Draven ฮันเตอร์ EP.5 มีหญิงทิ้งเพื่อน
1548 คำ
EP.5 มีหญิงทิ้งเพื่อน
หลายวันผ่านไป
โรงแรมห้าดาวติดริมทะเลของเดลเวอร์
“ยังสนใจอยากได้กูเป็นหุ้นส่วนอยู่ปะไอ้เดล” ฮันเตอร์เอ่ยถามเดลเวอร์ในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งอยู่ที่โถงรับแขกของโรงแรม
“ไม่ ตอนกูชวนเสือกปฏิเสธ ตอนนี้จะเสนอหน้าอยากมามีหุ้นส่วน”
“ก็ดูมึงถาม เสือกมาถามตอนที่กูกำลังออกกำลังกายบนเตียงกับเด็กอยู่ กูคงจะมีอารมณ์อยากร่วมหุ้นกับมึงหรอก!”
“ดีแล้วที่ไม่มีมึงร่วมหุ้น ไม่งั้นโรงแรมหรูๆของกูได้กลายเป็นโรงแรมม่านรูดแน่!”
“ม่านรูดพ่อง! กูว่าจะไปนอนอาบแดดสักหน่อยไปด้วยกันดิ” ฮันเตอร์ถือโอกาสพักผ่อนไปในตัวหลังจากที่ก้มหน้าทำแต่งานมาหลายปี
“อืม” เดลเวอร์ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะพากันไปที่ห้องพักเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงมาที่ริมสระน้ำใกล้ชายหาด
นักท่องเที่ยวสาวมากมายต่างจับจ้องมองมาที่ทั้งสอง เพราะฮันเตอร์และเดลเวอร์ไม่ได้สวมใส่เสื้อด้านบน มีแค่เพียงกางเกงสามส่วนสีดำเท่านั้น ทว่าฮันเตอร์กับไม่สนใจ จึงทำให้เดลเวอร์รู้สึกประหลาดใจ
“หญิงยิ้มให้ขนาดนี้มึงยังไม่สนใจอีก ปกติฟาดเรียบไปแล้ว นี่มึงอย่าบอกนะว่า.. มึงเปลี่ยนไปไอ้เชี้ยเตอร์!” เดลเวอร์กอดอกตัวเองมองฮันเตอร์ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“ตีนเถอะครับ! กูแค่.. มีผู้หญิงในใจแล้ว” ใบหน้าหล่อยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียงและไม่ลืมที่จะสวมใส่แว่นตากันแดดราคาแพง
“เอาจริง? ที่บอกกูวันนั้นว่าถูกใจผู้หญิงอยู่คนนึงคือถูกใจจริงๆ?”
“อืม หน้ากูเหมือนคนพูดโกหกหรือไง”
“หน้ามึงมันกะล่อนไง หน้าเหมือนหม้อ เห็นถูกใจใครก็เอาไปทั่ว!”
“ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกูจะถีบให้ร่วง!” มองเพื่อนรักผ่านแว่นตากันแดดด้วยสายตาขุ่นเคือง ก่อนจะหลับตาลงอย่างไม่สนใจ
“พูดเรื่องจริงทำเป็นรับไม่ได้นะมึง”
“…” ฮันเตอร์ไม่ใส่กับคำพูดของเดลเวอร์เพราะรู้ว่าเขาตั้งใจกวนประสาท
ไม่กี่นาทีผ่านไปโทรศัพท์ของมาเฟียหนุ่มก็ได้สั่นขึ้น ฮันเตอร์จึงหยิบขึ้นมาดูชื่อเจ้าของปลายสาย และเห็นว่ามีแค่เพียงตัวเลขไร้ชื่อบุคคล
“ฮัลโหล”
“ฮัลโหลค่ะ ใช่คุณฮันเตอร์ นอร์หรือเปล่าคะ ฉันวิวที่จะซื้อร้านเบเกอรี่ต่อจากคุณ”
“ใช่! ครับ!”
จู่ๆเขาก็เป็นคนสุภาพขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าปลายสายคือใคร เดลเวอร์ที่นอนอยู่ข้างๆถึงกับต้องเหลือบตามอง เพราะรู้ดีว่าฮันเตอร์ไม่เคยพูดคำว่าครับ หรือแม้แต่คำสุภาพหากไม่ใช่พ่อแม่
“คือฉันว่างวันนี้ คุณสะดวกหรือเปล่า วันอื่นฉันติดธุระ อีกอย่างอยากให้ร้านเสร็จไวด้วยๆ”
“อืม ว่าง”
“งั้นเจอกันที่ไหนคะ?”
