ตอนที่ 7
1480 คำ
ตกเย็นกีรดาเตรียมตัวรอหลังจากเรย์โนว์โทรมาบอกว่าจะส่งคนไปรับตอนหนึ่งทุ่มโดยไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน แต่น้ำเสียงอบอุ่นของเขาทำให้รู้สึกดีมากเลยละ ในตอนนี้ก็ใก้ลเวลาแล้วเลยตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะไม่ได้ออกไปไหนจริงจังนานมาก ปรกติเขาจะให้เธออยู่ในคฤหาสน์เพื่อความปลอดภัย ถ้าจะออกไปไหนก็ต้องเอาบอดี้การ์ดไปด้วย
เธอออกจากที่นี่ไม่ถึงหาครั้งด้วยซ้ำมั้ง
"ได้เที่ยวแล้วตื่นเต้นจัง"
"เชิญครับ"
กีรดาขึ้นรถหรูไปกับคนของเรย์โนว์ที่ทำหน้านิ่งแต่ไม่น่ากลัวมากเท่าเมื่อก่อน เหตุผลง่ายๆคือเธอเริ่มจะชินแล้วมั้ง เธอนั่งมองไฟที่ประดับตามท้องถนนที่รถขับผ่านอย่างเพลิดเพลินจนกระทั่งรถมาจอดหน้าไนต์ครับแห่งหนึ่ง
"ที่นี่เหรอคะ?" มันทั้งใหญ่ ทั้งดูหรูหราและคนเยอะมาก
"ครับ ตามผมมานายใหญ่รออยู่" หากให้เดินไปเองก็มีสิทธิ์ว่าจะหลงได้ หรืออาจจะถูกลวมลามเอาได้
เสียงเพลงดังสนั่นมาในจังหวะสนุกสนานพร้อมกันแสงสีสดใสมอบความตื่นเต้นได้เป็นอย่างดี ผู้คนต่างออกมาวาดลวดลายผีเสื้อราตรีอย่างสนุกสนาน ถ้าหากว่ามีเพื่อนอยู่ด้วยเธอคงจะสนุกมากน่าดู แต่ตอนนี้ไม่มีเลยสักคนที่รู้เรื่องของเธอ
"หนูดามานั่งตรงนี้สิ" เรย์โนว์เรียกกีรดามานั่งข้างๆ
"ค่ะ" กีรดาทำตามอย่างว่าง่าย
"นี่เพื่อนพี่เอง มาร์โก้นี่หนูดา"
“ยินดีที่ได้รู้จังครับหนูดา” มาร์โก้ยิ้มหวานให้พร้อมทักทาย นี่สินะคนที่เพื่อนรักรอมาถึงสองปีโดยที่อีกคนไม่รู้เรื่อง มาร์โก้จับมือหนูดาก่อนจะยกมือขึ้นมาจูบเพื่อแกล้งเพื่อนรักแต่ว่า...
เผียะ!!
"โอ๊ย!! นี่แกจะฆ่าฉันรึไงเนี่ย!?" ไอ้เรย์โนว์ตีเข้าที่ต้นแขนของเขาทันทีที่ทำท่าจะจูบมือกีรดา
"เออ! คนนี้กูหวง"
"มึงนี่มัน…ขี้หวง! หนูดาดื่มอะไรดีครับ?" มาร์โก้หันไปถามกีรดาอย่างสนิทสนมทั้งที่พึ่งรู้จักกัน
"ขอเป็นไวน์แล้วกันค่ะ" เธอไม่ไร้เดียงสาถึงขั้นดื่มไม่เป็นแต่คอก็ไม่แข็งเท่าไร ตามปรกติแล้วจะไม่ดื่มกับคนแปลกหน้าหรือคนที่ไม่น่าไว้ใจ แต่กับพี่เรย์โนว์เธอไว้ใจเขามากพอสมควรเพราะว่าเราอยู่ด้วยกันทุกวัน
"หนูดามาที่นี่นานยังครับพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย" มาร์โก้ถาม
"หนูดามากี่วันมึงแล้วมันทำไมไม่ทราบ?" เรย์โนว์ตอบแทน
"พึ่งมาได้อาทิตย์เดียวเองค่ะ" กีรดาตอบอย่างอารมณ์ดี แต่ในจังหวะนั้นกลับมองไปเห็นคนด้านนอกที่เหมือนคนรู้จัก
"หนูดาขอตัวแปปหนึ่งนะคะ" กีรดาออกไปแล้วรีบเดินออกไปทันทีโดยไม่ได้อธิบายอะไรทั้งนั้น
"หนูดาไปไหนวะรีบขนาดนี้" มาร์โก้หันมาถามเรย์โนว์
"กูก็นั่งอยู่กับมึงปะ กูจะไปรู้เหรอ เดี๋ยวกลับมาค่อยถาม" นั่งอยู่ด้วยกันแท้ๆทำยังกับเขาจะรู้ไปหมดทุกเรื่องงั้นแหละ
"เออก็ได้! ว่าแต่มึงเถอะเป็นแฟนกับหนูดายัง?"
