ชีวิตที่ดับสูญ…4/2
861 คำ
ถ้าจะให้พูดถึงความรู้สึกของมุกกันยาตอนนี้บอกเลยว่าเธอไม่ได้เสียใจที่รับรู้ว่าตนเองตั้งครรภ์ขึ้นมากับใครสักคนหนึ่ง แต่เธอเสียใจและเสียดายมากกว่าที่ไม่สามารถดูแลปกป้องหนึ่งชีวิตที่อยู่ในท้องของเธอไว้ได้ ถ้าเธอรู้ตัวว่ากำลังตั้งครรภ์ก่อนที่จะเกิดเรื่องหญิงสาวบอกกับตัวเองว่าจะตั้งใจและดูแลเด็กที่เกิดมาเป็นลูกของเธอให้ดีที่สุด ไม่มีจิตที่คิดอยากทำแท้งแม้สักแวบเดียว เหตุผลที่เธอคิดแบบนี้เพราะเธอมีกำลังและความสามารถที่จะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตขึ้นมาได้ ไม่ได้มีปัญหาเรื่องความไม่พร้อม ใจจริงมุกกันยาเคยคิดว่าหากทำงานต่อไปอีกสักสองสามปีแล้วเธอจะปรึกษาแพทย์เรื่องการฝากไข่ไว้เพื่อเตรียมไว้กรณีที่เธออยากมีลูกแต่เธอไม่ได้มีความต้องการผู้ชายที่จะมาเป็นสามีขนาดนั้น เธอรักเด็กและมีจิตวิญญาณแห่งความเป็นแม่ในตัวสูง เธอมีความใฝ่ฝันว่าอยากจะเลี้ยงดูฟูมฟักลูกของตัวเองให้เติบโตขึ้นมาในสังคม อยากเห็นพัฒนาการของเขา เห็นทุกช่วงชีวิตที่มหัศจรรย์ เพราะการที่อยู่คนเดียวแล้วรู้สึกโดดเดี่ยวทำให้หญิงสาวต้องการบางสิ่งที่เข้ามาช่วยยึดเหนี่ยวจิตใจไม่ให้ฟุ้งซ่าน หากเธอมีลูกขึ้นมาสักคนมันยังทำให้เธอได้รู้ว่าแต่ละวันที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อใคร
มุกกันยาไม่ได้ติดปัญหาเรื่องที่เธอท้องไม่ว่าพ่อของลูกเธอจะเป็นใคร แต่เธอรังเกียจผู้ชายคนนั้น คนที่ไม่มีความรับผิดชอบต่อคนอื่นโดยไม่ป้องกันในส่วนของตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจออกมาจากห้องนั้นแน่นอนว่าเธอเห็นเศษซากของถุงยางอนามัยถูกทิ้งเกลื่อนกลาดซึ่งมันเป็นหลักฐานว่าเขาก็ได้ป้องกันแล้ว แต่การที่เธอยังท้องได้แสดงว่าคืนนั้นเขาต้องมีอะไรกับเธอมากกว่าจำนวนถุงยางอนามัยที่ถูกใช้งานแล้วน่ะสิ มันไม่มีทางเป็นแบบอื่นไปได้นอกจากความเห็นแก่ตัวของผู้ชายคนนั้น เมื่อเกิดเรื่องก็ปล่อยเลยตามเลยไม่คิดตามหาเพื่อพูดคุยแก้ปัญหาร่วมกัน มุกกันยาขอก่นด่าเขาตามหลังเพราะเธอเกลียดผู้ชายประเภทนี้มาก คนที่ไร้ความรับผิดชอบอย่างสิ้นเชิงทำอะไรไม่นึกถึงผลที่จะตามมากับผู้หญิงซึ่งเป็นฝ่ายที่ต้องแบกรับปัญหา คนเห็นแก่ตัว ถ้าเรื่องนี้ไปเกิดขึ้นกับผู้หญิงที่ไม่พร้อมมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เท่าที่เห็นเสี้ยวหน้าตอนที่เขาหลับก็เหมือนจะดูดีนะทั้งรูปร่างที่ดูสูงใหญ่อยู่ใต้ผ่าห่มและหน้าตา แต่มุกกันยาไม่ไว้ใจที่จะอยู่รอพูดคุยกระทั่งผู้ชายคนนั้นรู้สึกตัวขึ้นมาหรอก ตอนนั้นสมองของเธอประมวลผลได้ว่าเธอต้องรีบออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเพราะรู้สึกว่ามันอันตราย การที่เข้ามาอยู่ในห้องใครก็ไม่รู้แล้วยังเกิดเหตุการณ์แบบนั้นกับเธอ ถ้าเกิดคนในห้องนี้เป็นคนเลวเหมือนกะเทยซอนย่าหรือเลวร้ายสุดคือเป็นพวกแก๊งค้ามนุษย์อีกจะทำอย่างไรเพราะเมื่อคืนห้องนี้ก็จัดปาร์ตี้เหมือนกัน เธอไม่กล้าเสี่ยงอะไรทั้งนั้น เมื่อเห็นประตูทางออกมุกกันยาจึงได้รีบออกมา เธอคิดว่าเธอป้องกันตัวเองแล้วแต่เรื่องมันก็ยังเกิดขึ้น
ดวงตาหวานทอดมองไปเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอย เธอเสียใจจนไม่มีน้ำตาที่จะรินไหลออกมาให้กับชีวิตที่ไม่มีโอกาสได้เกิดมาอีกแล้ว มือเรียวยกขึ้นมากุมที่หน้าท้องลูบไปมาอย่างแผ่วเบาด้วยจิตวิญญาณของความเป็นแม่ กล่าวอำลาลูกตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย
“ขอโทษที่รักษาชีวิตหนูไว้ไม่ได้ ขอโทษที่แม่ไม่ได้ใส่ใจดูแลตัวเองให้มากพอจึงไม่รู้ว่าหนูมาอยู่ด้วยแล้ว มารู้ตัวก็เมื่อตอนที่หนูทนรับความเจ็บปวดกับแม่ไม่ไหว ขอโทษจริง ๆ นะลูก ถ้าหนูรอได้ไว้เรามาเจอกันใหม่นะแม่จะดูแลหนูให้ดี”
หญิงสาวหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาหยดหนึ่งไหลซึมออกมาเป็นการไว้อาลัยให้กับหนูน้อยที่ยังไม่เคยได้รู้จักกันเลย
กระทั่งอีกหนึ่งปีต่อมามุกกันยาก็ได้พบกับเด็กน้อยคนหนึ่งที่เหมือนเข้ามาเติมเต็มส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอที่ขาดหายไป วันที่เธอได้พบกับเพื่อนสนิทที่อีกฝ่ายเงียบหายไปนานกว่าหนึ่งปี และเมื่อได้พบกันอีกครั้งมุกกันยาก็ได้รู้จักกับเด็กน้อยตัวอวบที่เธอหลงรักตั้งแต่แรกเห็น เด็กคนนั้นก็คือ มันเดย์ ลูกชายของมนต์มีนา
^
^
^
***ใครคือผู้ชายคนนั้น ถ้าเจอต้องจัดการให้กลอยด้วยนะคะ ส่งกำลังใจให้กลอยด้วยนะค้า ขอบคุณค่า
- ผู้เขียน
