Ep.5
973 คำ
สองอาทิตย์ผ่านมากับการเครียร์งานที่บริษัท พราวฟ้าแปลกใจเล็กน้อยที่ช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมากเธอติดต่องานผ่านโจเชฟมาโดยตลอด แต่ก็ไม่ได้ถามถึงเจ้านายของเขาหรอก
“เฮ้อ เสร็จสักที อีกสองวันก็ต้องไปดูงานต่างจังหวัดอีก พี่ปรางค์ค่ะ พี่จะไม่ไปกับพราวจริงๆหรอค่ะ พราวให้โอทีเพิ่มนร้า”เธอพูดกับเลขารุ่นพี่ของเธอ
“ไม่ได้จริงๆค่ะคุณพราว ต้นน้ำไม่มีใครดู ป๊าแกก็ไปดูงานที่จีนกับคุณนาวา”เลขาเอ่ยตอบเจ้านายคนสวย
“จริงสิ พี่ต้าเป็นเลขาให้นาวานิน่า ไม่เป็นรัยค่ะ ถ้าทางนนี้มีงานด่วนพี่ปรางค์ต่อสายตรงหาพราวได้เลยนะค่ะ พราวฝากทางนี้ด้วย แค่อาทิตย์เดียว”
“จ้ะ ไม่ต้องห่วงพี่จะดูแลเต็มที่ คุณพราวดูแลตัวเองด้วยนะค่ะ ไปต่างจังหวัดคนเดียว”
“คนเดียวที่ไหน ป๊าให้พี่เชนไปด้วย อย่างน้อยก็ยังมีพี่เชนค่ะ”
“ดีค่ะ คุณเชนเป็นคนเก่งและเป็นคนของคุณท่าน พี่รู้จักกับคุณเชนมาตั้งแต่ฝึกงาน ไว้ใจได้แน่นอนค่ะ”
“ป๊าไว้ใจพี่เชนค่ะ พราวเองก็เช่นกัน พราวเห็นพี่เชนตั้งแต่พราวอยู่มัธยมต้นเลยค่ะ แต่แปลกไม่เห็นพี่เชนมีแฟนหรือแค่พราวไม่รู้”
“มีสิค่ะ คุณพิมพ์หัวหน้าแผกบัญชีของคุณนาวา”
“จริงหรอค่ะพี่ปรางค์ ว้าววว55”
“จริงค่ะ เดี๋ยวไม่นานเราคงได้การ์ดงานแต่งชัวร์ๆ”
“วันนี้พี่กลับได้เลยนะค่ะ งานไม่มีอะรัยแล้ว แล้วเจอกันนะค่ะพี่ปรางค์”
“ค่ะ คุณพราวเดินทางปลอดภัยนะค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
พราวฟ้าคุยกับเลขาอยู่สักพักเธอเองก็จะกลับเหมือนกัน แต่นึกขึ้นได้ว่าของใช้ส่วนตัว เครื่องสำอาง มันหมดพอดีและวันนี้มีเวลาว่างเธอเลยจะไปเดินช้อปปิ้งสักหน่อย ช่วงนี้เธอไม่ค่อยได้ช้อปเท่าไหร่ พราวฟ้าก็ออกจากบริษัทมุ่งหน้าสู่ศูนย์การค้าที่อยู่ใกล้ๆกับคอนโดเธอ
พราวฟ้ามาเดินเลือกซื้อของใช้และเครื่องสำอางก่อนที่จะเดินไปร้านเสื้อผ้าประจำ พราวฟ้าไปร้านที่เธอซื้อเสื้อผ้าประจำก็ลองเสื้อผ้าปกติ แต่สายตาของเธอกับเห็นเขามากับผู้หญิงคนนึง หน้าตาน่ารักและยังน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ หรือไม่ก็จะอายุแก่กว่าเธอ 2-3ปี เห็นจะได้ ‘เขามากับผู้หญิงอีกแล้วสินะ นี้หรอไม่มีใคร’ พราวฟ้าเห็นเขาคุยกับผู้หญิงคนนั้นด้วยแววตาอ่อนโยนแบบที่ไม่เคยเห็น พราวฟ้าก็เดินไปลองชุดที่ตัวเองเลือกโดยที่ไม่มองอีก ลองเสื้อผ้าอยู่สักพัก พาาวฟ้าตกใจ ประตูลองชุดเปิดออก
“คุณเข้ามาทำไม” เขามาได้งัยพราวฟ้าตกใจ
“ก็มาหางัย” มาวินเห็นพราวฟ้าตั้งแต่ร้านเครื่องสำอางแล้ว เขาจงใจพาน้องสาวเพียงคนเดียวเข้ามาร้านนี้เอง
“ออกไปเลยนะ คุณจะมายุ่งกับฉันทำไม คุณก็มากับผู้หญิงนิ”
“แสดงว่าเห็น หึงเฮียหรอ”
“ใครจะหึงคุณ เป็นบ้าหรอ ออกไป!”
