“ขอบคุณนะพอร์ช” เสียงเนลล์หันเอ่ยบอกร่างสูงที่ขับรถมาส่งเธอจนถึงบริเวณหน้าบ้านหลังใหญ่ เจ้าของใบหน้าหล่อที่เต็มใจเป็นอย่างมากจึงยกยิ้มตอบกลับ
“ขอบคุณอะไร พอร์ชก็มาส่งเนลล์เป็นปกติทุกวันอยู่แล้ว”
“ไม่ใช่แค่เรื่องมาส่ง”
“หือ?”
“เรื่องที่พอร์ชจงใจไม่เข้าร่วมโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนต่างหาก เพราะถ้าพอร์ชลงสอบ เนลล์ก็สอบสู้คะแนนของพอร์ชไม่ได้…”
“หึ คิดไปเรื่อยอีกแล้ว ถึงเนลล์ไม่เข้าร่วม พอร์ชก็ไม่ไปอยู่แล้ว โครงการเก็บชั่วโมงพวกนั้น น่าเบื่อจะตาย”
“น่าเบื่ออะไรกัน สนุกมากเลยต่างหาก แถมยังได้คะแนนพิเศษสำหรับโควตาเข้ามหา’ลัยด้วย…แม้สุดท้ายจะต้องเอาคะแนนสอบเป็นหลักก็ตาม” ในประโยคหลัง เสียงหวานมีความกดดันอย่างเห็นได้ชัด คนที่นั่งด้านข้างจึงเอื้อมมือเข้าไปลูบเข้าที่หัวสวย
“อย่าคิดมากเลย ยังไงเนลล์ก็ต้องเข้ามหา’ลัยที่ต้องการได้” เรียวปากหนายิ้มบอกอีกคนเพื่อให้ความมั่นใจ เนลล์ที่ได้ยินจึงย
