ใจรัก

ตอนที่ 9

อีกคฤหาสน์หรูที่เต็มไปด้วยบอดี้การ์ดรายล้อมดูแลรักษาความปลอดภัย ภายในห้องนอนแสนเงียบสงบและทุกอย่างมึนเบลอไปหมดเมื่อลืมตาขึ้นมองด้วยสติไม่เต็มร้อย

​"ปวดหัวจัง" กีรดาปวดหัวแทบจะทันทีที่ตื่นมา แล้วเธอกลับมาที่นี่ตอนไหนกันนะ สงสัยว่าพี่เรย์โนว์พามาแน่เลย

"ตื่นแล้วเหรอสาวน้อย อาบน้ำแต่งตัวเถอะ พี่เตรียมอาหารรอแล้ว อีกอย่างวันนี้พี่จะพาไปทำธุระด้วยนะ" เรย์โนว์ตื่นมาก่อนกีรดานานแล้วแหละ เลยอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วไปสั่งงานให้แม่บ้านเตรียมอาหารตามที่เพื่อนของเธอบอกเอาไว้เมื่อคืน พอขึ้นมาตั้งใจจะปลุกให้ตื่นแต่ว่าเธอตื่นมาพอดี

"งั้นรอแป๊ปเดียวนะคะ" กีรดารีบลุกขึ้นไปเข้าอาบน้ำแล้วรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย

แต่ว่าเช้านี้มีอะไรที่ทำให้น้ำตาซึม

นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหม

เธอมองอาหารเช้าที่เขาเตรียมไว้ให้ด้วยท่าทีชอบใจมาก น้ำตาหยดน้อยๆก็ค่อยไหลออกมาก่อนจะกะพริบตาถี่ๆเพราะคิดถึงคนที่เคยทำให้ตลอด แล้วพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมามากเกินไปจนเขาอาจจะเป็นกังวลเอาได้

"หนูดาเป็นอะไรรึเปล่าครับ?" เรย์โนว์เห็นกีรดาเอาแต่ก้มหน้าเลยสงสัย เขาเข้าไปดูใกล้ๆปรากฎว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่

"หนูไม่เป็นไรค่ะ อาหารเช้าน่ากินจังเลยนะคะ" กีรดายิ้มกลบเกลือน เธอคิดถึงเหลือเกินพ่อแม่แต่เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้

"วันนี้พี่จะพาหนูดาไปเอาของหนูดานะ" วันนี้เขาจะพาเธอไปเอกสารของเธอที่บ้านยัยป้าลิลลี่นั้น

"ค่ะ" กีรดารู้อยู่แล้วเพราะเขาเคยพูดไว้ครั้งหนึ่งเมื่อไม่กี่วันก่อนเกี่ยวกับเอกสารต่างๆของเธอที่อยู่บ้านหลังนั้น เขาไม่ได้อยากจะพาเธอไปหรอกแต่ว่าเธออยากจะไปเอง

เช้านี้บรรยายกาศที่โต๊ะอาหารเงียบมากเพราะไร้ซึ่งบทสนทนา เรย์โนว์เฝ้ามองแต่กีรดาด้วยความเป็นห่วง ส่วนกีรดาก็เหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัดเพราะคิดถึงพ่อแม่ที่จากไปแบบไม่มีวันกลับมา จากนั้นเรย์โนว์ก็พากีรดาไปเอาเอกสารและข้าวของของทุกอย่างที่บ้านป้าลิลลี่ทั้งที่ไม่อยากจะพามาเลย

เธอบอกให้เขารอด้านนอกเพราะไม่อยากให้แตกตื่น

แต่อยู่ดีๆก็รู้สึกว่าคิดผิด

"หนูดา!" ลิลลี่จ้องมองกีรดาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่ามันจะโผล่มาที่นี่ มันน่าจะหนีไปแล้วแต่ทำไมถึงยังอยู่อีกล่ะ จับส่งท่านอากอนอีกรอบก็ได้

"หนูดาเป็นยังไงบ้าง ป้าเป็นห่วงมากเลยนะ ป้าได้ข่าวว่าหนีจากท่านอากอนได้แล้วใช่ไหม?" ลิลลี่แกล้งตีหน้าเศร้า

"เหรอคะ หนูสบายดีค่ะและอยู่ในที่ปลอดภัย ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงจอมปลอมนะคะ" กีรดาเดินผ่านป้าจอมปลอมเข้าไปในเก็บเอกสารและกระเป๋าออกมา เธอไม่สนใจป้าลิลลี่ที่พยายามพูดดีด้วยเพราะหวังจะจับส่งท่านอากอน

"ลานะคะ ทั้งตอนนี้และตลอดไป หรือเจอก็ไม่ต้องทัก ไม่อยากรู้จักอีกแล้ว"

"นังดาหยุดตรงนั้นเลยนะ! แกกำลังทำให้ฉันเดือดร้อนรู้ตัวบ้างไหม!?" นางลิลลี่พูดออกมาอย่างหมดความอดทน เพราะว่าอีนังเด็กนี่ทำให้เธอต้องเดือดร้อนเหมือนแม่มันไม่มีผิด

"เดือดร้อนเพราะตัวเองก็อย่ามาโทษดาค่ะ ทำตัวเองแต่จะให้คนอื่นรับแทนเนี่ยเห็นแก่ตัวไปไหมคะ เรื่องนี้ดาไม่เกี่ยวตั้งแต่ต้นถึงเวลารับกรรมในสิ่งที่ตัวเองทำแล้วค่ะ" กีรดาเดินออกมาพร้อมข้าวของทั้งหมดโดยไม่สนใจลิลลี่ที่ตะโกนด่า

