รมย์รวัตรงัวเงียมือหนาเอื้อมคว้าด้านข้างเพื่อหาร่างนุ่มที่ตนนอนกอดทั้งคืน แต่กลับว่างเปล่า ร่างสูงค่อยๆ ชันกายลุก กวาดตามองหาหญิงสาว แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา ชายหนุ่มเหลือบเห็นกระดาษโน้ตบางๆวางอยู่บนหัวเตียงเลยหยิบขึ้นมาอ่าน
ณีไปทำงานก่อนนะคะ ณีทำอาหารเช้าไว้ให้คุณที่โต๊ะแล้ว ชุดคุณแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า หยิบมาใส่ได้เลยนะคะ
ลักษิณีนั่งลงเขียนรายงานและบันทึกผู้ป่วย พรหมเมศร์เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มทรงเสน่ห์หยุดยืนตรงหน้าพยาบาลสาว
“ขาหายแล้วเหรอครับคุณพยาบาล?”
หล่อนเงยหน้าแล้วยิ้มบางๆ ให้เขา ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นหมอแผนกไหน แต่ดูจากลักษณะคงไม่เลวร้าย แต่ที่แปลกคือใบหน้าของเขาช่างละม้ายคล้ายกับหมอวัตร
“หายดีแล้วล่ะค่ะ”
“หายก็ดีแล้วละครับ ผมยิ่งเป็นห่วงอยู่ ที่ผมเป็นต้นเหตุให้คุณต้องเจ็บตัว”
“ไม่ได้เป็นเพราะคุณหมอหรอกนะคะ เป็นเพราะณีซุ่มซ่ามเองตากหากค่ะ” รีบแก้ตัวให้เขาด้วยความตกใจ
