หลังจากแยกกับเพื่อนมาเสียงโทรศัพท์ประจำตัวดังขึ้น รมย์รวัตรลวงกระเป๋าหยิบมือถือออกมาหลุบตามองเบอร์หน้าจอแล้วรับสาย หมอใหญ่ทำการตามตัวให้เขาเป็นผู้ช่วยในการผ่าตัดผู้ป่วยเคสหนักรายหนึ่ง เขาจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าและเริ่มทำหน้าที่ตนเอง
ถึงห้องผ่าตัดเขาเหลือบเห็นลักษิณีกำลังยืนรอเพื่อส่งเครื่องมือแพทย์ให้อยู่ ชายหนุ่มสาวเท้ายืนประจำที่และเริ่มลงมือผ่าตัดโดยมีพยาบาลคอยซับเหงื่อ การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี จนเวลาล่วงเลยหลายชั่วโมง ทีมแพทย์พักเหนื่อยจากการผ่าตัดตลอดวัน
“ไปทานข้าวกับผมไหมวันนี้” รมย์รวัตรถามขณะล้างเลือดจากมือตนเอง
ลักษิณีมองเขาสีหน้าแปลกใจ เป็นครั้งแรกที่ได้รับคำชวนเช่นนี้จากเขา หล่อนยิ้มแล้วพยักหน้าช้าๆ เป็นการตอบรับคำชวนนั้น
“เดี๋ยวผมลงไปเอารถก่อน คุณยืนรอหน้าโรงพยาบาลนะ” สั่งเสร็จรีบเปลี่ยนชุดออก แล้วตรงดิ่งไปลานจอดรถทันที
รมย์รวัตรจอดเทียบหน้าโรงพยาบาล ลักษิณีเปิดประตูนั่งเบาะหน
