ลักษิณียกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูบอกเวลาสองทุ่ม มันเป็นเวลานัดพอดี เสียงรถเคลื่อนมาจอดตรงหน้า หญิงสาวเงยหน้าขึ้น เห็นคุณหมอวัตรเปิดประตูให้ รมย์รวัตรจ้องมองร่างเพรียวระหงส์ในชุดเดรสสีม่วงสั้นเหนือเข่า รองเท้าส้นสูงสีเข้าชุดกันผมถูกดัดหยิกเป็นลอนสยายเคลียแผ่นหลัง ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางโทนสีส้ม ผิวขาวดูโดดเด่นน่ามอง
เขาตะลึงครู่หนึ่ง แล้วรีบปรับสีหน้าตนเองให้เป็นปกติ แทบไม่เชื่อสายตาว่าหล่อนจะเป็นคนเดียวกับพยาบาลแสนเรียบร้อยคนนั้น
“รอนานไหมครับคุณณี” เขาถามหลังจากหล่อนขึ้นรถแล้ว
“ไม่นานหรอกค่ะ ณีเพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง”
รมย์รวัตรสตาร์ทเครื่องเตรียมตัวออกรถ เหลือบมองเห็นคนตัวเล็กยังไม่ได้คาดเข็มขัด ลักษิณีตกใจเมื่อเห็นเขามองมาสีหน้าไม่สู้ดี หมอหนุ่มเลยขยับใกล้จับสายคาด เลยทำให้ใกล้ชิดกัน ผิวแก้มนวลเนียนเริ่มแดงก่ำ รับรู้ถึงความอุ่นร้อนของลมหายใจอีกฝ่าย เมื่อความขัดเขินเขาแทรกมือบางเผ
