ด้านพอร์ช
“ฟู่ว!…” เสียงร่างสูงถอนหายใจออกมาราวกับพยายามอดกลั้นไปกับความหงุดหงิดขั้นสุดของตัวเองหลังจากที่พาร่างเล็กของเนลล์เดินออกมาจากบริเวณตรงนั้น เจ้าของใบหน้าเรียวใสที่เห็นจึงลอบมองท่าทีที่ดูแปลกไปของคนด้านข้าง พอร์ชดูหงุดหงิดมากกว่าโกรธยังไงไม่รู้
“เราไม่เป็นอะไรแล้ว” เนลล์ตัดสินใจเอ่ยบอกกับคนตัวสูง
“ทำไมยัยนั่นถึงทำแบบนั้น”
“หือ?”
“ยัยนั่นผลักเนลล์เหรอ”
“อ๋อ เปล่าหรอก จริง ๆ เนลล์ผิดเองนั่นแหละ เนลล์แค่อยากคุยด้วยเลยเผลอเข้าไปจับแขนเซลีน เขาน่าจะตกใจ” เรียวปากสีหวานบอก ทว่า…
“ตั้งใจนั่นแหละ” ร่างสูงตอบกลับอย่างเชื่อในสิ่งที่คิดพร้อมกับยังคงแสดงท่าทีหงุดหงิดเป็นอย่างมากออกมาไม่หยุด จนหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้วยนั้นเอาแต่จ้องมองท่าทีดูแปลกไปพวกนั้นอย่างรับรู้ได้ถึงความดูไม่ได้โกรธแต่หงุดหงิดที่คนทำเป็นเซลีน…
พอร์ชดูเหมือนจะอะไรกับเพื่อนร่วมห้องคนนี้อยู่ไม่น้อย
“เราไม่ได้เป็นอะไร
