ตอนที่ 4
1306 คำ
เรย์โนว์ตื่นในตอนเช้าซึ่งกีรดายังไม่ตื่นเลย จากการทำงานหนักมาหลายปีทำให้เขาเป็นคนตื่นเช้ามากจนกลายเป็นนิสัยติดตัวไปแล้วละ แต่ยังไม่ทันได้ขยับตัวไปไหนเลยเธอก็ขยับตัวเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมกับซุกใบหน้าเข้าที่หน้าอก
"หนาวใช่ไหมเดียวพี่กอดให้อุ่นนะ" เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นดูท่าเธอคงหนาวน่าดูเลย งั้นวันนี้จะลงไปข้างล่างช้าหน่อยดีกว่าเพราะว่าจะนอนแบบนี้จนกว่าเธอจะตื่นนอน
"อื้ม...เช้าแล้วเหรอคะ…" กีรดาขยี้ตาเบาๆด้วยความงัวเงียมาก แล้วแสบตาจากแสงสว่างที่ส่องมาทางกระจกใส
"เช้าแล้วครับ ตื่นได้แล้วนะวันนี้พี่ต้องรีบไปทำงาน" เรย์โนว์กระซิบที่ข้างหูแผ่วเบาเล่นเอาเธอสะดุ้งจนตาโตเลย
"เอ่อ…ค่ะ วันนี้หนูขอออกไปข้างนอกนะคะ" ถึงแม้จะอยู่ต่างประเทศแต่เธอก็ต้องทำงานเผื่อว่าวันไหนได้กลับไปจะได้ไม่ยุ่งวุ่นวายจนเกินไป
"ได้สิ แต่ว่าต้องไปกับคนของพี่นะ ดูแลตัวเองดีๆด้วย อย่าให้ไอ้แก่ที่ไหนมาลากไปได้ซะล่ะ" ช่วงนี้คนของอากอนพลุกพล่านไปทั่วเพราะตามหากีรดา จากการที่มาคัสไปสืบมาทำให้เป็นห่วง แต่การอยู่กับเขาตลอดเวลาก็อาจจะทำให้เธออึดอัดจนหาทางหนีออกจากกรงทองที่สร้างไว้ให้
"ค่ะ แล้วจะกลับมาอย่างปลอดภัย"
“ดีครับ” นี่เธอจะน่ารักไปไหนเนี่ย แค่ยิ้มให้หัวใจก็แทบละลายไปกองแทบเท้าเธอแล้ว
เธอขยับตัวไปอาบน้ำเพราะเช้านี้เขาต้องไปทำงาน ส่วนเธอต้องจะออกไปข้างนอกเพื่อคิดทบทวนอะไรหลายอย่างที่เกิดขึ้นกับชีวิตและมันค่อนข้างอันตรายมาก แล้วเมื่อเดินออกมาก็เจอกับเขาที่ใส่เพียงผ้าเช็ดตัวรอแล้ว
"ซิกแพคแน่นมากเลย!" กีรดามองหุ่นที่แสนเพอร์เฟคทั้งกล้ามใหญ่และซิกแพคเป็นลอนชัดเจนที่หน้าท้อง
"อุ้ย!" กีรดาตกใจมากเมื่ออยู่ดีๆเขาจับดึงมือเธอไปลูบหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนี้นแน่นๆของตัวเอง แล้วมองด้วยแววตาที่ให้ความรู้สึกร้อนรนแปลกๆ
"มองเฉยๆทำไมล่ะ อยากทำอะไรก็ทำเลยพี่ไม่หวงหรอก" อ่อยผู้หญิงเบาๆแค่นี้ก็พอแล้ว ดูหน้าเธอตอนนี้แดงมากจนอยากจะเห็นเวลาที่อยู่ใต้ร่างแล้วว่าจะแดงขนาดไหน
"เอ่อ...พี่ไปอาบน้ำเถอะค่ะ" กีรดาปล่อยชักออกด้วยความเขินอายมาก นี่เธอทำอะไรลงไปเนี่ย เขายิ้มกว้างก่อนจะเดินผ่านเธอไปเข้าห้องน้ำต่อ ผู้ชายบ้าอะไรเซ็กซี่ชะมัดเลย สาวๆคงห้อมล้อมเขาน่าดูเลย เขาทั้งอบอุ่นและใจดีแต่ก็น่ากลัวมาก
Stockholm Syndromeรึไงนะ
แต่เขาก็ไม่ใช่คนร้ายนี่
หลังจากกินอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาไปทำงานสักที แล้วก็ต้องหาคนที่ไว้ใจได้เพื่อพาเธอออกไปข้างนอกด้วย อากอนมันส่งคนตามหาเธอไปทั่ว แล้วเงินแค่สิบล้านมันไม่ได้มากมายอะไรเลยสักหรับเขาแต่ปัญหาคือมันไม่เอานี่สิ
เขาใช้เบอร์แปลกโทรไปหามันแล้วคุยเรื่องเงินแล้วแต่มันไม่เอา มันต้องการตัวกีรดากลับไปและขู่ว่าหากตามหาเจอเมื่อไรจะทำให้เธอเป็นของมัน จากนั้นจะส่งไปขายต่อทันทีแต่เรื่องนี้เขายังไม่ได้เล่าให้เธอฟังและไม่คิดว่ามันจะทำแบบนั้นด้วย
รู้สึกว่ามันชอบหนูดาของเขามาก
