ตอนที่ 2
1124 คำ
นัยน์ตาคมกริบสีสนิมของไทโรน คาร์ตันหนึ่งในมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของโลกหรี่แคบเล็กลงด้วยความประหลาดใจ เมื่อหนึ่งในข่าวพาดหัวใหญ่ของหนังสือพิมพ์แนวหน้าของอเมริกาซึ่งเชื่อมั่นในความเป็นจริงได้ถึง 90% รายงานว่า...
‘นิโคล และโทมัส บราวน์ ประกาศตัดขาดความสัมพันธ์ทุกกรณีกับ นางสาวพุดแก้ว รัตนเศรณี ผู้เป็นลูกติดของอดีตสามีคนที่สามของนางนิโคล บราวน์ สืบเนื่องจากโทมัส บราวน์จับได้ว่านางสาวพุดแก้ว รัตนเศรณีแอบนำข้อมูลซึ่งเป็นความลับสุดยอดของยูไนเต็ด บราวน์ไปขายให้กับบริษัทคู่แข่ง เพื่อนำเงินไปเที่ยวเตร่ ดังนั้นตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป นางสาวพุดแก้ว รัตนเศรณีไม่ใช่คนของตระกูลบราวน์อีกต่อไป ขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน’
คิ้วเข้มที่พาดผ่านดวงตาคมกริบไม่ผิดจากพญาเหยี่ยวเลิกสูง สมองผุดภาพใบหน้าหวานละมุนของพุดแก้วขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“นางฟ้า...”
ไทโรนเผลอตัวพึมพำออกมา ก่อนจะรีบสะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อขับไล่ความลุ่มหลงน่าละอายนั้นออกไปจากสมอง
ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจ หล่อนดูไร้เดียงสา แววตาหวานๆ คู่นั้นดูตื่นกลัวตลอดเวลา แต่มันก็แค่การเสแสร้ง การแสดงเพื่อดึงดูดราชสีห์หนุ่มเช่นเขาเท่านั้น หล่อนเป็นนางมารร้าย ผู้หญิงที่เป็นหายนะสำหรับผู้ชายทรงอำนาจเช่นเขา
“ฉันไม่มีวันหลงกลพวกเธอหรอก”
ว่าแล้วไทโรนก็โยนหนังสือพิมพ์ลงกับโต๊ะทำงานไม้ตรงหน้า และพูดกับคนสนิทสองคนที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ห่างออกไปที่ฝั่งประตู
“นายคิดว่าข่าวในหนังสือพิมพ์นี่ เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า แดนนี่”
บอดี้การ์ดร่างสูงในชุดสูทสีดำทะมึน ก้าวเดินมาหยุดตรงหน้าผู้เป็นนาย พลางหยิบหนังสือพิมพ์ที่ถูกโยนเอาไว้ขึ้นไปอ่าน ก่อนจะรีบตอบ
“ธุรกิจค้าอาวุธเป็นธุรกิจที่มีการแข่งขันกันสูงมาก ผมว่า...”
แดนนี่หยุดพูดนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นสายตาสีสนิมจ้องมองมาอย่างต้องการคำตอบ
“ผู้หญิงคนนี้อาจจะทรยศจริงๆ ก็ได้ครับ ไม่อย่างนั้นโทมัส บราวน์คงไม่กล้านำเรื่องฉาวโฉ่แบบนี้ออกมาป่าวประกาศแน่”
ไทโรนแค่นยิ้ม ภาพพุดแก้วที่เคยเสมือนนางฟ้าในสมองค่อยๆ ถูกแทรกด้วยภาพของนางมารร้ายน่าสะอิดสะเอียน
“แล้วนายล่ะ เฮ็นรี่”
แดนนี่ส่งหนังสือพิมพ์ให้กับเพื่อนร่วมงานที่รูปร่างใหญ่โตบึกบึนไม่แพ้กัน เฮ็นรี่ก้มอ่านไม่กี่วินาทีก็เงยหน้าขึ้นมาตอบ
“ผมก็คิดเหมือนกับแดนนี่ครับ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เชื้อสายของตระกูลบราวน์ ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เธอจะทรยศครับ”
“แต่ฉันกลับไม่คิดเหมือนพวกนายนะ แดนนี่ เฮ็นรี่”
ดวงตาคมกริบสีสนิมมืดลึกอ่านไม่ออก รอยยิ้มหยันแต้มที่สองมุมปากสวยจัด
แดนนี่กับเฮ็นรี่มองสบตากัน ก่อนที่เฮ็นรี่จะเป็นคนเอ่ยถามออกไป
