ตอนที่ 1
1225 คำ
“อย่าค่ะ คุณแม่...”
พุดแก้วยกมือไหว้ วิงวอนน้ำตาไหลพราก สองแก้มนวลเต็มไปด้วยรอยแดงช้ำซึ่งเกิดจากการทำร้ายของนิโคล บราวน์ แม่เลี้ยงของหล่อนนั้นเอง
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่ใช่แม่ของแก นังพุด!”
“โอ๊ย...”
เส้นผมยาวสีดำขลับถูกขยุ้มด้วยอุ้งมือของแม่มดร้ายที่อาศัยอยู่ในคราบของมนุษย์ นิโคลทั้งขยุ้มทั้งจิกทึ้ง หล่อนต้องการทำทุกอย่างให้พุดแก้วเจ็บปวดที่สุด หล่อนเกลียดลูกเลี้ยงคนนี้ราวกับกิ้งกือไส้เดือน เมื่อก่อนตอนที่พ่อของมันยังอยู่หล่อนก็ยังออกฤทธิ์ออกเดชมากไม่ได้ แต่ยามนี้พ่อของมันตายไปแล้ว มันก็จะต้องตายคามือหล่อนไปด้วยอีกคน
“ค่ะ... พุดจะไม่ลืมอีกแล้วค่ะ คุณแม่... เอ่อ คุณป้า... ปล่อยผมพุดเถอะค่ะ พุดเจ็บ”
“มันยังไม่สาแก่ใจฉันเลยนังพุด แกทำงานพลาด แกทำในสิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้ ดังนั้นแกก็ต้องรับโทษ แกจะได้จำใส่กะโหลกหนาๆ เอาไว้ว่าอย่าริอ่านทำงานพลาดอีกยังไงล่ะ”
ความเหี้ยมโหดของนิโคลมากยิ่งกว่าความอำมหิตของแม่เลี้ยงใจร้ายในนิทานเสียอีก หญิงสาวกัดปาก ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก เสียงสาวใช้ที่ได้รับคำสั่งให้ไปหยิบเข็มขัดหนังเดินเข้ามาใกล้ทุกขณะ และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่แผ่นหลังของหล่อนจะต้องเต็มไปด้วยลวดลายของหยาดโลหิต
“อย่า... คุณป้า... อย่าทำพุด...”
“ฉันจะเฆี่ยนแกให้ตาย แกจะต้องตาย...”
สายเข็มขัดหนังกำลังจะฟาดลงบนแผ่นหลังบอบบางอยู่แล้ว หากเสียงของโทมัส บราวน์ไม่ดังขึ้น
“ผมขอเถอะครับคุณแม่ อย่าพึ่งทำโทษนังพุดเลย”
“พี่ทอม...”
แม้โทมัสจะไม่ต่างอะไรกับนิโคลเลยในสายตาของหล่อน แต่ยามนี้เขากลับเป็นเทพบุตรขี่ม้าขาวมาช่วยหล่อนเอาไว้
“มาห้ามแม่ทำไมกันทอม หรือว่าเกิดใจอ่อนกับนังเด็กกาฝากนี่แล้ว”
นิโคลโวยวาย ในขณะที่โทมัสส่ายหน้าปฏิเสธ
“ผมไม่เคยมองว่าคนผิวเหลืองคู่ควรจะมายืนบนโลกใบเดียวกับเราหรอกครับ”
“อ้าว... แล้วทำไมถึงห้ามแม่ล่ะ แม่จะเฆี่ยนมันให้ตายคามือ โทษฐานที่มันทำงานพลาด”
นิโคลทำท่าจะตวัดเข็มขัดหนังอีกรอบ แต่โทมัสคว้าเอาไว้
“ก็เพราะนังพุดยังมีประโยชน์อีกน่ะสิครับ”
“คนไร้ค่าอย่างมัน จะมีประโยชน์อะไรอีก นอกจากรกโลกน่ะ”
เสียงหัวเราะของโทมัสดังแผ่วเบาในลำคอเพียงเท่านั้น แต่ทำไมนะมันถึงชัดเจนในโสตประสาทของหล่อนเสียเหลือเกิน
“ร่างกายสวยๆ ของนังพุดยังไงครับแม่ ร่างกายที่ยังสาวยังสวย ยังไงซะก็ยังช่วยทำให้เราได้ก้าวขึ้นไปสู่จุดหมายที่ต้องการได้”
“แต่ไอ้ไทโรนมันจับได้แล้วไม่ใช่เหรอ แล้วไอ้นี่มันก็ฉลาดเป็นกรด มันไม่มีทางคว้านกต่อของเราเข้าไปในถ้ำของมันหรอก”
“แน่นอนครับ ผมรู้ดีว่าไทโรน คาร์ตันฉลาดมากแค่ไหน เพราะถ้ามันไม่ฉลาด ไม่เขี้ยวและไม่อำมหิต มันคงไม่สามารถครองอันดับหนึ่งของธุรกิจค้าอาวุธสงครามหรอกครับ และกองทัพก็คงไม่ไว้ใจป้อนแต่งานชิ้นใหญ่ๆ ให้กับมันแบบที่ผ่านมา”
“ดังนั้นเราจะต้องทำให้มันตกลงจากบัลลังก์ให้จงได้”
นัยน์ตาของนิโคลเต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม
