลูกชายลูกสาวด้วยชื่อเดียวกันกับเธอ
“คุณเป็นใครคะ”
หลงเหยียนตัดสินใจถามออกไป แต่ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบ ไม่หันกลับมาตอบ เธอถอนหายใจเบา ๆ เมื่อนึกได้ว่านี่คือความฝันที่เธอมักจะเห็นเสมอ ทุกครั้งที่ฝัน เธอพยายามเชื่อมโยงความคิดของเธอเข้ากับเหตุการณ์ในอดีต โดยเฉพาะสิ่งที่เกี่ยวข้องกับสุสานที่เธอค้นพบ
แม้ว่าในความเป็นจริง หลงเหยียนจะเชื่อในเรื่องวิญญาณและสิ่งลี้ลับ แต่ในความฝันนี้ เธอกลับรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่มากกว่านั้น บางสิ่งที่เชื่อมโยงเธอกับชายหนุ่มปริศนาผู้นี้ ความรู้สึกปั่นป่วนในใจทำให้เธอสงสัยว่า ชายคนนี้มีความสำคัญอย่างไรกับชีวิตของเธอ และเหตุใดเขาถึงปรากฏตัวในฝันของเธอครั้งนี้ ที่ผ่านมาเธอฝันเห็นเพียงฮ่องเต้และหยูอิง หยงเล่อ
มือหนาของชายหนุ่มเอื้อมมาอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่อบอุ่นและทะนุถนอมราวกับกลัวว่าจะทำให้หญิงสาวตื่นจากการหลับไหล เขาใช้ปลายนิ้วค่อย ๆ เกลี่ยเส้นผมที่หล่นลงมาปิดใบหน้าของเธอ จากนั้นเขาทัดปอยผมนั้นไว้หลังใบหูอย่างอ่อนโยน
เมื่อผมถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย ใบหน้าที่งดงามของหลงเหยียนก็เผยออกมาอย่างชัดเจน ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและคิดถึง
แม้จะไม่ได้เอ่ยคำพูดใดออกมา แต่ทุกสัมผัสและการกระทำของเขาก็เผยให้เห็นถึงความรู้สึกอันลึกซึ้งที่เขามีต่อเธอ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจถูกอธิบายด้วยคำพูด
แต่กลับสื่อผ่านการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างการเกลี่ยเส้นผมและทัดมันไว้หลังใบหู เพียงเพื่อให้เขาได้มองใบหน้าของคนที่เขาคิดถึงอย่างเต็มตาอีกครั้ง
ชายหนุ่มกระซิบเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความเศร้า เขามองดูใบหน้าของหลงเหยียนที่ยังคงหลับอยู่ด้วยความรู้สึกที่ผสมผสานกัน ระหว่างความสุขที่ได้อยู่ใกล้เธอ และความเจ็บปวดที่รู้ว่าเธออาจจะจำเขาไม่ได้แล้ว
“เดินทางไกลจนจำผมไม่ได้เลยหรือเหยียนเหยียน หึ คุณรู้มั้ยว่าผมคิดถึงคุณขนาดไหน คิดถึงรอยยิ้มที่คุณเคยยิ้มให้ผม”
น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความโหยหาและความคิดถึงที่ไม่อาจลบเลือน เขายังคงมองดูเธออย่างอ่อนโยน ราวกับว่าการได้เห็นใบหน้าของเธออีกครั้งเป็นสิ่งที่เขารอคอยมาตลอด ความเงียบสงบในห้องทำให้คำพูดของเขาก้องอยู่ในใจของเขาเอง
แม้ว่าเธอจะหลับอยู่และไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่ชายหนุ่มก็ยังคงบอกความรู้สึกที่อยู่ในใจออกมา หวังเพียงว่าบางที ในส่วนลึกของจิตใจ หลงเหยียนอาจจะรับรู้ถึงความคิดถึงของเขา ความผูกพันที่เคยมีร่วมกัน และจำได้ว่าเขาเป็นใคร
“แม้แต่ในความฝัน ผมก็ยังตามหาคุณเสมอ” ชายหนุ่มพูดต่อเบา ๆ ขณะที่เขาจ้องมองใบหน้าของหลงเหยียนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก
เขายังจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้ดี ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มที่เคยสดใส เสียงหัวเราะที่เคยทำให้หัวใจของเขาพองโต หรือแม้แต่ช่วงเวลาที่พวกเขาเคยใช้ร่วมกัน เขายังจำทุกอย่างได้ไม่เคยลืม
“ผมรู้ว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง และตอนนี้เราได้พบกันแล้ว มีเพียงแค่ผมที่จำได้ก็ไม่เป็นไร”
เขากระซิบคำพูดเหล่านั้นด้วยความหวังว่า มันจะสามารถส่งผ่านไปยังจิตใจของหลงเหยียนได้ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ตัวก็ตาม
นิ้วมือของเขายังคงลูบไล้ไปบนเส้นผมของเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยนและทะนุถนอม เหมือนกับว่าเขาอยากจะจดจำทุกสัมผัสและทุกความรู้สึกนี้ไว้ตลอดไป ความรักที่เขามีให้กับหลงเหยียนนั้นลึกซึ้งเกินกว่าคำพูดใด ๆ จะอธิบายได้
แสงระยิบระยับจากสร้อยคอระหงสะท้อนกับแสงไฟในห้อง ชายหนุ่มยิ้มออกมาเต็มใบหน้า รู้สึกดีใจที่เห็นหลงเหยียนยังคงสวมสร้อยคอไม่ได้ถอดทิ้งอย่างชุดแต่งงานของเรา
- ผู้เขียน
