ตอนที่ 3
1605 คำ
ในขณะที่กีรดาหาทางออกมาจากคาสิโนได้แล้ว แต่ก็ต้องรีบวิ่งหนีให้เร็วที่สุดเพราะป่านนี้พวกมันคงรู้แล้วตามหาตัวเธอแน่นอน ถ้าหากโดยจับตัวไปได้คงไม่ตายดีแน่เลย
"นายใหญ่คุณกีรดาวิ่งออกไปทางโน้นแล้ว!" มาคัสกำลังจะเลี้ยวรถเข้าไป แต่ว่าเห็นกีรดาวิ่งออกมาก่อนด้วยท่าทีร้อนรน
"ขับรถไปรอข้างหน้าแล้วก็ยิงกล้องวงจรปิดที่จับภาพหนูดาได้ทิ้งให้หมดซะ" หนูดาของเขาเก่งมากนะที่หนีมาจากรังของอากอนได้ ต่อจากนี้คงถึงเวลาที่เขาจะดูแลเธอสักที
กีรดาวิ่งหนีออกมาแบบไม่รู้ทิศทางว่าควรจะไปไหนดี เธอแค่วิ่งหนีและมองหาตำรวจที่สามารถจะช่วยได้ ก่อนจะชนอะไรสักอย่างจนล้มลงไปกองกับพื้นถนนที่ร้อนระอุจนแทบไหม้
"โอ๊ย!! ร้อนๆ"
"มาผมช่วยดีกว่าครับ"
"ขอบคุณค่ะ”
"จะไปไหนเหรอครับหนูดา?" เขาไม่ได้ช่วยประคองตัวให้เดินแต่ว่าอุ้มเธอขึ้นมาแนบอกแล้วเดินตรงไปรถที่จอดรออยู่ เธอก็มองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวแล้วเริ่มดิ้นรนหาทางหนีเพราะคิดว่าเขาเป็นคนของอากอน
"อย่าสงสัยเลย ผมรู้จักคุณมาสองปีกว่าแล้วหนูดา" มันก็จริงที่เขารู้จักเธอแต่เธอคงไม่รู้จักเขาแน่นอน เธอไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเฝ้ามองด้วยความเป็นห่วงตลอด
"เหรอคะ ทำไมหนูไม่คุ้นเลย" กีรดาพยายามคิดว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาบ้าง แต่คำตอบกลับว่างเปล่า
"ขึ้นรถเถอะ พี่รู้ว่าหนูดากำลังเจอเรื่องเดือดร้อนอยู่และไม่น่าจะมีใครเข้ามาช่วยได้ด้วย" กีรดาหันกลับไปมองด้านหลังก็เห็นลูกน้องของอากอนกำลังวิ่งมา
"ไปคฤหาสน์" เขาบอกลูกน้องทันทีแบบไม่รอให้เธอคิดเพราะว่ามันจะไม่ทันการเอาพอดี
“ห่ะ?” ความจริงเขาควรจะไปส่งเธอที่สนามบินสิ หรือว่าเขาจะเป็นพวกเดียวกับท่านอากอน
"คิดอะไรอยู่ จำไว้พี่จะเป็นคนดูแลหนูดาทุกอย่างเอง รับรองว่าปลอดภัยแน่นอน" เเค่มองหน้าก็รู้แล้วว่ากีรดาคิดอะไรอยู่ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าเธอจะไม่ไว้ใจใคร
"เหรอคะ แต่หนูต้องกลับบ้านไปหาสิ่งที่สำคัญที่สุดค่ะ คงอยู่ที่นี่ไม่ได้" บ้านที่เป็นความทรงจำของพ่อแม่ที่ไม่สามารถทิ้งไปไหนได้ เพียงแค่คิดน้ำตาก็เอ่อคลอเบ้าแล้ว
"เมื่อถึงเวลาพี่จะพาไปเอง แต่ตอนนี้อยู่กับพี่ก่อนเถอะนะ อย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง"
