ตอนที่ 3
1232 คำ
เสียงเรียกดุดันของผู้ชายจากด้านหลังทำให้ภวังค์แห่งความปวดร้าวถูกดึงกลับเข้าไปในซอกหลืบลึก พุดแก้วยกมือขึ้นแตะใบหน้าอีกครั้ง เมื่อมั่นใจว่าไม่มีหยาดน้ำตาอยู่บนใบหน้าอีกแล้วจึงค่อยๆ หันหลังไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง
“อุต๊ะ สวยสะบัดเลยนี่”
บอดี้การ์ดประจำไนต์ คาร์ตันอุทานด้วยความตื่นตะลึง พุดแก้วไม่ชอบสายตาจาบจ้วงของผู้ชายตรงหน้าเลย เพราะมันทำให้หล่อนรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว แต่หล่อนไม่มีทางเลือก หล่อนต้องเสแสร้ง ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้คืนนี้ได้พบเจอกับไทโรน คาร์ตัน มหาเศรษฐีเพลย์บอยผู้ทรงอำนาจ
“สวัสดีค่ะพี่สุดหล่อ...”
“โห... เรียกแบบนี้พี่ก็เขินแย่สิครับน้องคนสวย”
หมอนั่นตรงเข้ามาจับมือหล่อน แต่พุดแก้วรีบดึงมือออกด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“หนูไม่ชินน่ะจ้ะ ต้องขอโทษพี่สุดหล่อด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไร เพราะอีกหน่อยก็ชินเองนั่นแหละ เออ ว่าแต่น้องมาทำอะไรที่หน้าไนต์ คาร์ตันล่ะ หรือว่าแฟนทำงานอยู่ในนี้”
ท่าทางของคู่สนทนาเต็มไปด้วยความเสียดาย แต่พอหล่อนปฏิเสธ หนุ่มร่างยักษ์ก็ยิ้มกว้างด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง
“ไม่ได้มาหาแฟน งั้นพี่ก็มีสิทธิ์น่ะสิ”
ท่าทางปาดปากของคู่สนทนาทำเอาพุดแก้วกลัวแทบเป็นลม แต่ก็ต้องทำใจแข็งเอาไว้
“หนูมาสมัครงานน่ะค่ะ ว่าแต่พี่พอจะมีงานให้หนูทำบ้างไหมคะ”
“งาน?”
“ใช่ค่ะ งานอะไรก็ได้ หนูทำได้หมด ขอเพียงแค่... ได้เงิน”
เสียงถอนใจที่เต็มไปด้วยความเสียดายของคู่สนทนาดังผ่านริมฝีปากหนาๆ ออกมา ก่อนที่คำตอบน่าผิดหวังจะดังตามออกมาติดๆ
“ถ้าเป็นงานน่ะเต็มไปหมดแล้ว ที่นี่สวัสดิการเยี่ยม ใครๆ ก็อยากเข้ามาทำงาน แถมพอเข้ามาแล้วก็ไม่มีใครยอมลาออกเลย อยู่กันเต็มทุกตำแหน่ง ที่นี่ไม่ได้เปิดรับคนมาจะเป็นสิบปีแล้ว”
สีหน้าของพุดแก้วเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“แม้แต่... ตำแหน่งแม่บ้าน หรือคนล้างจานหรือจ๊ะ”
คู่สนทนาของหล่อนพยักหน้ารับ ท่าทางเสียดายไม่น้อยเช่นกัน
“ใช่...”
พุดแก้วจนใจ น้ำตาริน
“พี่ก็สงสารน้องนะ อยากได้คนสวยๆ มาทำงานด้วย ถ้าตำแหน่งว่างน่ะพี่พอช่วยได้ แต่ตอนนี้มันเต็มจริงๆ”
ทั้งๆ ที่ไม่ใช่นิสัยของหล่อน แต่พุดแก้วก็จำต้องยอมทำ หญิงสาวแสร้งทรุดกายลงกับพื้น ร้องไห้ปานจะขาดใจ จนคู่สนทนาต้องรีบย่อเท้าลงมานั่งข้างๆ
“อย่าร้องเลยนะคนสวย... เอาอย่างนี้ถ้ามีตำแหน่งว่างพี่จะติดต่อไปนะ ให้เบอร์โทรพี่ไว้”
“แต่หนูอยากทำงานที่นี่... หนูอยากได้งาน อยากมีเงิน หนูลำบากมากนะพี่ ไม่มีบ้าน ไม่มีข้าวกิน หนู...”
คนร่างยักษ์มองอย่างสงสาร
“จะว่าไปมันก็ยังมีอีกตำแหน่งหนึ่งนะที่รับเพิ่มอยู่เรื่อยๆ”
พุดแก้วหยุดร้องไห้ เบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้นดีใจ ความหวังฉายแววระริกผ่านดวงตาหวานฉ่ำ
“ตำแหน่ง? ตำแหน่งอะไรเหรอจ๊ะพี่สุดหล่อ บอกหนูมาเถอะนะ หนูทำได้ทุกอย่างจริงๆ”
“แต่ว่ามัน...”
แววตาเสียดายของคู่สนทนาที่มองมาทำให้พุดแก้วประหลาดใจ
“แต่ว่ามันอะไรเหรอจ๊ะ”
“แต่ว่ามันไม่เหมาะกับคนสวยๆ อย่างน้องหรอกพี่ว่า”
“หนูบอกแล้วไงว่าทำได้ทุกอย่าง พี่บอกมาเถอะ นะคะ... หนูอยากได้งานที่นี่จริงๆ”
ความมุ่งมั่นในดวงตาของสาวสวยตรงหน้าทำให้ฟิลลิปจำต้องบอกออกไป
“ขายบริการ”
รอยยิ้มจางหายไปจากกลีบปากอิ่มทันที
“ขะ ขายบริการ...?”