"หนูดาโอเคไหมครับ พี่เป็นห่วงนะ" ถึงแม้ว่าแววตาเธอจะซ่อนภายใต้แว่นกันแดดสีดำ แต่เขาก็รู้ว่าเธอคงรู้สึกแย่มาก

"ดาขอซบไหล่หน่อยนะคะ เหนื่อยเหลือเกิน"

“ครับ” เรย์โนว์ยอมนั่งเงียบๆให้กีรดาซบไหล่แล้วยกมืออีกข้างลูบที่หัวเบาๆด้วยความเป็นห่วง เธอต้องตัดคนที่เปรียบเสมือนญาติออกจากชีวิตแล้วคงจะรู้สึกแย่มาก

สำหรับเรย์โนว์แล้วทุกอย่างเกี่ยวกับเธอสำคัญหมด เขารักกีรดามาตลอดและเฝ้ามองเฝ้าคอยดูแลทั้งในตอนอยู่ห่างๆในเมื่อก่อนหรืออยู่ใกล้เขาก็ยังเป็นห่วงแม้จะเรื่องเล็กน้อยก็ตาม ยิ่งในตอนนี้เธออ่อนแอไม่มีหลักให้พักพิงเหมือนเมื่อก่อน เขายิ่งต้องพร้อมจะเป็นทุกอย่างให้เธอเท่าที่ต้องการ

"พรุ่งนี้ไปเที่ยวทะเลได้ไหมคะ แล้วชวนมิรินไปด้วย"

"ได้สิครับ งั้นไปสักสามวันนะแล้วเดี๋ยวไปค้างที่รีสอร์ทไอ้มาร์โก้กันเลย พี่ว่าหนูดาน่าจะชอบ" ถือว่าได้ช่วยไอ้เพื่อนตัวดีไปด้วยเลย ว่าแต่นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ไปพักผ่อนอย่างนี้

"หนูถามมิรินแล้วนะคะ มิรินก็ตกลงแล้วเพราะว่าช่วงนี้ว่างมาก เราไปซื้อชุดว่ายน้ำกันเถอะค่ะ"

"ไปสิ เดี๋ยวพี่ช่วยเลือกเอง"

กีรดาเลือกชุดว่ายน้ำไว้หลายชุดด้วยความสนุกผ่อนคลายมากขึ้นโดยที่มีเรย์โนว์คอยยืนดูและช่วยเลือกในบางครั้ง ต่อด้วยการไปซื้อสกินแคร์อีกนิดหน่อยโดยที่เรย์โนว์เป็นคนจ่ายให้ทั้งหมด ตบท้ายด้วยการซื้อขนมเค้กที่ชอบไปกินต่อที่บ้าน

"พี่เรย์โนว์ดูนี่สิ สองคนนี้เขาไปเที่ยวที่ไหนกันนะ?"

"สงสัยเพื่อนหนูจะขายออกแล้ว" เขาดูรูปในโทรศัพท์ของเธอ ยิ้มออกทันที่เมื่อรู้ว่าเป็นใครที่เดินเกมจีบสาวได้ไวมากขนาดนี้ เธอหันมายิ้มหวานให้ นี่เธอจะรู้ไหมว่าแค่รอยยิ้มนี้ทำเอาหัวใจมาเฟียอย่างเขาสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลย

ทำให้ตกหลุมรักไม่หยุดพักแบบนี้ก็แย่เลย

รักจนแทบบ้าแล้วนะ

"รู้ไหมว่าเวลาหนูยิ้มแล้วโลกที่มืดมนของพี่ดูสดใสขึ้นมาเลย ยิ้มบ่อยๆนะ แต่ต้องยิ้มให้พี่คนเดียวเพราะว่าพี่หวงมาก"

"งั้นหนูจะยิ้มให้พี่บ่อยๆนะคะ" เธอหันยิ้มกว้างให้เขาอีกรอบ รู้สึกดีใจที่มีเขาอยู่ข้างในวันที่อ่อนแอมากขนาดนี้

เขาคือเรื่องราวที่แปลกประหลาดในชีวิต

แต่ดีใจที่ได้เจอเขา

เรย์โนว์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความเพื่อชวนเพื่อนไปเที่ยวด้วยกัน แล้วไม่รู้ว่ามันจะว่างไหมเพราะลืมถามเรื่องงานในช่วงนี้ แต่ถ้ารู้ว่ามีใครไปด้วยคงไม่ปฏิเสธหรอกมั้ง

เรย์โนว์ : มาร์โก้พรุ่งนี้แกว่างไหม?

มาร์โก้ : ไม่วะ ช่วงนี้งานยุ่ง

เรย์โนว์ : โอเค งั้นไม่เป็นอะไรหรอก พรุ่งนี้ฉันกับหนูดาแล้วก็มิรินจะไปทะเลกัน เสียดายที่แกไม่ว่างจะได้มาช่วยดูแลสาวๆ

มาร์โก้ : มิรินไปด้วยเหรอ? งั้นว่างแล้วที่ไหนเมื่อไรว่ามา

เรย์โนว์ : ที่นี้ว่างเลยนะมึง!

มาร์โก้ : ถ้ามีมิรินก็ต้องมีมาร์โก้สิวะ ชื่อมาร์โก้กับมิรินเข้ากันจะตาย

เรย์โนว์ : จีบเขาให้ติดก่อนเถอะ

มาร์โก้ : แหม่…แอบรักสองปีกูยังไม่แซวเลย!

เรย์โนว์ : ไอ้เวร! อย่างน้อยก็อยู่ด้วยกันแล้ว

มาร์โก้ : แต่ยังไม่ได้คบกัน

เรย์โนว์ : ระวังเขาไม่เอามึงล่ะ

มาร์โก้ : ปากหมา!