“แต่ว่าเราไม่รู้จักกัน”
“พี่ชื่อเรย์โนว์ ตอนนี้เรารู้จักกันแล้วนะกีรดา”
“รู้จักก็ได้ค่ะ”
ใช้เวลานานพอสมควรในที่สุดก็ถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ กีรดาไปพักที่ห้องของเขาโดยอ้างเหตุผลร้อยแปดจนเธอต้องยอมแบบที่ไม่สามารถจะขัดได้ แต่ว่าห้องนอนขนาดใหญ่นี้สวยมากกว่าที่เคยจินตนาการเอาไว้ซะอีก
คุณเรย์โนว์เป็นใครกันแน่
"สวยจังเลย สวยเหมือนห้องนอนที่หนูเคยฝันไว้เลย"
"หนูดาอาบน้ำให้สดชื่นก่อนเถอะนะ เดี๋ยวพี่จะอาบต่อแล้วค่อยลงไปกินอาหารเย็นพร้อมกัน"
“ค่ะ” เธอตอนอย่างว่าง่ายแล้วเดินเข้าห้องน้ำที่มีของทุกอย่างเตรียมไว้ให้หมดเลย
"ต่อจากนี้หนูคงต้องอยู่กับพี่ที่นี่ตลอดไป" แววตาเจ้าเล่ห์เผยมาทันที่กีรดาไปอาบน้ำ เขารอเธอมาสองปีแบบไม่เคยสนใจใครเลย ต่อจากนี้คงสิ้นสุดซะทีกับรอคอยสักที
"คุณไปอาบต่อได้เลยค่ะ" กีรดาออกจากห้องน้ำมาด้วยผ้าเช็ดตัวสองตัวเพราะที่นี่ไม่มีชุดของเธอเลย ผ้าผืนหนึ่งก็พันตัวไว้ ส่วนอีกผืนก็คลุมตัวเอาไว้ไม่ให้โป๊มากจนเกินไป เธอไม่ได้คิดจะยั่วหรืออะไรทั้งนั้นแต่มันไม่มีอะไรจะใส่จริงๆ
“ครับ” แววตาดุแอบมองหยดน้ำที่เกาะตามผิวกายขาวผ่องจนสามารถมองเห็นเส้นเลือดที่น้ำเงิน หน้าอกที่ล้นออกมา เรียวขาสวยก็น่าลูบคล่ำแล้วจับพาดบ่าชะมัดเลย ก่อนจะตบะแตกเรย์โนว์ก็รีบเข้าไปอาบน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ทันที
"เป็นอะไรของเขานะ" กีรดามองด้วยความงงนิดหน่อยกับท่าทางรีบร้อนของเรย์โนว์ แล้วจึงแต่งตัวนั่งรอเขาบนเตียง
ในขณะที่เรย์โนว์แช่น้ำอุ่นในอ่างขนาดใหญ่และมันคงจะดีถ้ามีเด็กน้อยมาแช่ด้วย เขาไม่อยากฝืนใจเธอในเรื่องแบบนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะรอไหวรึเปล่าเมื่อได้เธอมาอยู่ในกำมือหลังจากที่เฝ้าแอบมองถึงสองปีเต็มและเกือบจะเสียเธอไป
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็พามากินอาหารค่ำโดยไม่ได้เล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง เขายังไม่อยากให้เธอรู้เพราะเดี๋ยวจะกลัวกันมากไปมากกว่า ลำพังถูกอากอนจับตัวไปก็เสียขวัญจนไม่กล้าจะไว้ใจใครอยู่แล้ว
"เมื่อไรหนูจะได้กลับบ้านคะ?"
"อิ่มแล้วเหรอ?"
"อิ่มแล้วค่ะ"
"กินน้อยจังไม่อร่อยเหรอ?"