“สะดวกที่ไหนส่งโลเคชั่นมาได้เลย ครับ!” คำลงท้ายของฮันเตอร์ฟังดูฝืนๆ จนเดลเวอร์พอจะรู้ว่าปลายสายคือผู้หญิงที่ฮันเตอร์พูดถึงเมื่อสักครู่นี้
“ค่ะ งั้นบ่ายหนึ่งเจอกันนะคะ”
“อืม” พูดจบฮันเตอร์จึงกดวางสายและเพิ่มไลน์จากเบอร์โทรของหญิงสาวทันที
“อย่าบอกนะว่าหญิงที่มึงถูกใจโทรมา?”
“เออ นี่กี่โมงละ”
“มึงก็ดูนาฬิกาดิไอ้ควาย ยังจะมาถามกูอีก!”
“เที่ยงตรง! เชี้ย! จะทันไหมวะเนี่ย” เขารีบหยิบเสื้อยืดสีขาวมาสวมใส่ด้วยความรวดเร็ว เดลเวอร์จึงต้องลุกขึ้นนั่งด้วยความไม่เข้าใจ
“อะไรของมึง จะรีบไปไหน หญิงโทรมาก็จะรีบไปเลยหรือไง!”
“เออ! เอากุญแจรถมึงมา!”
“อะไร! มึงเอาไปแล้วกูจะกลับยังไงล่ะวะ!” เนื่องจากทั้งสองไม่ได้ให้ลูกน้องตามมาด้วย และมีแค่เพียงรถของเดลเวอร์เท่านั้นที่ฮันเตอร์จะขับกลับไปหาหญิงสาวได้ในตอนนี้
“ก็ให้ลูกน้องมึงมารับซิวะ! เอากุญแจมาก่อน!” ฮันเตอร์ยังคงบังคับให้เดลเวอร์ส่งกุญแจรถให้กับเขา
“มึงนี่แม่ง!” เดลเวอร์ยอมยื่นกุญแจรถหรูของตนให้กับเขาอย่างไม่เต็มใจนัก
“กูไปก่อน เจอกันกรุงเทพ!”
“เจอแน่ก็มึงเอารถกูไป!” เดลเวอร์ตะโกนไล่หลัง เพราะฮันเตอร์พูดจบก็วิ่งออกไปทันที แม้แต่เสื้อสูทเขาก็ไม่ได้แวะขึ้นไปเอา
“มีกีแล้วแม่งก็ทิ้งกู!” เดลเวอร์สบถด่าอีกครั้งก่อนจะล้มตัวนอนลงที่เดิมเพื่อรอให้ลูกน้องมารับ
บนรถ
“รถจะติดห่าอะไรนักหนาวะ! ตอนกูไม่รีบก็ไม่เสือกติด!” ความรีบร้อนบวกกับเวลาที่จำกัดทำให้ฮันเตอร์รู้สึกหัวเสียเมื่อรถติดจนไม่ขยับ
“นัดแรกก็จะสายเลยเหรอวะไอ้เตอร์! แบบนี้หญิงจะไปปลื้มได้ไงวะ!” ยังคงบ่นพึมพำกับตัวเองเพราะกลัวว่าจะผิดนัดแรกกับหญิงสาวที่แอบชอบ ทั้งๆที่เป็นการนัดคุยงานไม่ใช่ออกเดต
Part วิว
“วันนี้พี่จะไปคุยเรื่องซื้อร้านแล้วนะณิชา เดี๋ยวตอนรีโนเวทเรามาช่วยกันออกแบบนะ” วิวบอกน้องสาวของตัวเองในขณะที่กำลังพากันกลับจากร้านอาหาร
“หื้ม~ จะให้ชาช่วยจริงๆเหรอ ชาว่าพี่วิวน่าจะออกแบบมันด้วยตัวเองนะคะ น่าภูมิใจกว่าเยอะ~”
“งั้นถ้าตรงไหนที่พี่เลือกไม่ได้จริงๆ พี่จะให้เราช่วยนะ”
“ได้ค่ะ” สองพี่น้องพูดคุยกันตลอดทางจนมาถึงหน้าบ้านของมาร์คัส
“มีอะไรรีบโทรหาพี่เลยนะ” วิวบอกน้องสาวของตัวเองพลางมองไปที่มาร์คัสที่กำลังยืนกอดอกอยู่ด้านหลังของณิชา
“ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูเอาอยู่ พี่วิวรีบไปคุยเรื่องร้านเถอะค่ะเดี๋ยวจะสายนะ”
“จ้ะ พี่ไปนะ” วิวโบกมือลาน้องสาวก่อนจะเดินมาขึ้นรถและขับตรงไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่เธอนัดกับฮันเตอร์เอาไว้
“หวังว่าจะยังไม่มานะ” เพราะไม่อยากถูกมองด้วยสายตาไม่ดีที่มาสายทั้งๆที่เป็นคนนัด เธอจึงรีบไปก่อนเวลา
เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายยังไม่มาจึงสั่งน้ำเปล่าและนั่งรอเขาจนกระทั่งผ่านไปครึ่งชั่วโมง
“ป่านนี้ยังไม่มาอีก! อุตส่าห์มาก่อนเวลาตั้งครึ่งชั่วโมงคิดว่าจะมารอ!”
