สองร่างเดินเคียงกันมายังโรงอาหารของโรงพยาบาล รมย์รวัตรนั่งลงที่โต๊ะ จังหวะนั้นสายตาเหลือบเห็นมิลันดากำลังเข้ามาทานอาหารเช่นกัน หล่อนยกมือโบกทักทายแล้วถือโอกาสนั่งร่วมโต๊ะด้วย ในวงสนทนาจึงเต็มไปด้วยความสนุกสนานที่เพื่อนสนิทสองคนได้พูดคุยกัน
“คุณลักษิณีสวัสดีค่ะ” มิลันดาทักทาย
“ค่ะ”
“เราเจอกันบ่อยนะคะ ในห้องผ่าตัด แต่ไม่ค่อยได้คุยกันเลย”
“จำได้ค่ะ คุณหมอเก่งเรื่องการผ่าตัด บรรดาหมอหนุ่มๆ กับเจ้าหน้าที่ชายต่างพากันพูกถึงคุณหมอมิลันดากันเยอะแยะเลยค่ะ” ลักษิณีตอบแล้วยิ้ม
“พวกนั้นใช้อะไรมองล่ะครับคุณณี ผมว่าถ้ายัยนี่สวย คนทั้งโลกคงหน้าตาดีกันหมด” รมย์รวัตรแกล้งเย้าแล้วหัวเราะ
“แกอยากตายเหรอไอ้วัตร!”
มิลันดากระโจนไปล็อกคอเพื่อนทันที รมรวัตรดิ้นรนไปมา ลักษิณีมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกอิจฉา เมื่อเห็นหมอมิลันดาสนิทสนมกับเขาได้มากขนาดนี้ แต่หล่อนเองแม้จะจับมือยังไม่กล้าเลย ทั้งๆ ที่เคยมีความสัม
