วันต่อมา…
“โอเคแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มของร่างสูงที่ขับรถมารับหญิงสาวเหมือนอย่างเช่นทุกวันเอ่ยถาม เนลล์ที่ได้ยินจึงยิ้มบาง ๆ ตอบกลับ
“อืม” เจ้าของใบหน้าเรียวใสที่เมื่อวานรู้สึกไม่ดีส่งยิ้มตอบกลับ ซึ่งหลังจากที่กลับมาถึงบ้าน ชลดาก็ไม่พูดคุยอะไรกับเธออีกเลย หญิงวัยกลางคนจงใจแสดงท่าทีกดดันใส่คนเป็นลูกสาว จนร่างเล็กที่รับรู้ได้ถึงความกดดันพวกนั้น
เธอจะทำผิดพลาดแบบนี้อีกไม่ได้…
ขณะที่พอร์ชเองก็ไม่สอบถามอะไรต่อเมื่อเห็นสีหน้าที่ถึงแม้จะพยายามเหมือนไม่มีอะไร แต่แววตาของอีกคนกลับไม่ใช่แบบนั้นเลย
“พอร์ช” อยู่ ๆ เสียงหวานของหญิงสาวที่นั่งอยู่ก็เอ่ยเรียกคนตัวสูงขึ้น ทำให้ดวงตาคมของคนที่ขับรถอยู่หันมอง
“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ไม่ต้องมารับมาส่งเนลล์แล้วนะ”
“ทำไมล่ะ?” ชายหนุ่มถามทันควัน
“ตั้งแต่พรุ่งนี้ แม่จะให้คนที่บ้านมารับมาส่งเนลล์แทนน่ะ…”
“…แม่ให้ป้าแม่บ้านบอกเนลล์เมื่อเช้า” เรียวปากสีหวานตอบ โ
