เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น ทำให้คนที่กำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่อย่างเชอเอมต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ
ทำไมน้าเพ็ญกลับมาเร็วจัง...
เชอเอมคิดในใจ ก่อนจะพูดออกไป
“น้าเพ็ญเหรอคะ”
“พยาบาลเองค่ะ”
แล้วประตูห้องพักฟื้นห้องที่เพียงออนอนรักษาตัวอยู่ก็ถูกเปิดกว้างออก พร้อมกันนางพยาบาลในชุดขาวสะอาดสามคนเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เชอเอมจำได้ว่าไม่ใช่นางพยาบาลประจำวอร์ดที่เพียงออพักอยู่
“มีอะไรเหรอคะ”
“พวกเราสามคนเป็นพยาบาลพิเศษของคุณเพียงออค่ะ”
เชอเอมเลิกคิ้วโก่งด้วยความแปลกใจ
“แต่พวกเราไม่ได้ต้องการพยาบาลพิเศษนะคะ น่าจะมีผิดห้องหรือเปล่าคะ”
นางพยาบาลทั้งสามคนยังคงหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ก่อนที่คนหนึ่งจะตอบออกมา
“คุณหมอฟาเบียนสั่งให้พวกเรามาดูแลคุณเพียงอออย่างใกล้ชิดค่ะ”
“ห๊ะ? พี่หมอฟาเบียนเนี่ยนะคะ ใช้ให้พวกคุณทั้งสามคนมา”
“ใช่ค่ะ”
เชอเอมยกมือขึ้นเกาะขมับ ความแคลงใจ ความแปลกใจแล่นพล่า
