“ได้โปรด ให้ฉันกลับบ้านเถอะ”
งัดไม้แข็งออกมาใช้ไม่ได้ผล ไม้นวมอาจจะเปลี่ยนสถานการณ์ให้กลับดีขึ้นมาได้บ้าง
“น่ารักว่ะเวลาพูดหวานๆ” อาชวินจ้องหน้าหญิงสาวสวย ราวจะกลืนกินร่างเล็กไปทั้งร่าง สาวสวยทั่วหมู่บ้านยังสวยสู้นางฟ้าคนนี้ไม่ได้สักคน น่าจับจองเป็นเจ้าของเสียจริงๆ เธอมาจากไหนกันนะ ข้อนั้นไม่สำคัญ สิ่งสำคัญเขาต้องได้เธอไปนอนกอดกกอยู่ใต้ร่าง
อาชวินอยากฟังเสียงครวญครางแทบขาดใจเวลาอยู่ใต้ร่างหนาของเขา สุขใดไหนจะเท่าเรื่องอย่างว่า แค่เธอเอ่ยปากว่าอยากได้สิ่งใด เจ้าพ่อสุดเหี้ยมอย่างเขาจะประเคนให้เธอหมด แค่ยอมพลีกายทำตามความต้องการเขาเท่านั้น ยิ่งเนื้อกายหอมกรุ่นละมุนละไม ยิ่งทำให้เขาอยากครอบครองเสียเดี๋ยวนี้ ไม่คิดเปล่ามือหนาหยาบกร้านด้วยผ่านการจับปืน อาวุธสารพัด คว้าหมับกับข้อมือเล็กบีบแน่นหนับ
เมื่อถูกรุกรานหน้าด้านๆ ร่างบางออกแรงทั้งดิ้นทั้งสะบ
