มิลันดาหน้าแดงคว้าผ้าห่มนอนคลุมโปรงเพื่อหลบสายเขา คมฉณัฐสาวเท้าหยุดยืนข้างเตียงแล้ววางถาดน้ำผลไม้ไว้
“น้องมิมาดื่มน้ำผลไม้ก่อนครับ แม่เอามาให้เดี๋ยวจะเสียใจแย่”
หญิงสาวเปิดผ้าห่มชันกายแล้วรับน้ำผลไม้จากเขามาดื่ม รู้สึกว่าวันนี้น้ำผลไม้ที่แม่คั้นให้ขมชอบกล แต่ก็ดื่มมันจนหมดแก้ว จึงล้มตัวลงนอน
“เดี๋ยวพี่ลงไปนอนข้างล่างก่อนนะ” เขาบอกแล้วขนย้ายผ้าห่มลงไปข้างล่าง
“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่คม นอนบนเตียงด้วยกันนี้แหละค่ะ เอาหมอนข้างกั้นตรงกลางไว้ก็พอ เดี๋ยวแม่มาวุ่นวายแล้วจะวิ่งกันไม่ทัน”
คมฉณัฐกระตุกมุมปากเล็กน้อย แล้วนอนบนเตียงกับหล่อน ใช้หมอนข้างกั้นตรงกลางเอาไว้ ล้มตัวลงนอน ไม่นานทั้งสองก็ผล่อยหลับไปในที่สุด แต่สักพักหล่อนกลับรู้สึกแปลกกับร่างกาย ใจมันสั่นชอบกลโดยไม่มีเหตุผล ลมหายใจกลับติดขัดแบบแปลกๆ กายร้อนผ่าวจนเหงื่อเม็ดเล็กๆ ซึมออกมา ไม่สามารถทำใจนอนได้เมื่อไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอะไร บอกไม่ถูก
