สุดท้ายแล้วลักษิณียังคงต้องดูแลเขาอีกครั้ง เมื่อไหร่เขาถึงจะมีใจให้หล่อนบ้างสักนิดก็ยังดี ถึงแม้ว่าคำพูดเมื่อวันก่อนทำให้ดีใจอยู่ลึกๆ แต่เวลานี้กลับไม่รู้สึกว่ามันคือเรื่องจริง วันนั้นหล่อนคงฝันไป
มือหนายังคงยกขวดเหล้ากระดกเข้าปากทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รินใส่แก้วเลย ในหัวสมองหรือกระทั่งหัวใจสับสน ใจสั่นชอบกล พอเห็นเพื่อนใส่ชุดเจ้าสาววูบหนึ่งความอิจฉาตีตื้นขึ้นมา พยายามมองคนข้างกายแต่ในมโนสำนึกกลับหวนคิดถึงมิลันดา บางทีหากชายที่ยืนข้างหล่อนคือเขา คงดีไม่น้อย ความคิดแบบนี้ผุดขึ้นมา เขากระดากและรู้สึกผิดต่อลักษิณี
ลักษิณีมองเขาแล้วเม้มริมฝีปาก หล่อนเจ็บปวดแต่จำต้องฝืนทน กวาดตามองรอบๆ แขกในงานต่างพากันกลับไปหมดแล้ว มีแต่หล่อนกับเขาที่ยังคงนั่งอยู่ที่นี่ พยายามพยุงให้ออกจากงานอย่างทุลักทุเล กี่ครั้งแล้วที่มันต้องเป็นแบบนี้ มีสักครั้งไหมที่เขาจะมองหล่อนบ้าง มีสักครั้งไหมที่เขาคิดถึงจิตใจหล่อน มี
