สองวันต่อมา…
ครืดดด~
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของร่างสวยที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูห้องคอนโดราคาแพงดังขึ้น มือบางจึงหยิบขึ้นมามองดู ก่อนที่ใบหน้าเรียวสวยจะแสดงสีหน้าราบเรียบกว่าเดิมออกมา
ข้อความ
พอร์ช : วันนี้ฉันนอนที่บ้าน
พอร์ช : เธอไม่ต้องรอ
ดวงตาสวยเฉี่ยวเอาแต่นิ่งมองข้อความที่ถูกส่งเข้ามาด้วยความรู้สึกที่พอนึกรู้อยู่แล้ว เนื่องจากวันนี้คนตัวสูงได้พาหญิงสาวอีกคนนั้นไปกินข้าวที่บ้านของเขา และดูเหมือนว่าบ้านของเขากับเธอจะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน แต่คนละโซน ที่เซลีนรู้ก็เพราะเธอลองค้นหาข้อมูลของทั้งสองดู จนพอรู้ถึงความสัมพันธ์หลายอย่าง
เซลีน : อืม
หญิงสาวเลือกที่จะพิมพ์ตอบกลับราวกับคนที่เข้าใจทุกอย่างดี ทั้งที่ในความรู้สึกที่แท้จริงนั้น เธอรู้สึกจุกหน่วงอยู่ไม่น้อยกับการเหมือนกำลังถูกละเลยจากอีกคน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เธอแทบจะเป็นทุกอย่างของเขา ไม่ว่าจะทำอะไร พอร์ชก็มักจะตัวติดกับเธออยู่เสมอ
ต