“มันเป็นความฝันของแม่มาตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีก่อนแล้ว และแม่ก็หวังว่ายูไนเต็ด บราวน์ของเราจะสามารถโค่นเจนเนรัล คาร์ตันได้สำเร็จก่อนที่แม่จะตาย”
“ผมจะทำให้คุณแม่สมหวังครับ”
“ขอบใจมากทอม แม่รู้อยู่แล้วว่าทอมของแม่เป็นคนเก่งและฉลาด แม่เชื่อฝีมือของลูก”
นิโคลมองบุตรชายด้วยสายตาภาคภูมิใจ
โทมัสหรี่ตามองพุดแก้วด้วยความเลือดเย็น
“งั้นคุณแม่ก็ต้องเชื่อผม... อย่าทำร้ายนังพุดอีก”
“ทำไมล่ะทอม ลูกก็รู้นี่ว่าวันไหนแม่ไม่ได้ตบมัน ไม่ได้เห็นเลือดของมันแม่จะอารมณ์ไม่ดี”
ยิ่งได้ยินคำสนทนาของสองแม่ลูก พุดแก้วก็ยิ่งจมลงไปในขุมนรก หล่อนไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชีวิตของคนๆ หนึ่งจะทุกข์ทรมานได้ถึงขนาดนี้ หยาดน้ำตาแห่งความชอกช้ำไหลพรากไม่ยอมหยุด เสียงสะอื้นดังออกมาจากกลีบปากอิ่มตลอดเวลา
“ก็เพราะมันคือนกต่อชั้นยอดของเรายังไงล่ะครับ”
“ลูกหมายความว่ายังไงน่ะทอม”
นิโคลไม่เข้าใจ
“คืนนั้นที่ไนต์ คาร์ตันผมเห็นสายตาของไอ้ไทโรนมันจ้องนังพุดตลอดเวลา มันชอบนังพุดผมมองออก และแน่นอนว่ามันจะกินนังพุดทันทีหากมีโอกาส”
“แต่มันรู้แล้วนี่ว่านังพุดเป็นคนของเรา”
นิโคลแย้ง แต่โทมัสก็ยังหัวเราะร่วน
“แล้วถ้าเราทำให้มันไม่เกี่ยวข้องกับเราล่ะครับ”
“ลูกหมายความว่ายังไงทอม แม่ยังไม่เข้าใจ”
คราวนี้เสียงหัวเราะของทอมดังลั่นคับห้อง ซึ่งมันก็ทำให้สันหลังของพุดแก้วเย็นยะเยือก ลางร้ายแห่งหายนะกำลังหายใจรดต้นคอ
“เดี๋ยวคุณแม่ก็จะเข้าใจเองครับ”
พูดจบผู้ชายเจ้าแผนการก็หันมาจ้องหน้าหล่อน และออกคำสั่งให้หล่อนลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า พุดแก้วไม่มีทางเลือกเลยต้องยอมทำตาม
“แล้วคราวนี้ถ้าแกทำผิดพลาดปล่อยให้ไอ้ไทโรนมันจับได้อีกล่ะก็ น้องสาวของแกที่เมืองไทยจะไม่ใช่แค่ไม่มีเงินส่งเสียให้เล่าเรียนเท่านั้นนะ แต่ลมหายใจของมันก็จะดับสูญไปด้วย ท่องเอาไว้ให้ขึ้นใจนะพุดแก้ว”
“ไม่... ไม่... อย่าทำอะไรน้องของพุดนะ ได้โปรด... พี่ทอม... พี่ทอม...”
ในขณะที่พุดแก้วร่ำไห้ปานจะขาดใจ ยกมือไหว้วิงวอน โทมัสกับนิโคลกลับหัวเราะสะใจ
“งั้นแกก็ต้องทำให้สำเร็จ ล้วงความลับของไอ้ไทโรนมาให้ฉันให้ได้”
“ค่ะ... ค่ะ พุดจะทำให้ได้”
ไม่มีทางเลือก... หล่อนไม่มีทางเลือกตั้งแต่ลืมตาดูโลกแล้วนั่นแหละ มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด
“แล้ว... ถ้าพุดทำสำเร็จ... คุณป้ากับพี่ทอมสัญญาได้ไหมคะว่าจะปล่อยให้พุดกลับไปหาน้อง”
โทมัสกับนิโคลลอบมองหน้ากัน สายตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ร้าย
“ถ้าแกสำเร็จ ฉันจะยอมให้แกกลับไปหาน้องสาว พร้อมกับเงินอีกก้อนใหญ่ แต่ถ้าแกทำพลาด... น้องสาวแกเดือดร้อนแน่”
นิโคลหัวเราะร่วน โทมัสด้วยเช่นกัน ทั้งสองหัวเราะขณะที่หล่อนร้องไห้ปานจะขาดใจ ทรุดตัวลงกองกับพื้นอีกครั้ง เมื่อสองคนนั้นเดินจากไปแล้ว
ทำไมโชคชะตาถึงทำร้ายหล่อนแบบนี้ หรือว่าอยากจะให้หล่อนหมดลมหายใจตามบิดาไปเลย แต่หล่อนคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก เพราะน้องสาวแท้ๆ ของหล่อนกำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เนื่องจากมารดาที่เคยดูแลได้หนีจากไปมีสามีใหม่นั่นเอง
- ผู้เขียน
