ใจรัก

ตอนที่ 8

ในขณะเดียวกันเรย์โนว์ก็เจอกับเรื่องที่ทำให้หนักใจมากและกลัวว่าเธอจะโกรธด้วยถ้ารู้ในสิ่งที่เขาทำ การแอบรักมานานมากทำให้ความอดทนค่อนข้างต่ำและอยากจะครอบครองทั้งตัวทั้งใจไม่ให้ใครเข้ามาแตะต้องเธอได้แม้แต่ปลายเล็ก

ปัญหาคือเธอไม่ได้รักเขาเลย

"หนูดาถึงแล้วนะ" ไม่มีปฎิกิริยาตอบรับใดๆเรย์โนว์เลยอุ้มกีรดาไปที่ห้องนอน จัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้อย่างอ่อนโยนและทะนุถนอมมากในแบบที่ไม่มีใครเข้าใจเลย

"แล้วพี่จะทนได้ถึงเมื่อไรนะหนูดาถ้าต้องเจอแบบนี้บ่อยๆ รีบๆใจอ่อนให้พี่เร็วๆนเด็กดี" ลำพังแค่นอนกอดทุกวันก็แทบทนไม่ไหวอยู่แล้ว ถ้าต้องเจออย่างนี้อีกครั้งคงตบะแตกแน่นอนและบทบาทผู้ชายแสนดีคงหายไปตลอดกาล

เขารอเธอมานาน ส่วนเธอพึ่งรู้จักเขา

ความรักต้องใช้เวลา แต่เขาไม่อยากจะรอนาน

ในขณะที่ห้องนอนภายในคฤหาสน์หรูเต็มไปด้วยความเงียบสงบเพราะยังไม่มีคนตื่นนอน ดวงตาหนักอึ้งค่อยๆเปิดออกด้วยความเหนื่อยล้าและหนักอึ้ง ที่นี่คือที่ไหนคำถามแรกผุดขึ้นมาในหัว แล้วนี่มือใครมากอดเธอกันนะ มิรินหันไปมองคนที่นอนกอดเธอด้วยตกใจมาก

กรี๊ด…

"มิรินเป็นอะไร!?" มาร์โก้ตกใจตื่นกับเสียงกรี๊ดของสาวน้อย

"พี่มานอนกอดมิรินได้ไง!? หรือว่า…" มิรินรีบมองสำรวจร่างกายของตัวเองแต่เสื้อผ้าก็ยังอยู่ครบทุกอย่าง

"อย่ามองพี่อย่างนั้นสิ ที่นี่บ้านพี่เอง พี่เห็นมิรินหลับเลยพามาที่นี่เพราะมันใกล้กว่าที่โรงแรมเยอะเลย แล้วอีกอย่างเราสองคนยังไม่มีอะไรกันหรอกนะ นอกจากว่ามิรินอยากจะมี" แค่มองหน้าก็รู้แล้วว่ามิรินคิดอะไรแบบนั้นแน่นอน

"งั้นรบกวนไปส่งมิรินที่โรงแรมด้วยค่ะ" ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงยังอยากให้ไปส่งทั้งที่เขาก็ไม่น่าไว้ใจมาก

"ได้สิครับคนสวย แต่ตอนนี้ไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านเอาชุดมาให้" มิรินพยักหน้าทำตามที่มาร์โก้บอกแล้วรีบลุกไปเข้าห้องน้ำด้วยท่าทีไม่ไว้วางใจอย่างน่ารัก เขาเลยขยับตัวคลายเมื่อยล้าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรสั่งงาน

"มาร์ควันนี้ฉันไม่เข้าบริษัทนะ มีเรื่องสำคัญอะไรค่อยโทรมา วันนี้แกก็พักผ่อนไปเถอะ" เขาคุยโทรศัพท์กับบอร์ดี้การ์ดคนสนิททันทีที่มิรินเข้าไปอาบน้ำ เพียงไม่นานเธอก็เดินออกมา

"เออ...ชุดมิรินล่ะคะ?"

