ใครกันแน่คู่แท้ของฉัน

หญิงสาวแสนสวยที่ครั้งหนึ่งเกือบได้เป็นดาวของคณะเภสัชศาสตร์เมื่อสองปีที่แล้ว เธอกำลังพาน้องชายไปส่งที่ตึกเรียนของคณะวิศวกรรมศาสตร์เพื่อให้ทันเข้าเรียนในวันแรก แล้วเดินชนเข้ากับใครสักคนขณะที่หันไปบ่นน้องชายที่นอนตื่นสายทำให้ตารางเวลาที่เธอเตรียมเอาไว้ตอนนี้มันพังไปหมด “ขอโทษค่ะ” เธอรีบบอกเขา “มุกเดิมๆ” เขาพูดขึ้นมา คิดว่าเป็นมุกเดิมของพวกสาวๆ ที่หาทางเข้าหาเขา นาฬิกาอยากโต้เถียงเขาไป แต่ไม่อยากอารมณ์เสียตั้งแต่เช้า เลยปล่อยผ่าน ในขณะที่เวฬาพยุงพี่สาวลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้ผู้ชายที่มองพี่สาวด้วยสีหน้าเฉยชาอยู่ “ผมขอโทษแทนพี่สาวผมด้วยนะพี่โทมัส คือพี่สาวผมรีบเลยไม่ได้ดูทาง” “พี่สาวนายเองหรอกเหรอเว” โทมัส เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนพูดขึ้นมาเสียงเรียบ หันไปดูนาฬิกาที่ตอนนี้หน้าบึ้งบอกบุญไม่รับอยู่ “งั้นผมขอโทษนะที่เข้าใจผิด คิดว่าคุณเหมือนผู้หญิงคนอื่น” เขาพูดเสียงเรียบ ‘โคตรหยิ่ง’ นาฬิกาคิดในใจ “พี่นา นี่พี่โทมัส ลุงรหัสของผม อยู่ปีสาม” เวฬาบอกพี่สาว “อืม ยินดีที่ได้รู้จัก ฝากน้องชายฉันด้วยนะ เว! พี่ไปนะ ตั้งใจเรียนล่ะ” นาฬิกาพูดกับชายหนุ่มทั้งสองตรงหน้า ก่อนจะหันเดินกลับไปชนกับชายหนุ่มอีกคนจนเธอเกือบล้มแต่เวฬารับพี่สาวไว้ทัน ‘วันซวยอะไรของฉันเนี่ย’ นาฬิกาคิดในใจ “ขอโทษแทนพี่สาวผมด้วยนะพี่พิพัฒน์” เวฬากล่าว “ไม่เป็นไรเว คุณเจ็บตรงไหนไหมครับ” พิพัฒน์พูดกับเวฬา แล้วหันไปถามนาฬิกา เขาทำสีหน้าเรียบเฉยพอๆ กับโทมัส “ไม่ค่ะ ขอบคุณ” นาฬิกาบอกแล้วเดินออกจากตรงนั้นเพื่อกลับคณะของตนเอง “เว วันนี้อย่าลืมเข้ากิจกรรมรับน้องของมหา’ลัยนะ” โทมัสบอกหลานรหัส “ครับพี่” เวฬารับปาก ในใจไม่อยากไปเลยสักนิด “ต้องไปนะเว บอกเพื่อนๆ ด้วย” โทมัสย้ำอีกครั้งเหมือนจะรู้ว่าเวฬาไม่อยากไป เวฬายิ้มเจื่อนๆ ที่โทมัสรู้ทันเขา *************************** หลังเลิกเรียนวิชาสุดท้ายในช่วงบ่าย เวฬาและเพื่อนๆ รวมตัวกันเพื่อไปร่วมกิจกรรมรับน้องของมหาวิทยาลัยเป็นวันสุดท้าย การรับน้องที่คณะเสร็จไปแล้ว แต่ก็ต้องมาร่วมกิจกรรมของมหาวิทยาลัยต่อ ‘ที่อื่นเขามีแต่รับน้องของมหา’ลัยเสร็จ ก็รับน้องที่คณะต่อ แต่ที่นี่ทำกลับกันซะงั้น’ เวฬาบ่นในใจ เวฬาสะดุดตากับสาวน้อยคนหนึ่ง เขาเพ่งสายตามองอ่านป้ายชื่อเธอที่ห้อยไว้ คณะนี้เขียนป้ายชื่อเป็นภาษาอังกฤษ ‘Darika อ่านว่าดริกา ดาริกา อะไรแบบนี้มั้ง’ ใบหน้าสวยหวานนั้น ทำให้ใจเขาเต้นแรงขึ้นมาเล็กน้อย เธอหันไปคุยกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ ยิ้มอย่างสดใส จนเวฬาอยากรู้ว่าเธอกับเพื่อนผู้ชายคนนั้นคุยอะไรกัน เวฬาอ่านป้ายชื่อของอีกคน ‘Pakrob’ เขายิ้มออกมาอดขำไม่ได้ ‘แม่ง! คนอะไรวะชื่อปลากรอบ หรือชื่อประกอบว่ะ’ เขานึกขำ แต่ใจกลับเต้นแรงเมื่อเห็นรอยยิ้มของปลากรอบที่ว่านั้น แล้วรีบสลัดความคิดที่ว่าเขาอาจชอบทั้งคู่ทิ้งไป หลังจากรับน้องเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ นักศึกษาปีหนึ่งส่วนใหญ่อยู่หอใน บางส่วนก็อยู่หอนอกหรือบ้านของตัวเองที่อยู่ในพื้นที่ใกล้ๆ เวฬามองตามดาริกาที่ยืนคุยกับคนที่น่าจะชื่อว่าปลากรอบ เขาตัดสินใจให้อีกฝ่ายใช้ชื่อนั้น  เด็กหนุ่มเดินออกไปรอนาฬิกาที่จุดนัดพบที่ตกลงกันไว้ เขามองไปเห็นแมวที่โดนสุนัขตัวหนึ่งวิ่งไล่เข้าไปในพุ่มไม้ จึงถือไม้ขู่ไล่สุนัขออกไป “อย่ารังแกสัตว์นะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น เวฬาหันไปมอง มันคือเสียงของคนที่เขาเพิ่งตั้งชื่อให้เมื่อสักครู่ “ฉันไม่ได้รังแกสัตว์สักหน่อย” เวฬาบอกเสียงแข็ง “ก็เห็นอยู่ว่านายถือไม้จะตีมัน” ดาริกาบอก แล้วจ้องตาเขาสักพักก็อ่อนลงเมื่อเห็นว่ามีแมวบาดเจ็บซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ จึงรู้ว่าเขาแค่กำลังปกป้องมันจากเจ้าสุนัขเท่านั้น “ฉันจะช่วยแมวที่โดนหมาไล่ต่างหากล่ะ” เวฬาบอกแล้วเดินไปอุ้มแมวที่นอนบาดเจ็บอยู่ในพุ่มไม้ขึ้นมาไว้แนบอก “ไงสาวน้อย เจ็บตรงไหนบ้าง” เวฬาถามแมวเสียงนุ่ม ทั้งสองคนตรงหน้าถึงกับยืนนิ่ง คนที่โดนเรียกว่าปลากรอบมองภาพอ่อนโยนนั้น ใจเต้นตึกตัก คนตรงหน้าเขาดูอ่อนโยนมากๆ “เอ่อ ฉันขอโทษที่เข้าใจนายผิด” “ไม่เป็นไรหรอกปลากรอบ คนเราทุกวันนี้มันชอบตัดสินคนอื่นจากสิ่งที่เห็นอยู่แล้ว” เวฬาแดกดันอีกฝ่าย “ปลากรอบบ้านนายสิ ฉันชื่อพักรบ” พักรบบอกแล้วทำหน้าไม่พอใจ เมื่อตอนกลางวันก็มีคนเรียกเขาว่าประกอบก็ว่าหนักแล้ว มาเจอคนตรงหน้าเรียกปลากรอบนี่ยิ่งหนักไปใหญ่ เพราะป้ายชื่อนี่แท้ๆ “อ้าวเหรอ! โทษทีว่ะ” เวฬาพูดแล้วหันไปสนใจแมวต่อ เขาอุ้มแมวเดินไปนั่งที่ม้าหินอ่อนใกล้ๆ แล้วสำรวจดูว่ามันบาดเจ็บที่ไหนอีกรึเปล่า “ฉันชื่อดาริกา เพื่อนฉันชื่อพักรบ เราสองคนเรียนสัตวแพทย์” ดาริกาแนะนำตนเอง “เพิ่งเข้าเรียน รักษามันได้แล้วเหรอ” เวฬาถามกวนเธอ เมื่อเธอทำท่าจะเข้ามาดูแลเจ้าแมวที่กำลังบาดเจ็บ “บ้านฉันเปิดคลินิกรักษาสัตว์ ขอฉันดูหน่อย” ดาริกา รู้สึกไม่พอใจกับคำพูดของเพื่อนต่างคณะตรงหน้า เธอสำรวจดูแมวที่วางบนโต๊ะด้วยท่าทางจริงจัง “ภายนอกไม่มีบาดแผลอะไร มันคงแค่ตกใจกลัว” เธอบอกเขา “ไม่เป็นไรนะเหมียวน้อย” พักรบก้มลงลูบหัวแมวเพื่อปลอบขวัญ สักพักแมวน้อยก็กระโดดลงจากโต๊ะแล้ววิ่งออกไป “ชื่อนายออกเสียงว่าเวลาใช่ไหม” พักรบถามเพื่อผูกมิตร “ตามนั้นแหละปลากรอบ” เวฬาบอก พักรบจึงทำหน้าไม่พอใจ “กลับเหอะรบ” ดาริกาชวนพักรบกลับ “เดี๋ยวสิ บ้านเธอเปิดคลินิกรักษาสัตว์ใช่ไหม พอดีหมาที่บ้านป่วย ขอเบอร์ติดต่อไว้หน่อยสิ” เวฬายิ้ม เขาถูกใจดาริกา ถึงยังไม่มั่นใจว่าชอบเธอหรือไม่ แต่ผูกมิตรไว้ก็คงดี ดาริกาจึงหยิบนามบัตรของคลินิกออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เขา “นี่นามบัตร” ดาริกาบอก “รักษาหมาที่บ้านเสร็จ นายรักษาหมาที่ปากต่อด้วยก็ได้นะ” พักรบบอกแล้วจูงมือดาริกาออกไปแทบจะทันที “เจอกันแน่ ไอ้ปลากรอบ ฝากไว้ก่อนเถอะ” เวฬาร้องขู่ตามหลัง อย่างน้อยพักรบก็เป็นเพื่อนดาริกา เขาคงไม่ทำอะไรพักรบจริงๆ หรอก *************************** พักรบเดินมาถึงรถของดาริกา เขายืนพิงรถทำหน้าบึ้ง “รบอย่าหงุดหงิดสิ” “เซ็งอะดา” พักรบพูด “เขาหยอกเล่นแหละ” ดาริกาบอก “ปลากรอบบ้านมันสิ” พักรบบ่น แต่ในใจก็รู้สึกใจเต้น เป็นครั้งแรกที่โดนผู้ชายแมนๆ หล่อๆ มาพูดหยอกแบบนี้ “แต่หล่อๆ รักสัตว์แบบนี้สเปกแกนิ” ดาริกาแซวเพื่อน ถึงลึกๆ จะแอบคิดว่าเวฬาน่าสนใจก็เถอะ “สเปกน่ะใช่ แต่ไม่ชอบเพราะปากหมานี่แหละ อีกอย่างเขาเหมือนจะชอบแกนะดา” พักรบบอก ถึงจะตรงสเปกแต่ถ้าพูดไม่เข้าหู ก็คงปลื้มไม่ลง “ไม่หรอก เขาคงแค่อยากผูกมิตรกันฉัน แต่แกระวังก็แล้วกัน ไม่ชอบก็ยิ่งจะเจอ” ดาริกาบอกเพื่อนสนิท คิดว่าคงได้เจอกันอีกแน่ๆ “งั้นแกขับรถกลับบ้านดีๆ นะ” พักรบบอกดาริกา เธอพักที่บ้าน ส่วนเขาพักอยู่หอใน เดินไปอีกนิดก็ถึง “เออ เจอกันพรุ่งนี้” ดาริกาบอกแล้วขับรถออกไป