“ใช่”
ฟิลลิปพยักหน้า
“เห็นไหมพี่บอกแล้วว่าน้องคนสวยไม่ชอบตำแหน่งนี้หรอก”
พุดแก้วกำกระเป๋าในมือแน่น อยากจะหมุนตัวหันหลังให้ และรีบเดินหนีไปซะ แต่คำข่มขู่นานานัปการของนิโคลกับโทมัสมันกลับฉุดรั้งหล่อนเอาไว้ ความหวาดกลัวกลบทับความอัปยศอดสูเอาไว้จนมิดชิด
หล่อนไม่มีทางเลือก... หล่อนต้องทำทุกทาง ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เข้าไปทำงานในไนต์ คาร์ตัน เพราะที่นี่คือสถานที่โปรดปรานของไทโรน คาร์ตัน ผู้ชายที่หล่อนมีหน้าที่ที่จะต้องทำให้เขาลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
น่าขยะแขยง...
หล่อนมันคือผู้หญิงที่น่าขยะแขยงที่สุดในโลก พุดแก้วด่าทอตัวเองในอกด้วยความทุกข์ทรมาน และก็กลบเกลื่อนความโศกเศร้าเอาไว้ด้วยรอยยิ้มหวาน
“หนูไม่มีทางเลือกแล้วนี่จ๊ะ ยังไงก็ต้องทำ”
“ว่าไงนะ? นี่น้องสนใจจะทำจริงๆ เหรอ”
ฟิลลิปหรี่ตามองอย่างไม่อยากเชื่อ
“พี่ว่าผู้หญิงสวยๆ แบบน้อง ไปรับจ๊อบเป็นนางแบบน่าจะรุ่งกว่ามาเป็นอีตัวนะ”
คำพูดตรงไปตรงมาของฟิลลิปทำให้แก้มนวลของพุดแก้วแดงก่ำ ความอับอายแล่นพล่านอยู่ในกระแสโลหิต
“พี่ก็เห็นว่าหนูไม่ใช่คนที่นี่ งานหายากสำหรับหนู”
ฟิลลิปยืนมองอย่างเสียดายพักใหญ่ ก็พยักหน้าตัดใจ
“ก็ได้ ถ้าน้องต้องการแบบนั้น แต่อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ”
“ขอบคุณมากค่ะพี่...”
“พี่ชื่อฟิลลิป ตามพี่มา พี่จะพาไปสมัครกับหัวหน้า”
ผู้ชายหน้าดุดึงกระเป๋าจากมือของหล่อนไปถือเอาไว้ จากนั้นก็เดินนำเข้าไปภายในไนต์ คาร์ตัน หญิงสาวเดินตามไปติดๆ
ไนต์ คาร์ตันเวลากลางวันช่างแตกต่างจากยามกลางคืนยิ่งนัก หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ ตัวที่เดินผ่าน ความทรงจำที่เกิดขึ้นที่นี่กับผู้ชายที่ชื่อไทโรน คาร์ตันยังฝังอยู่ในหัวอย่างแน่นหนา ผู้ชายหล่อจัด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหิวกระหาย เขาเข้ามาประชิดตัวหล่อน หวังร่างกายของหล่อน แต่พอรู้ว่าหล่อนไม่ใช่ไก่หลงอย่างที่เข้าใจ สัญชาตญาณป้องกันตัวเองของเขาก็สำแดงฤทธิ์ หล่อนเกือบเป็นลมในอ้อมแขนกำยำของเขา หากโทมัสไม่ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน
และนั่นก็ทำให้สายตาที่เคยมองด้วยความหิวกระหาย แปรเปลี่ยนเป็นความขยะแขยงชิงชังราวกับอริศัตรูในทันที หล่อนไม่ควรรู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไทโรนก็เป็นแค่เหยื่อที่หล่อนต้องเชือดให้ได้เพื่อความอยู่รอดของตัวหล่อนและน้องสาว แต่ทำไมนะ ทำไมหัวใจถึงสั่นสะเทือนราวกับยืนอยู่ท่ามกลางแผ่นดินไหวรุนแรงยามที่ได้กลิ่นลมหายใจของผู้ชายคนนี้
ลุ่มหลง...
คำนี้เป็นสิ่งที่หล่อนต้องทำให้ไทโรนรู้สึกให้ได้ แต่ดูทีท่าว่าหล่อนเสียมากกว่าที่จะพลัดตกลงไปในเหวแห่งความเสน่หานี้เป็นคนแรก
ไม่นะ... หล่อนจะต้องเข้มแข็ง มันคืองาน คือสิ่งที่หล่อนต้องทำเพื่อความอยู่รอด หล่อนจะหลงรักเหยื่อไม่ได้ แม้ว่าเหยื่อคนนี้จะเต็มไปด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศแค่ไหนก็ตาม
‘ไทโรน คาร์ตัน ฉันจะไม่มีวันหลงรักคุณ’
ยืนยันกับตัวเองหนักแน่นในอก ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าไม่มีทางทำอย่างที่สมองสั่งได้ แม้แต่สักเสี้ยววินาทีเดียว
- ผู้เขียน
