“ฉันสั่งสปาเกตตีมาด้วย ลองกินดู…” เสียงคนตัวสูงที่นั่งอยู่ด้านข้างฉันเอ่ยบอกหลังจากที่พิซซาร้านโปรดของเราทั้งสองมาส่ง ไม่เพียงเท่านั้น
“…มันเป็นผัดขี้เมาทะเล เห็นเธอว่าอยากลองกินแต่เผ็ด ฉันเลยสั่งแบบไม่เผ็ดมา เพราะก็อยากลองกินอยู่เหมือนกัน” พอร์ชยังคงพูดไปตามประสาของเขา ทว่าประโยคที่ฟังดูมีความใส่ใจนั้นทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะจ้องมองยังใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ตินั้นอีกครั้งอย่างรู้สึกไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะรู้สึกไม่อยากสูญเสียใครไปแบบนี้…
“เฮ้ ไม่ลองกินเหรอ” ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาหันมองหน้าฉัน
“อืม” ฉันจึงได้สติตักสปาเกตตีผัดขี้เมาทะเลที่เคยอยากลองชิมมาโดยตลอดเข้าใส่ปาก ก่อนจะชะงักไปกับรสชาติที่กลมกล่อมกำลังดีไม่เผ็ดจนเกินไป
“อร่อยดี”
“ไหนป้อนฉันบ้างดิ” พอร์ชบอกทั้งที่มือหนาถือพิซซาชิ้นใหญ่อยู่ในมือและสายตาคมจับจ้องไปยังหนังที่เขาเปิดดู เขาทำทุกอย่างเหมือนเดิม
เพราะเราอยู่กันแบบนี้มาตลอดหลาย