วิวยอมนั่งรออีกสิบห้านาที เมื่อเห็นว่ายังไม่มีวี่แววของฮันเตอร์ เธอจึงลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อจะกลับทันที แต่แล้วจู่ๆก็มีชายหนุ่มกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะในสภาพที่เหงื่อตก
“โทษทีที่ช้า”
“ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็เจอกันแค่รอบเดียวอยู่แล้ว คุยเอกสารให้จบเลยดีกว่าค่ะ”
“ขอกินน้ำก่อน”
“ตามสบายค่ะ” วิวนั่งลงอีกครั้งและรอให้ชายหนุ่มดื่มน้ำ ก่อนจะเริ่มคุยเรื่องสัญญาและเอกสารการซื้อขายอสังหาแห่งนี้
“นี่เงินค่ะ นับดูก่อนก็ได้นะคะ” ยื่นซองน้ำตาลให้กับฮันเตอร์
“ไม่เป็นไร เธอคงไม่โกงฉัน”
“โอเค งั้นฉันขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวดิ! ถือว่าเลี้ยงขอโทษที่มาตามนัดสาย อุตส่าห์ขับกลับมาคุยตั้งเกือบร้อยโลเลยนะ”
“…” หญิงสาวนิ่งเงียบไม่ได้ตอบกลับอะไร เพราะเสื้อผ้าของฮันเตอร์บ่งบอกถึงความรีบจริงๆ
“ไหนๆก็บอกว่าเจอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแล้ว งั้นขอเลี้ยงข้าวก่อน” ฮันเตอร์พูดอีกครั้งก่อนจะเรียกเด็กมาสั่งอาหาร ซึ่งวิวก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี
“คิดไว้หรือยังว่าจะเอาช่างที่ไหนมารีโนเวท”
“ยังค่ะ กำลังหาอยู่”
“เดี๋ยวจัดการให้”
“ไม่เอาของฟรี”
“ไม่ฟรี ฉันมีช่างประจำ จะได้ไม่ต้องหา” ดูเหมือนว่าเขาอยากจะอำนวยความสะดวกให้กับหญิงสาวแทบทุกอย่าง จนเธอไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากรอเปิดร้าน
“โอเค เอาอย่างนั้นก็ได้”
“เดี๋ยวโทรหาแล้วให้เข้ามาบิ้วอินช่าง”
“โอเคค่ะ ขอบคุณมากค่ะ” วิวขอบคุณตามมารยาท เพราะหากจะไม่กล่าวขอบคุณเขาเลยก็ดูจะน่าเกลียดเกินไป
“ชื่ออะไรนะ วิวใช่ไหม”
“ค่ะ” ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะรู้จักชื่อไปเธอก็ไม่คิดจะเจอกับเขาอีกเป็นการส่วนตัว
__________________________
เฮียเตอร์สายซัพพอร์ตสุดๆ🥹
แต่ทีน้องสาวให้คนอื่นไปรับ พอหญิงที่ชอบนัดมาเจอ100โลก็มาทัน ไอ้พี่หัวขวด!😏
ขอเวลาปั่นอีบุ๊กก่อนนะคะ เลยไม่ได้มาอัพทุกวัน สายอีบุ๊กรอตำเลยค่ะ🙏🏻💜
- ผู้เขียน