"ยังเลย หนูดาขอเวลาก่อน " เรย์โนว์ตอบด้วยความไม่เข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน เขาชัดเจนขนาดนี้แล้วเมื่อไรหนูดาจะใจอ่อน
"ให้เวลาหนูดาหน่อย มึงรอมาตั้งสองปีแล้วรออีกนิดเดียวคงไม่ลงแดงตายหรอกมั้ง" มาร์โก้ก็ไม่รู้จะปลอบใจยังไงดี ดูจากหน้าตาก็รู้แล้วว่ามันแทบจะทนรอไม่ไหวแล้ว
"เออ หนูดามาแล้วแต่มากับใครวะ?" เรย์โนว์จำได้ว่าเธอไม่มีใครรู้จักที่นี่นอกจากยัยป้าสารเลวนั้น แล้วนี่พาใครมาด้วย
"นี่มิรินเพื่อนสนิทหนูดาค่ะ บังเอิญมากเลยที่เราได้เจอกัน"
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” มิรินยิ้มให้กับผู้ชายทั้งสองคนในห้องนี้ แล้วใครคือคุณเรย์โนว์ที่ช่วยเพื่อนเธอล่ะเนี่ย
ขณะมาร์โก้มองมิรินอย่างไม่วางตาด้วยความถูกใจมาก เขารู้ในทันที่ว่าใกล้ถึงเวลาสละโสดแล้วไม่ต่างจากเพื่อนรักเพราะเนื้อคู่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เอง
"สวัสดีครับ พี่ชื่อเรย์โนว์นะ" เรย์แทบจะกลั้นขำไม่ไหวกับอาการตาค้างของมาร์โก้ในตอนนี้เสียเหลือเกิน
"สวัสดีครับ พี่ชื่อมาร์โก้นะครับ" มาร์โก้กล่าวทักทายมิรินด้วยสายตาหวานเยิ้มและรอยยิ้มเป็นมิตร
"ยินดีที่ได้รู้จักทั้งพี่ทั้งสองคนนะคะ"
มิรินพูดอย่างกันเองพร้อมกับยิ้มอ่อนๆที่ละลายหัวใจใครบางคนไปอย่างไม่รู้ตัว พวกเราคุยกันถึงเรื่องต่างๆมากมายจนได้รู้ว่ามิรินต้องอยู่ที่นี่อีกนานเพราะต้องมาดูแลร้านอาหารของครอบครัว แต่ว่าเดินทางมาก่อนกำหนดสองเดือนเพราะอยากมาเที่ยวก่อนจะทำงานอย่างจริงจัง
"ไอ้เรย์กูว่าหนูดาเริ่มไม่ไหวแล้ววะ" มาร์โก้กระซิบบอกเพื่อยรักเมื่อเห็นว่ากีรดาเหมือนจะเมามากแล้ว ส่วนสาวน้อยอีกคนคงดื่มเก่งน่าดูเพราะยังไร้วี่เเววที่จะเมาเลย
"พายัยดาไปพักเถอะค่ะ พรุ่งนี้ก็อย่าลืมเตรียมช็อคโกแลตร้อนกับน้ำส้มเย็นพร้อมกับผลไม้จานใหญ่ให้ด้วยนะคะ ยัยดาชอบกินมาก" มิรินบอกไปถึงสิ่งพี่เพื่อนชอบ
"มิรินรู้ได้ไงครับ?" เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอแต่เรื่องนี้ไม่รู้
