ตอนที่ 3 ตัวเลือก

1903 คำ

เวฬามีเรียนวิชารวมกับคณะอื่นในตอนบ่าย เขานั่งรวมกับกลุ่มเพื่อนที่ลงเรียนด้วยกันห้าคน เสื้อช็อปสีเทาเข้มจึงเด่นท่ามกลางเสื้อนักศึกษาสีขาวของคณะอื่น พักรบเดินเข้ามากับดาริกาและกลุ่มเพื่อน ดึงดูดสายตาของเวฬาและเพื่อนๆ ได้ไม่น้อย เด็กสัตวแพทย์ใส่เสื้อแจ็คเก็ทแขนยาวสีดำของรุ่น ปักตัวการ์ตูนชายหญิงตามเพศ ปักรุ่นและชื่อภาษาอังกฤษไว้ที่หลัง แต่ของพักรบจะพิเศษหน่อยที่มีวงเล็บชื่อภาษาไทยใต้ชื่อ เวฬาเห็นถึงกับหัวเราะออกมา ที่พักรบกลัวคนอ่านชื่อเขาเพี้ยนเป็นอย่างอื่น กลุ่มเด็กสัตวแพทย์นั้นมานั่งอยู่ข้างหน้ากลุ่มเด็กวิศวะฯ เพราะที่นั่งที่อื่นเต็มหมดแล้ว ดาริกาสบตากับเวฬาแล้วส่งยิ้มให้กันเล็กน้อย เพราะถึงอย่างไรก็เรียนวิชาเดียวกัน เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้ ส่วนพักรบนั้นแค่มองแล้วรีบนั่งลง “ปลากรอบ ไม่ทักกันหน่อยเหรอ” เวฬาแซวหนุ่มตรงหน้า “ปลากรอบบ้านนายสิ” พักรบบ่นเบาๆ “เขาชื่อพักรบ ไอ้เว ปากไม่ดี” เพื่อนของเวฬาตบหัวเพื่อนไปทีหนึ่ง “ชื่อพักรบเหรอ เราชื่อพยุงนะ” พยุงบอก เวฬาดูออกว่าเพื่อนของตนทีท่าทีว่าชอบพักรบ พยุงเองดูออกว่าพักรบเป็นอะไร ถึงเขาไม่ได้ตุ้งติ้งแต่เขาก็ไม่ได้แมนมาก แล้วยังน่ารักอีกด้วย เวฬาจึงรู้สึกหวงปลากรอบของเขาขึ้นมาตงิดๆ “เออ! กูรู้ แต่เราสนิทกัน เราตั้งฉายาให้กันแล้ว มึงอะไม่รู้อะไร” เขาบอกแล้วตบหัวเพื่อนคืนไปเบาๆ ชายหนุ่มยัดตัวยืนขึ้น เอื้อมมือไปแตะหัวพักรบที่นั่งนิ่งอยู่ตรงหน้า พักรบใจเต้นแรงไม่ปัดมือออก รู้สึกดีตั้งแต่เวฬาพูดกับพยุงเหมือนหึงเขาแล้ว แต่ก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองเพราะรู้ว่าเวฬาสนใจดาริกา แต่มันก็อดไม่ได้ “ปลากรอบ” เวฬายีหัวพักรบเล่น ดาริกามองพักรบ มั่นใจแล้วว่าเพื่อนชอบเวฬาแต่เหมือนมีอะไรที่ทำให้ไม่อยากเปิดเผย “นี่เวฬา เลิกเล่นหัวรบได้แล้ว รบไม่ชอบให้ใครมาจับหัวเล่น” ดาริกาบอก ตีมือเวฬาที่อยู่บนหัวพักรบ “หึงเหรอจ๊ะ” พยุงแซวดาริกา “ช่างเหอะดา เรียนเหอะ” พักรบบอกดาริกาที่กำลังจะหันไปด่าพยุง ในจังหวะที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้องพอดี เวฬามองหลังดาริกาและพักรบที่นั่งเรียนตรงหน้า สองคนด้านหน้าตรงนี้เขาจะหวงเอาไว้ก่อน ดาริกาเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขาใจเต้น