"นี่ครับ" มาร์โก้กลืนน้ำลายลงคอดังเอือกกับภาพสาวน้อยที่ไม่น้อยเลยตรงหน้า ถึงเธอจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เถอะแต่ว่าภาพเมื่อกี้ยังติดตาติดใจอยู่เลย เนินหน้าอกขนาดใหญ่ที่โผล่พ้นผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินเข้ม เรียวขาเล็กแสนเนียนและผิวสีน้ำผิวที่แสนจะเซ็กซี่เร้าใจนั่นอีก

"พี่มาร์โก้คะ เสร็จแล้วพี่ไปอาบน้ำต่อเถอะค่ะ" มิรินแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงน่ารักออกมา แต่ก็งงที่เห็นเขาจ้องหน้าจนอดคิดไม่ได้ว่าเธอใส่ชุดนี้แล้วมันตลกเกินไปรึเปล่า

"ครับ" มาร์โก้รีบเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็วก่อนจะห้ามใจไม่ไหวกับความน่ารักของมิริน แม่สาวน้อยของเขาคนเดียว

หลังมื้อเช้ามาร์โก้มาส่งมิรินที่โรงแรมตามที่เธอบอก แต่ก่อนจะถึงโรงแรมเขาได้แวะซื้อของเล็กๆน้อยๆกับเธอตามลำพังเพราะอยากใช้เวลาอยู่ด้วยนานๆ แล้วเขาก็อยากจะทำให้เธอสนใจกันมากกว่านี้ด้วย

"วันนี้พี่รีบไปไหนรึเปล่าคะ?" มิรินถามเพราะดูเขาจะชิลมากเกินไป แล้วไม่รีบร้อนอะไรเลยด้วยซ้ำ

"ไม่ครับ ธุระของพี่วันนี้มีแค่มิรินทั้งวัน"

"งั้นพี่ช่วยมิรินย้ายห้องได้ไหมคะ พอดีว่าพึ่งได้ห้องพักเลยจะย้ายเข้าวันนี้"

"ได้สิครับ วันนี้พี่มีเวลาให้มิรินทั้งวันเลย" ถึงเวลาทำคะแนนเพื่อเอาชนะใจสาวน้อยให้ไวขึ้นสักที

"ขอบคุณค่ะ พี่มาร์โก้ใจดีอย่างนี้สาวๆไม่หลงกันแย่รึไงคะ" มิรินพูดหยอกๆไม่ได้จริงจังมาก

"คนที่พี่อยากให้หลงมีแค่มิรินคนสวยนะ คนอื่นช่างเขา"

"เอ่อ...เหรอคะ ถึงแล้วค่ะ"

เอาเข้าจริงของส่วนตัวมิรินมีแค่กระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่งใบใหญ่และใบกลางอีกหนึ่งใบ ตั้งใจว่าจะมาซื้อที่นี่เพราะต้องอยู่อีกนาน มาร์โกเอาของมาเก็บที่คอนโดโดยที่ไม่ได้บอกว่าที่นี่ก็เป็นของเขาเหมือนกันเพราะดูเหมือนพนักงานที่จัดการเรื่องนี้จะหาที่พักในเครือเดียวกัน แล้วจากนั้นค่อยออกไปหาอะไรกินเอาแรงก่อนจะออกไปเลือกซื้อของมาแต่งห้องให้พร้อมอยู่

"มิรินมากับพี่อย่างนี้แฟนไม่ว่าเหรอครับ?" เขาลุ้นกับคำตอบของเธอเหลือเกินว่าจะมีใครรึเปล่า เขาไม่อยากจะทำตัวเป็นมือที่สามหรือแย่งของใครมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

"คนมาจีบยังไม่มีเลยค่ะ แล้วจะไปเอาแฟนมาจากไหนล่ะคะ หรือพี่สนใจจะเป็นแฟนให้มิรินล่ะคะ"

“ก็ดีนะครับ” มิรินพูดเล่นออกไปโดยที่ไม่คิดอะไรมาก แต่ใจของเขาในตอนนี้เริ่มเต้นแรงมาก ยิ่งเธอหันมาสบตายิ่งใจเต้นแรงจนแทบกระเด็นออกมาอยู่รอมร่อ

"พี่มาร์โก้ดูกระจกบานใหญ่สิคะ สวยจังเลยเนอะ"

"มิรินชอบเหรอ?" มันก็เป็นแค่กระจกธรรมดาที่เธอส่องไปแล้วมันกลับพิเศษมากขึ้นเท่านั้นเอง มิรินตัดสินใจซื้อกระจกใบใหญ่นั้น ก่อนจะเดินดูของเพิ่มเติมจนได้ในสิ่งที่ต้องการครบหมดและให้ทางร้านนำไปส่งให้อีกสามวัน พี่มาร์โก้บอกว่าจะมาช่วยจัดห้องแม้ว่าจะปฏิเสธแต่เขาก็ยังดึงดันจะช่วยเหมือนเดิม

เลือกของเหนื่อยแล้ว ถึงเวลาต้องกิน

"กินเยอะๆนะคะจะได้มีแรงมาช่วยมิรินต่อ" มิรินตักอาหารให้เขาเพิ่มเพราะดูเหมือนว่าจะชอบมาก

"ขอบคุณครับ อีกสามวันพี่จะมาช่วยเต็มที่เลย แล้วจะเป็นอะไรไหมถ้าพี่จะขอเบอร์มิรินหรืออะไรที่ติดต่อมิรินได้" เขาอยากได้ทุกอยากที่เกี่ยวกับเธอในตอนนี้ แต่ต้องใจเย็นๆ

"ได้สิคะ"

"ถ้าเหงาก็โทรมาคุยกับมิรินได้นะ" มิรินบอกขณะกดเบอร์

"เปลี่ยนจากโทรหาเป็นเจอกันไม่ได้เหรอครับ?" เขาอยากเจอเธอมากกว่าได้ยินเสียงเป็นไหนๆเลย

"ได้สิคะถ้าพี่ว่าง ช่วงนี้มิรินไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว"

"ดูที่นี่มีสวนเล็กๆด้วย ไว้กินเสร็จเราไปถ่ายรูปกันนะคะ"

“ครับ ถ่ายคู่กัน” มาร์โก้หันไปมองสวนเล็กตามแล้วหันมามองมิริน เธอสดใสเป็นตัวของตัวเองและอัธยาศัยดี นึกสงสัยว่าเธอดีอย่างนี้กับทุกคนรึเปล่า หรือว่าดีกับเขาคนเดียว

หลังจากกินอาหารเสร็จเราทั้งคู่ก็ไปนั่งถ่ายรูปโดยที่ตากล้องคือมาร์โก้เป็นคนถ่ายให้เพราะว่าโทรศัพท์ของมิรินแบตหมด รูปมิรินเยอะมากแต่รูปคู่กับมีเพียงไม่กี่รูปเองแต่แค่นี้เขาก็สุขใจแล้วล่ะ แถมนับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีด้วย

"ยิ้มนะคะ หนึ่ง สอง อุ้ย!!" มิรินตาโตเมื่อหันหน้าไปชนกับปลายจมูกโด่งของเขาจนเหมือนว่าหอมแก้ม

ขณะที่มาร์โก้ยิ้มกว้าง เขาตั้งใจยื่นหน้าไปใกล้เพื่อรอจังหวะนี้ แก้มเธอทั้งนุ่นทั้งหอมและอยากจะหอมนานๆเหลือเกิน

"ขอโทษค่ะ! เดี๋ยวค่อยลบรูปเมื่อออกนะคะ" มิรินหมายถึงรูปที่เขาหอมแก้มเธอโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อกี้ แล้วเธอก็ไม่กล้าสบตาคมๆนั้นเลยเพราะรู้สึกร้อนๆหนาวๆผิดปรกติยังไงไม่รู้สิ

"ครับ ส่วนรูปที่เหลือเดี๋ยวพี่ส่งให้นะ กลับกันเถอะเย็นแล้ว" ใครจะลบรูปนั้นออกล่ะ เขาจะเก็บไว้ดูเผื่อวันไหนคิดถึงเธอแล้วเราไม่ได้เจอกัน ถึงยังไงมิรินก็ไม่มีทางหนีไปจากเขาได้อยู่แล้ว

เพื่อนเธออยู่กับเพื่อนเขา เขาก็จะตั้งใจจีบเธอ

นี่คือพรหมลิขิตชัดๆ