คมฉณัฐมารอรับที่หน้าบ้านแต่เช้า หล่อนมองเขาสีหน้าแปลกใจไม่คิดว่าคำสัญญาเรื่องวิวาห์หลอกๆ ทำให้เขาลงทุนต่อหล่อนเช่นนี้
“น้องมิครับ พี่มารับเดี๋ยวไปส่งมี่โรงพยาบาลนะ” รอยยิ้มผ่านริมฝีปาก มันอ่อนโยนเพียงแค่มองมันกลับทำให้ใจหล่อนเต้นตึกตักขึ้นมา
“คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะคะ” หล่อนพยายามปฏิเสธออกไป รู้สึกกลัวใจตัวเองเสียแล้ว
“มิทำไมใช้สรรพนามแบบนั้นอีกแล้ว อยากให้ความแตกเหรอ” เขาส่งเสียงดุออกมา มิลันดาก้มหน้างุดรู้สึกผิดที่ตนเองทำพลาดไป
“ขอโทษค่ะ มิลืมไป”
“ไปเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่ง พี่จะแวะไปเยี่ยมอาดาวเรืองด้วย”
ประตูรถเปิดออกหญิงสาวเงียบตลอดทางแต่ในใจกลับเต้นโครมคราม จนกระทั่งรถจอดเทียบหน้าโรงพยาบาลสองร่างเดินเคียงกันเข้ามา เขารู้สึกว่าตนเองโชคเข้าข้างที่หล่อนยอมขอแต่งงงานเพื่อช่วยแม่ ไม่อย่างนั้นคงทำเย็นชาใส่ไม่ยอมคุย เมินหนี และเขาก็ไม่รู้ว่าควรใช้วิธีไหนให้เรากลับมามองหน้ากันเหมือนเดิมได้