“เฮียคิดถึงพราว เฮียมาหาพราว”
“ปล่อย คุณมาวิน”พราวฟ้าเอ่ยเสียงเข้ม
“พราวฟังก่อน นั้นน้องสาวเฮียไม่ใช่สาวที่ไหน”
“คุณจะมาบอกฉันทำไม ปล่อยอย่ามากอด!”พราวฟ้าพยามแกะมือเขาออก
“เฮียคิดถึง เฮียกอดหน่อย”
“คุณมาวิน ปล่อยค่ะฉันจะกลับ” พราวฟ้าที่ยามแกะมือมาวินออก แต่ก็ไม่เป็นผลจากที่เขาโอบกอดด้านหลัง เขาจับเธอหันหน้ามากาเขา
“คุณมาวิน ปล่อย อื้อ” พราวฟ้าพูดจบมาวินก็จูบเธอ พราวฟ้าได้แต่ประท้วง กำปั้นน้อยทุบที่อกแกร่งของมาวิน
“เฮียคิดถึง เฮียอดทนรอเรามาสี่ปีแล้ว”
“ฉวยโอกาส ไม่ต้องมาพูดเลย ปล่อยค่ะ”
“พราวครับ ให้โอกาสเฮียนะ”มาวินดึงพราวฟ้ามากอดพร้อมบอกเธอน้ำเสียงหนักแน่น
“อื้อ ปล่อยค่ะ จะกลับ”
“พราว เฮียพูดจริง”มาวินจ้องตาพราวฟ้า เธอมองเขาสายตาสั่นไหว
“ปล่อยก่อนค่ะ จะกลับ เดี๋ยวมีคนมาเห็น”พราวฟ้าพูดจบมาวินจูบเธออีก จูบจนพอใจเขาถึงปล่อย
“เฮียรอคำตอบพราวนะครับ” มาวินพูดจบก็หอมแก้มเธอก่อนจะเดินออกไป พราวฟ้าอึ้งกับการกระทำของเขา ทั้งยังไหนจะน้ำเสียงอ่อนโยนนั้นอีก ‘น้องสาวหรอ’ มาบอกเธอแค่เรื่องนี้ ‘คนบ้า ชิ! ไอ้ตามาวิน‘
พราวฟ้าออกมาจ่ายตังแต่ไม่เห็นแม้แต่เหงาของมาวิน เธอก็มุ่งตรงไปที่รถเพื่อจะกลับคอนโดเธอ เธออกมาอยู่คอนโดเพราะใกล้บริษัทช่วงนี้เธอเลิกงานดึกไม่อยากขับรถไกลเหนื่อย คอนโดนี้เป็นอีกหนึ่งในธุรกิจของป๊าเธอ พราวฟ้าซื้อห้องบนสุด ที่มีเพียงสองห้องเท่านั้นของเธออยู่ทางขวา ส่วนซ้ายเป็นของคนอื่น มีห้องนอนสองห้อง ห้องครัว ห้องรับแขก จัดแต่งเป็นโชน พราวฟ้าชอบสีฟ้าอ่อนมากๆโทห้องที่แต่งบ่งบอกอารมณ์นิสัยของคนอยู่ได้เลย มาถึงห้องเก็บของเข้าที่ ทั้งยังเตรียมแพ็คกระเป๋าไปดูงานต่างจังหวัดอีก พราวฟ้าจึงเตรียมไว้เลยถึงจะยังเหลือเวลาเตรียมตัวอีกสองวัน ‘จัดกระเป๋าเสร็จไปนั่งดื่มดีกว่า’ พราวฟ้าคิดเพลินๆ เพราะเธอไม่ได้ดื่มมานานมากแล้ว
- ผู้เขียน