"กินเยอะไปเดี๋ยวจะอ้วน"
“ตัวแค่นี้เอาอะไรมาอ้วนห่ะ งั้นไปเดินเล่นกันดีกว่า”
“ก็ได้ค่ะ”
เรย์โนว์พากีรดาเดินดูรอบบ้านทั้งชั้นบนและชั้นล่างที่เธอควรจะรู้ไว้ ส่วนอะไรที่ไม่เหมาะกับเธอก็ไม่จำเป็นต้องบอกให้รู้หรอก จนกระทั่งเรามาถึงสวนเล็กๆที่เขาตั้งใจทำไว้ให้เธอคนเดียวแม้ว่าตอนนั้นจะไม่คิดเอาเธอเข้ามาอยู่ในชีวิตเลยก็ตาม พอเห็นแบบนี้แล้วก็ยิ้มให้กับอาการตื่นเต้นของเธอ
"คุณรู้ไหมว่าหนูชอบมากเลย เต้นรำไหมคะ" ที่นี่เหมือนสวนในเทพนิยายที่เธอตั้งใจว่าจะทำเอาไว้ในสักวันเลย เธอหันไปยิ้มให้แล้วจับมือเขาว่างไว้ที่บ่าแล้วก็เต้นรำอย่างสนุกจนกระทั่ง…
"ว๊าย!" เธอสะดุดขาตัวเองล้มแต่เขาประคองไว้ทัน
"ระวังหน่อยสิหนูดา" เขาดึงกีรดาขึ้นมาแนบอกด้วยหัวใจที่สั่นไหวไปด้วยความต้องการจะครอบครองคนเดียว ใบหน้าเราอยู่ใกล้แค่คืบเดียวเท่านั้นเอง ริมฝีปากหนาก้มลงประกบริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยนแล้วสอดแทรกลิ้นเข้าไป
"อื้อ..." กีรดาตกใจกับสัมผัสที่หนักหน่วงและเนิ่นนานจนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกว่าจะตั้งรับยังไง เขาผละริมฝีปากออกมาแล้วสบตาเธอคล้ายว่ากำลังสะกดให้หลง ก่อนจะประกบปากจูบอีกครั้งอย่างอ่อนโยนและเนิ่นนานกว่าครั้งก่อน
"พี่จองแล้วนะหนูดา ห้ามจูบกับใครนอกจากพี่" กีรดาได้แต่นิ่งและอึ้งจนไม่รู้ว่าควรจะโต้ตอบเขายังไงดี เขาโอบไหล่พาเธอเดินกลับมาส่งที่ห้องนอนแล้วไม่มีท่าทีว่าจะล่วงเกินอีกครั้ง
"ฝันดีนะ พี่ไปเคลียร์งานก่อน"
“ค่ะ”
เรย์โนว์ออกมาจัดการงานที่ค้างคาไว้เยอะมากเพราะเขาหยุดงานหลายวันเลย ก่อนหน้านี้เขาก็ตามดูแลเธอมาหนึ่งอาทิตย์เต็มจนเธอเดินทางมาที่นี่เพื่อพักผ่อน จากนั้นก็ให้ลูกน้องแอบดูแลเหมือนที่ผ่านมาแต่ยังไม่ทันได้ข้ามวันลูกน้องก็โทรมารายงานในสิ่งที่เกิดขึ้น นั่นเลยทำให้เขารีบไปหาเธอก่อนจะสาย
"อย่าให้พี่รอนานนะหนูดา" ก็ได้แต่พูดกับรูปภาพของเธอที่อยู่บนโต๊ะทำงานมานานพอสมควร แล้วลงมือทำงานต่อไป
เรย์โนว์กลับมาที่ห้องนอนซึ่งกีรดาหลับไปก่อนแล้ว ภาพชุดนอนที่เป็นกระโปรงถลกขึ้นสูงเกือบถึงเอวเล่นเอาน้ำลายแทบหก เริ่มไม่แน่ใจว่าถ้าต้องเห็นอย่างนี้เธอจะรอดจากเขาไปกี่วันกัน
"ถ้าเป็นคนอื่นไม่ใช่พี่หนูอาจไม่รอดนะ" เรย์โนว์ดึงกระโปรงลงมาแล้วถึงขึ้นไปนอนแล้วกอดกีรดาไว้อย่างหวงแหนแบบที่เธอไม่เคยรู้และไม่น่าจะรู้ง่ายๆด้วย แล้วการที่ได้เธอมานอนกอดแบบนี้มันก็เพราะเหตุผลเดียวคือเขาใช้ข้ออ้างเท่าที่จะอ้างได้เพื่อให้เราอยู่ในห้องนอนและทำเหมือนรักกัน
คืนแรกที่ได้นอนกอดเธอหลังจากเฝ้ารอมานาน
ฝันดีนะทูนหัวของพี่
กีรดาลืมตายิ้มในความมืดหลังจากที่เขาหลับไปได้สักพักแล้ว เธอไม่รู้หรอกว่าเขารู้จักเธอได้ยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใครมาจากและไหนทำงานอะไร แต่เขาใจดีมากและเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าที่คิดเอาไว้ แล้วดูเหมือนว่าเขาจะรักเธอด้วย นี่ทำให้เธอเริ่มคิดว่าตลอดสองปีมีใครเข้ามาชอบบ้างหรือวนเวียนใกล้ตัว
แววตาของเขาน่ะชัดมากว่าคิดอะไร
แต่ไม่เล่าอะไรให้ฟังเลย
- ผู้เขียน