พักรบเดินกลับหอพักไปตามทางเรื่อยๆ เจอแมวตัวเดิมติดอยู่บนต้นไม้ เขาจึงพยายามจะช่วยมันลงมา แต่พยายามอยู่นานก็เอื้อมไม่ถึงสักที จะปีนก็ไม่ได้เพราะลำต้นมันเล็กมาก คงรับน้ำหนักเขาไม่ไหว “นี่ก็จะทุ่มหนึ่งแล้วนะเหมียวน้อย ลงมาเถอะ ฉันเหนื่อยแล้วนะ” พักรบบ่น “ทำอะไรอยู่ปลากรอบ” พักรบไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นเวฬา เพราะคนที่เรียกเขาว่าปลากรอบ คงไม่มีใครอีกแล้ว “เหมียวมันติดบนต้นไม้ นายตัวสูง มาช่วยมันลงหน่อยสิ” พักรบบอก เวฬาเดินไปยืนข้างๆ พักรบ แล้วเขย่งเอื้อมมือไปอุ้มแมวลงมาวางที่พื้น “เกิดมาเตี้ย กะลำบากหน่อยนะปลากรอบ” “ฉันสูง170 ไม่ได้เตี้ยสักหน่อย อีกอย่างฉันไม่ได้ชื่อปลากรอบ” พักรบเถียง รู้สึกหงุดหงิดหนักกว่าเดิม เวฬามองพักรบเห็นอะไรบางอย่างขยับอยู่ตรงหัวของเขา เป็นแมงมุมตัวน้อยกำลังขยับมุดเข้าไปในผมของเขา เวฬายื่นมือจะปัดออกให้ “จะทำอะไรวะ” พักรบถอยหลังไป ทำสีหน้าตกใจ นึกว่าเวฬาจะตบหัว “ฉันจะปัดแมงมุมออกให้ งั้นก็ปัดออกเองก็แล้วกัน” เวฬาบอก แล้วหันหลังกำลังจะเดินไป “เดี๋ยว!!! มาปัดแมงมุมออกให้ฉันก่อน” พักรบร้องบอก “ปัดออกเองสิวะ” เวฬาบอกแล้วเดินหน้าต่อไป “เวฬา ช่วยมาปัดออกให้ฉันที” พักรบตะโกนเสียงสั่น นักศึกษาที่เดินอยู่บริเวณนั้นเริ่มหันมาสนใจ เวฬาหันกลับไป พบว่าพักรบยืนนิ่ง หน้าซีด ตัวสั่น ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “เฮ้ย!!! ปลากรอบ” “เอามันออกไปที” พักรบพูดเสียงสั่น แมงมุมไต่ลงมาที่ปลายผมด้านหน้า ห้อยตัวลงมาอยู่ตรงระดับสายตา พักรบหลับตาปี๋ เวฬาปัดแมงมุมออกไปให้เขา “นี่นายกลัวแมงมุมเหรอ” เวฬาถาม อยากขำแต่เห็นท่าทางของพักรบแล้วขำไม่ออก “ขอบใจ” พักรบบอกแล้ว รีบเดินหนีออกไป รู้สึกอายที่ต้องเรียกให้เวฬามาช่วย เรียนสัตวแพทย์แล้วดันกลัวแมงมุมตัวเล็กๆ อีก นาฬิกาขับรถมาจอดเทียบริมฟุตบาท เห็นเวฬายืนมองพักรบที่กำลังเดินจากไปอยู่ เขาเห็นรถพี่สาวก็รีบขึ้นมานั่งข้างๆ “มาช้า” เวฬาบ่นพี่สาว “พี่ไปรอที่จุดนัดพบแล้ว เวนั่นแหละไปไหนมา” “พี่ไม่มาสักทีผมเลยเดินออกมาซื้อน้ำ” “โทรศัพท์น่ะมีไหม” นาฬิกาถาม “แบตหมดพอดีครับ อย่าบ่นเลย เดี๋ยวแก่” เขาหยอกล้อพี่สาว ทำให้นาฬิกาทำหน้าบึ้งแล้วตีแขนน้องชายเบาๆ ***************************