"เดี๋ยวหนูดาไปกับบอดี้การ์ดสี่คนของพี่นะ แล้วมีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดหรือโทรหามาคัสก็ได้" มาคัสได้แต่มองบนกับอาการของนายใหญ่ที่เป็นหนักมาก นี่ขนาดยังไม่ได้ครอบครองยังหวงขนาดนี้ แล้วในอนาคตถ้าได้ครอบครองมาเป็นเมียแล้วก็ไม่รู้เลยว่าจะหวงมากขนาดไหน
"ค่ะ เดี๋ยวโทรหานะคะ" เธอตอบสั้นๆแล้วขึ้นรถออกไปพร้อมกับบอดี้การ์ดหน้าดุทั้งสี่คน
"มึงจะมองตามว่าที่เมียกูอีกนานไหม!?" เรย์โนว์มองตามรถที่ขับออกไปก่อนจะหันไปมองลูกน้องคนสนิทที่อมยิ้ม
"มีแค่นายนั่นแหละที่มองตาม ไปกันเถอะครับนาย"
เรย์โนว์ขึ้นรถไปทำงานเหมือนปรกติของทุกวัน แต่ว่าเอกสารทุกหน้านั้นมันดูไม่ชัดเจนเลย เขารู้สึกว่าเธอแค่หน้าหนูดายิ้มให้อย่างเดียวเลย เขาไม่มีสมาธิพอจะอ่านหรือฟังอะไรด้วยซ้ำในตอนนี้มีแต่เรื่องของเธอเต็มไปหมด ทั้งเรื่องที่กังวลมากเพราะฝั่งนั้นก็ใหญ่พอสมควรแต่มันต้องการตัวเธอ แล้วหนูดาที่บางครั้งที่ทำเหมือนไว้ใจเขา แต่หลายครั้งแววตาของเธอมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวทั้งที่เขาไม่คิดจะทำร้ายเลย
หนึ่งคืนที่ได้นอนกอดก็กลัวจะเสียไป
ช่างเป็นความรักที่ทำให้ปวดประสาทดีจริงๆเลย
"โธ่เว้ย! ไอ้อากอนมันรู้ได้ไงวะ!?" มันจะแย่งหนูดาไปแน่
เอกสารที่อยู่บนโต๊ะกระจายลงไปที่พื้นอย่างช่วยไม่ได้ มาคัสได้แต่ภาวนาให้อยู่รอดปลอดภัยจนออกไปจากห้องนี้เถอะ
"น่าจะเป็นลูกน้องที่วิ่งตามคุณกีรดาเห็นบอสอุ้มขึ้นรถครับ" มาคัสอธิบายด้วยใจหวั่นๆว่าจะไม่ปลอดภัยในห้องนี้ ตอนนี้นายใหญาอารมณ์เสียมากจากข้อมูลใหม่ที่ได้รับมาสดๆร้อนๆเลย แล้วไม่มีใครกล้าเสี่ยงกับอารมณ์ตอนโกรธของซาตาน
“กูน่าจะยิงมันทิ้งตรงนั้นเลย!”
“นายคือว่า…” ยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงโทรศัพท์ของเจ้านายเข้ามาขัดจังหวะก่อน ดูจากสีหน้าที่ลดความเกรี้ยวกราดลงก็พอเข้าใจและขอบคุณที่โทรมาตอนนี้จริงๆ
"ว่าไงหนูดา?"
"ก็ดีครับ ไว้เดี๋ยวพี่กลับไปกินอาหารเย็นด้วยนะ"
เรย์โนว์ตอบอย่างอารมณ์ดีมากขึ้นต่างจากเมื่อกี้ที่อาละวาดจนลูกน้องถอยหนีเพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลง แต่จะไม่ให้อารมณ์ดีได้ยังไงล่ะ ในเมื่อตอนนี้หนูดากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว เขาคุยไปสักพักถึงวางสายแล้วทำงานต่อจนเกือบค่ำแล้วถึงกลับบ้านไปหาสาวน้อยของเขาคนเดียว
"มาคัสจัดบอดี้การ์ดเพิ่มอีกเท่าตัว" แม้มีคนเยอะอยู่แล้วแต่เขายังไม่วางใจเพราะมันไม่มีทางหยุดง่ายๆหรอก แล้วมันน่าจะรู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่น่าจะวางแผนก่อน
“ครับนาย” ดูก็รู้ว่านายใหญ่กังวลเรื่องนี้มาก แต่ว่าของรักที่เฝ้าตั้งสองปีเมื่อได้มาอยู่ในมือแล้วย่อมกลัวหายเป็นธรรมดา
การเดินทางกลับบ้านวันนี้เต็มไปด้วยความเงียบมากเพราะเครียดในสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะมันจะนำมาซึ่งความเสียหายหลายอย่างแน่นอน ศึกระหว่างมาเฟียกับมาเฟียไม่ใช่เรื่องที่จะจบลงได้ง่ายๆแล้วไหนจะพวกมือที่สามที่จะฉวยโอกาสในช่วงเวลาแบบนี้อีก ดังนั้นก่อนจะทำอะไรต้องวางแผนให้ดีก่อน
"กลับมากันแล้ว เหนื่อยไหมคะ"
“นิดหน่อยน่ะ แล้ววันนี้เป็นไงบ้าง?”
“ก็สนุกดีค่ะ”
- ผู้เขียน