“ทำไม... คุณไทถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ”
คนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้ลุกขึ้นยืน และเดินอ้อมโต๊ะออกมา แดนนี่กับเฮ็นรี่ที่เรียกว่าตัวใหญ่ยักษ์แล้วแต่ไทโรนกลับดูสูงและบึกบึนกว่า
“ก็เพราะว่าวงการค้าอาวุธมันเต็มไปด้วยการแข่งขัน ดังนั้นสิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็นความจริงก็ได้”
“คุณไทคิดว่านี่เป็นแผนของพวกตระกูลบราวน์หรือครับ”
ไหล่กว้างแสนบึกบึนของหนุ่มหล่อนามว่าไทโรน คาร์ตันไหวน้อยๆ ก่อนจะก้าวเดินด้วยความสง่างามตรงไปที่ประตูห้องทำงาน
“อีกสิบนาทีประชุมลับของเจนเนรัล คาร์ตันจะเริ่มขึ้น พวกนายไปสมทบกับคนของเรา ยืนเฝ้าที่หน้าห้องประชุม แม้แต่มดสักตัวก็ห้ามไม่ให้เล็ดลอดเข้าไป เข้าใจใช่ไหม แดนนี่ เฮ็นรี่”
“รับทราบครับ คุณไท”
แดนนี่และเฮ็นรี่น้อมรับคำสั่งพร้อมเพรียงกัน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะรีบก้าวยาวๆ ไปดันประตูไม้แกะสลักให้เปิดกว้างออก และไทโรนก็ก้าวเดินออกไปด้วยท่าทางสง่างามเช่นเคย สองบอดี้การ์ดมองตามร่างของผู้เป็นนายไปด้วยความชื่นชม
‘ไนต์ คาร์ตัน’
ดวงตากลมโตหวานอมเศร้าจับจ้องไปที่ป้ายชื่อที่ทำจากทองคำแท้เบื้องหน้าด้วยความรู้สึกอัปยศอดสูยิ่งนัก หยาดน้ำตาที่เอ่อล้นคลอเบ้าตลอดเวลายามนี้ไหลทะลักลงมาเปื้อนแก้มนวลไม่ขาดสาย กลีบปากสีกุหลาบสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นขมขื่นมากมายในหัวอก
ในชีวิตของผู้หญิงที่ชื่อพุดแก้ว รัตนเศรณี ไม่สามารถเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองได้เลย ทุกคนลิขิตให้หล่อนหมด แม้แต่เวลาที่เหลือสำหรับการมีลมหายใจ มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งจนแห้ง แต่ความเสียใจในอกกลับไม่เคยแห้งเหือดลงเลย ถ้อยคำข่มขู่จากนิโคลและโทมัส บราวน์ยังคงดังกึกก้องอยู่ภายในหู มันดังซ้ำๆ อยู่ตลอดเวลาจนหล่อนแทบเป็นบ้าเพราะมัน
‘แกต้องทำทุกอย่างให้ไทโรน คาร์ตันมันหลงแก จากนั้นก็ขโมยสิ่งนั้นมาให้ฉัน เข้าใจไหม นังพุด’
‘แต่ถ้าหากแกทำไม่สำเร็จ ฉันจะหยุดส่งเงินช่วยเหลือให้กับน้องสาวของแก และที่ร้ายไปกว่านั้นก็คือ... ฉันอาจจะจัดการอะไรบางอย่างกับน้องสาวของแก”
‘อย่า... อย่าทำอะไรช่อแก้วอย่า...”
นั่นคือคำวิงวอนขอความเมตตาของหล่อน แต่คนใจร้ายทั้งคู่กลับหัวเราะสะใจ
“ถ้าไม่อยากให้น้องสาวต้องลำบาก แกจะต้องเชื่อฟังพวกเรา และทำตามคำสั่งของพวกเรา จนกว่างานจะสำเร็จ”
“ช่อ... พี่จะไม่มีวันยอมให้ใครทำอะไรช่อได้”
แม้จะถูกแยกจากกันตั้งแต่ยังเล็กเพราะช่อแก้วไปอยู่กับแม่ ในขณะที่หล่อนถูกพ่อนำมาเลี้ยงดู แต่กระนั้นความผูกพันทางสายเลือดก็ยังคงเหนียวแน่น ยิ่งได้รู้ว่ามารดาตัดช่องน้อยแต่พอตัวทิ้งช่อแก้วไปมีสามีใหม่ หล่อนก็ยิ่งห่วงใยในสภาพจิตใจและความเป็นอยู่ของน้องสาวยิ่งนัก หากแต่ทำอะไรไม่ได้มากนอกจากส่งเงินเก็บที่พอมีกลับไปให้ช่อแก้วเท่านั้น
“พี่สัญญา... สักวันพี่จะกลับไปหาช่อให้ได้...”
“มายืนทำอะไรแถวนี้น้องสาว...”
- ผู้เขียน
