ลักษิณีถือแก้วกาแฟในมือเพื่อนำไปให้เขา หล่อนรู้ว่าวันนี้รมย์รวัตรต้องเขาเวรกะดึก เพราะเคยตามหาจนรู้จักพื้นที่ส่วนตัวของหมอวัตร ไม่กี่นาทีหล่อนพบเขาอยู่ที่เดิม ค่อยๆ ย่อง หมายเอาของโปรดไปให้แต่กลับเห็นเขานอนอยู่ แถมด้วยการเอามือก่ายหน้าผาก หล่อนหยุดตรงหน้ายิ้มกว้างคิดเอาแก้วแตะแก้มแต่กลับต้องหยุดมือ เมื่อเห็นน้ำตาเขาไหลออกมา
ไม่กี่วันมิลันดาจะเข้าพิธีวิวาห์ เขาไม่มีสิทธิ์อะไรเลย ทำได้เพียงแค่ยิ้มและแสดงความยินดี เมื่อไหร่หัวใจจะหยุดทรมาน รู้สึกเหมือนคนที่กำลังหมดแรงไม่อยากจะทำอะไรเลย ทั้งๆ ที่พยายามมองคนอื่นแล้ว
ลักษิณีวางกาแฟไว้ใกล้เขาแล้วจดโน้ตวางแนบไว้ เดินออกจากเขามาท่าทางเหม่อลอย มันไม่มีความหมายอะไรเลย ทนฝืนคบกับเขาต่อไป ในเมื่อใจหมอวัตรไม่เคยมีหล่อน ดวงตากำลังพร่ามัวเพราะน้ำตากำลังเอ่อล้น
“อุ้ย ขอโทษค่ะ” หล่อนร้องเพราะชนเข้ากับใครบางคน