"อ๋อ! พอดีคุณน้าแม่ของดาจะเตรียมไว้ให้ตลอดเวลายัยเมาอย่างนี้ค่ะ มิรินก็ไปค้างด้วยเกือบทุกครั้งเลยรู้" มิรินนึกถึงอดีตที่เวลาไปเที่ยวหรือกลับดึกๆเมื่อไรเธอจะไปค้างบ้านกีรดาตลอด
"อย่างนี้นี่เอง พี่ว่าวันหลังเราคงได้คุยกันอีกเยอะแน่เลย แต่ตอนนี้พี่ไปก่อนนะ" เรย์โนว์หันไปอุ้มกีรดาเพราะตอนนี้เธอเมาหลับไปแล้วเพื่อขึ้นรถเพื่อกลับคฤหาสน์ ส่วนเพื่อนของกีรดาน่าจะมีคนอาสาไปส่งอยู่เพราะมันจ้องมองไม่วางตา
มาร์โก้มันไม่รอดหรอก
อาการแบบนี้เขาเคยเป็นมาก่อนแล้ว
"มิรินพักที่ไหนเหรอครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง ตอนนี้มันดึกแล้วอันตรายนะ" มาร์โก้ถามเพราะตอนนี้มันตีสองแล้วและคืนนี้เขาอยากจะลองหาเรื่องนอนที่ห้องเธอให้ได้
"โรงแรมเอเทอน่าค่ะ แต่ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะมิรินเกรงใจ" ถึงกลับดึกจะอันตรายแต่กับเขาก็น่าจะอันตรายไม่ต่างกันหรอก ดูจากสายตาที่มองเหมือนกับว่าจะกินเธอเข้าไปให้ได้
"อย่าขัดใจพี่สิ พี่ไม่อยากบังคับเรานะ"
"ก็ได้ค่ะ"
โรงแรมเอเทอน่าที่มิรินพักมันเป็นของเขาเองแหละถึงได้รู้ว่ามันไกลจากที่นี่ขนาดไหน แล้วอีกอย่างมิรินิอาการเริ่มเหมือนคนเมาแล้วน่าเป็นห่วง แก้มแดงนั้นทำให้อยากจะหอมดูจังเลย
"เชิญครับ" มาร์โก้ประคองมิรินออกมาทั้งที่ใจจริงอยากอุ้มออกมามากกว่า แต่เธอไม่ได้เมาขนาดนั้นและเราพึ่งรู้จักกันเอง
มาร์โก้ขับรถออกไปก่อนจะเปลี่ยนใจไปคฤหาสน์เขาดีกว่าเพราะเธอหลับแล้ว ที่นั้นใกล้กว่าที่โรงแรมเยอะ สาวน้อยข้างตัวก็หลับสนิทเหลือเกิน ขนาดจอดรถอุ้มเธอไปที่ห้องก็ยังไม่ตื่นเลย
"พี่จะอดใจรอเราได้นานขนาดไหนนะ" มาร์โก้นึกถึงเพื่อนรักอย่างเรย์โนว์ที่เฝ้ารอกีรดาจนได้มาอยู่ข้างกายยังต้องรอตั้งสองปี แล้วตอนนี้มันแทบทนไม่ไหวและเขาก็คงไม่ต่างกันหรอก
"พี่ตกหลุมรักมิรินแล้วสิ"
เขาเกลี่ยผมยาวสลวยด้วยความเอ็นดูและมองด้วยความหลงใหล ใครว่ารักแรกพบไม่มีอยู่จริงเขาจะเถียงให้เส้นเสียงขาดเลย เขาตกหลุมรักเธอทั้งที่ไม่เคยรักใครแบบนี้มาก่อน แล้วเธออาจจะวีนใส่แน่ถ้ารู้ว่าคืนนี้เรานอนห้องเดียวกัน
ผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรัก
อยากเห็นสีหน้าเธอในตอนตื่นจังเลย
- ผู้เขียน