ส่วนพักรบเวลาได้หยอกให้เขาหน้าบึ้ง มันรู้สึกดีเหมือนกัน และรู้สึกหวงไม่อยากให้เขายุ่งกับคนอื่น รู้สึกอยากปกป้อง หลังเลิกเรียนเวฬาก็รีบเดินมาดักหน้ากลุ่มของคณะสัตวแพทย์เอาไว้ เพื่อนสาวๆ ในกลุ่มต่างบิดตัวเขินอายในความหล่อของเวฬาและกลุ่มเพื่อนวิศวะฯ สุดเท่ของเขา รวมถึงพยุงที่ออกตัวว่าสนใจในเพศเดียวกันก็ยังไม่อาจทำให้สาวๆ พวกนั้นละสายตาได้ “ดา วันนี้เลิกบ่ายสามจะพาป๋องแป๋งไปหาคลินิกนะ” เวฬาบอก ป๋องแป๋งคือสุนัขของเขาที่กำลังป่วยอยู่ “อืม เอาไปเลย แต่ฉันไม่อยู่นะ เลิกค่ำ” ดาริกาบอกเขา “อืม ได้ๆ แล้วเจอกันนะสาวๆ เจอกันนะปลากรอบ” เวฬาบอก โบกมือให้สาวๆ ในกลุ่ม รวมทั้งพักรบที่หน้างออยู่ขยับปากบ่นเบาๆ แต่เวฬาพอจะอ่านปากได้ “ปลากรอบพ่องสิ!” *************************** ตอนพักเที่ยงนาฬิกานั่งทานข้าวกับกลุ่มเพื่อนที่โรงอาหารคณะสังคมศาสตร์ เพราะมีเรียนวิชารวมที่ตึกคณะนี้ และเจอกับโทมัสกับพิพัฒน์ที่นั่งทานข้าวกับกลุ่มเพื่อนอีกสองคนอยู่อีกสองโต๊ะถัดไป ดาริกายิ้มให้ทั้งคู่เล็กน้อย ก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนในกลุ่มต่อ สักพักก็มีนักศึกษาสาวที่น่าจะไม่ใช่ปีหนึ่งเข้าไปทักกลุ่มนักศึกษาปีสามวิศวะฯ ที่นั่งอยู่ แล้วขอนั่งด้วย เพื่อนๆ ในกลุ่มวิศวะฯ ของทั้งสองหนุ่มฮอตขยับให้นั่งด้วย โดยพวกเขาขยับไปชิดๆ กับหนุ่มหล่อทั้งสอง ให้สาวคนนั้นนั่งข้างพวกเขาแทน เหมือนการ์ดปกป้องดาราอย่างไงอย่างนั้นเลย “เว่อร์ไปปะวะ” นาฬิกาบ่นออกมา เพื่อนๆ ในกลุ่มหันมองไปตามจุดที่นาฬิกามอง “ว้าย!! นั่นเดือนคณะวิศวะฯ ปีสามกับเพื่อนไฮโซสุดหล่อนี่แก” ปภัส เพื่อนในกลุ่มของนาฬิกากล่าวขึ้น “แกรู้จักเหรอนา” มีนาถามขึ้น “พวกลุงรหัสของน้องชายอะ” นาฬิกาบอก ตอนนี้สองหนุ่มกำลังมองมาที่เธอ “ว่าแต่ใครเป็นเดือนคณะ อะไร ฉันไม่รู้จัก” นาฬิกาบอก เพื่อนๆ ถึงกับส่ายหน้า “แกก็มัวแต่เป็นหนอนหนังสือ หัดเล่นโซเชียลมั้ง ไม่ใช่ใช้แต่ไลน์ไว้คุยเรื่องเรียน” ปภัสบ่นให้เพื่อนสาว “พิพัฒน์คนที่หน้าไทยๆ อะ เดือนคณะ ส่วนหนุ่มลูกครึ่งรูปหล่อคนนั้น ชื่อโทมัส เป็นไฮโซ รวยโคตรๆ อะแก” มีนาพูด “อ่อ มิน่าล่ะ สาวๆ เข้าหาเยอะจนต้องระแวงไปหมด” นาฬิกาบ่นเบาๆ รู้แล้วว่าที่พวกเขาปฏิเสธคนเข้าหาก็เพราะอย่างนี้นี่เอง สองคนนั้นมองมาที่เธอแล้วยิ้ม นาฬิกาจึงยิ้มตอบกลับไปตามมารยาท สักพักกลุ่มหนุ่มๆ วิศวะฯ ปีสามก็ทานข้าวเสร็จแล้วลุกขึ้น หญิงสาวคนนั้นลุกตามแล้วแกล้งสะดุดไปกอดโทมัส นาฬิกาเห็นแล้วรู้สึกตงิดๆ และใจหายวาบเมื่อเธอแกล้งผละออกจากโทมัสแล้วยกมือเกาะแขนเขาเพื่อขอโทษ ถึงโทมัสจะแกะมือเธอออกก็เถอะ แต่มันก็ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี พิพัฒน์เดินไปพูดอะไรสักอย่างกับเธอคนนั้น แต่ไม่ต้องอ่านปากให้เสียเวลา เพราะเสียบงของเขานั้นพูดออกมาอย่างชัดเจน “เป็นผู้หญิงแค่อยู่เฉยๆ ไม่ต้องพยายาม ถ้ามันใช่ ผู้ชายจะเดินไปหาเอง” พิพัฒน์ปากร้ายมากกว่าที่คิด เขาเดินกอดคอโทมัสออกไปแล้วเพื่อนในกลุ่มก็เดินรั้งท้ายตามไปด้วย ‘คนหนึ่งก็สุขุม มาดนิ่ง คนหนึ่งก็แบดๆ โอ๊ย!! นาฬิกา ขอให้เนื้อคู่เป็นหนึ่งในสองคนนี้ด้วยเถอะ’ นาฬิกามองตามหนุ่มหล่อสองคนนั้นออกไป ใจสั่นรัวๆ *************************** เปิดเทอมมาได้เกือบเดือนแล้ว นาฬิกาก็เจอโทมัสกับพิพัฒน์บ้าง แต่ก็ไม่ค่อยได้เข้าไปคุย เพราะไม่รู้จะเข้าหาโดยวิธีไหนดี เพราะพิพัฒน์เคยบอกผู้หญิงคนนั้นไว้ว่า ‘เป็นผู้หญิงให้อยู่เฉยๆ ถ้าใช่จะเป็นฝ่ายเข้าหาเอง’ นาฬิกาจึงต้องรักษาระยะห่างไว้ ในขณะที่สองหนุ่มต่างก็เริ่มรู้สึกว่านาฬิกาเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจ ไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่เข้าหาพวกเขาเลย ส่วนเวฬาหลังจากเอาเจ้าป๋องแป๋งไปรักษาที่คลินิกของดาริกา เขาอยากรู้ว่าเขาชอบเธอจริงๆหรือว่าแค่ประทับใจในหน้าตาที่น่ารักของเธอเท่านั้น เขาไปดักรอดาริกาที่ตึกคณะสัตวแพทย์ เพื่อชวนไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน และซื้อขนมมาฝากเธอ แต่ก็ไม่ลืมซื้อฝากพักรบด้วย เพราะอย่างน้อยเขาก็เป็นหนึ่งในคนที่เขาใจเต้นด้วย ดาริกาและพักรบเดินลงมาแค่สองคน เหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก “ดา” เวฬาเรียกเธอไว้ หนุ่มวิศวะฯ เด่นมากเมื่อมาอยู่ที่คณะสัตวแพทย์ ไม่รู้เป็นเพราะเสื้อช็อปของเขาหรือว่าความหล่อกันแน่ “ฉันจะมาชวนไปทานข้าวเที่ยง” เวฬาบอก ดาริการู้ว่าเขาอยากผูกมิตร แต่เธอก็ไม่ได้ชอบเขาขนาดนั้น อีกทั้งก็รู้ว่าเพื่อนรักกำลังมีใจให้เขาอยู่ “เราคนเดียวเหรอ” เธอถามโดยมีพักรบยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ “ชวนปลากรอบด้วย” เขามองพักรบแล้วส่งยิ้มให้ พักรบใจเต้นรัวแต่ก็ฝืนหันไปทางอื่นแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ดาริการู้ว่าเพื่อนคงเขินเวฬา นับวันความรู้สึกต่อเวฬายิ่งชัดเจนขึ้น เธอไม่อยากให้พักรบเสียใจ “พอดีฉันกับรบเรามีธุระคงไปด้วยไม่ได้หรอก เอาไว้โอกาสหน้านะ” ดาริกาปฏิเสธ “โอเค ได้” เวฬาบอกยิ้มๆ “เราซื้อขนมเค้กมาฝาก เจ้านี้อร่อยมากนะ” เวฬาบอกแล้วยื่นถุงขนมเค้กให้ดาริกา ในนั้นมีขนมเค้กอยู่หนึ่งชิ้น พักรบมองแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ แต่เขาก็รู้ว่าไม่ควรคาดหวังอะไรอยู่แล้ว “ชิ้นเดียวเหรอ” ดาริกาถาม “อือ พอดีเค้กเหลือชิ้นเดียว” เวฬาบอก ตอนนั้นเขาตั้งใจจะซื้อฝากพักรบด้วย แต่มันเหลือเค้กชิ้นเดียวจริงๆ “อะนี่ ปลากรอบ ผู้ชายกินเค้กไม่เหมาะ ฉันเลยซื้อขนมปังไส้แฮมชีส มาฝากนายแทน” เวฬายื่นขนมอีกถึงให้พักรบ “ให้ฉัน?” พักรบถามด้วยความไม่แน่ใจ เอานิ้วชี้หน้าตัวเอง เวฬาพยักหน้า “เออ ขอบใจนะ” พักรบ ยื่นมือไปรับขนมจากเวฬา ดาริกามองเพื่อนที่ตอนนี้ในใจสับสนเหมือนจะดีใจแต่ก็ยังกั๊กๆ ไม่ให้หลงรักผู้ชายตรงหน้า “งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะ” ดาริกาบอกแล้วดึงมือพักรบเดินไปด้วยกัน “รีบอะไรนักหนา” พักรบถามดาริกาทันทีที่ขึ้นรถ “รบ ฉันเป็นเพื่อนแกมากี่ปีแล้วว่ะ” “ตั้งแต่ ม.4 จนตอนนี้ก็สามปีกว่าแล้วมั้ง แกถามทำไมวะ” “แกรู้ใช่ไหมว่าฉันรู้ใจแกทุกอย่าง” “เข้าเรื่องเลยดา ไม่ต้องอ้อมค้อม” พักรบบอกเพื่อนสาว “ฉันรู้ว่าแกชอบเวฬา แต่ฉันอยากให้แกเผื่อใจเอาไว้บ้าง เพราะตอนนี้เขาเหมือนจะอยากผูกมิตรกับเราทั้งคู่ หยอดเราคนละนิดคนละหน่อย ฉันไม่อยากให้แกกับฉันทะเลาะกันเพราะผู้ชายคนเดียว” “แกหมายถึงจะให้ฉันถอยให้แกใช่ไหมดา ฉันโอเคนะ ฉันแค่คิดว่าเขาตรงสเปกเฉยๆ ฉัน...” พักรบพยายามจะปฏิเสธ เพราะไม่อยากเสียเพื่อนรักไป ยอมเป็นฝ่ายถอยให้เธอสบายใจ “ฉันไม่ได้ให้แกถอยนะรบ คือตอนนี้เรายังไม่รู้ว่านายเวฬานั่นเป้าหมายคือฉันหรือแก หรือมีใครที่เขาทำดีด้วยแบบนี้อีก ที่ฉันพูดมาทั้งหมดแต่อยากจะบอกแกว่า...อย่าถลำหัวใจไปรักเขาจนตัวเองต้องเจ็บ อย่าพึ่งไปหวั่นไหวกับคำพูดและการกระทำของผู้ชายที่ไม่ชัดเจน เผื่อใจไว้บ้าง ฉันไม่อยากเห็นแกเจ็บ เข้าใจไหมรบ” ดาริกาบอกด้วยความจริงใจ “อืม ฉันเข้าใจ” พักรบรับคำด้วยความจริงใจเช่นกัน ***************************

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more